Θέλω να τους τιμωρήσω

Είναι η πιο περίεργη προεκλογική περίοδος αυτή που διανύουμε, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι αρνούνται ουσιαστικά να “ακούσουν” τα προγράμματα των κομμάτων, αλλά με έναν περίεργο τρόπο οδηγούνται στις κάλπες παρασυρόμενοι από ένα αίσθημα θυμού.
Οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημα αντικρούεται από τη μηδενιστική αντίληψη «θέλω να τους τιμωρήσω», άσχετα εάν στην πραγματική ζωή οι μόνοι που τιμωρούνται από κακές πολιτικές επιλογές, είναι πρώτιστα οι ίδιοι οι ψηφοφόροι.
Το αξιοπερίεργο είναι πως άνθρωποι υψηλών εισοδημάτων που ελάχιστα τους άγγιξε η κρίση είναι οι πιο φανατισμένοι, διαμαρτυρόμενοι για τη μείωση των εισοδημάτων τους που όμως εξακολουθούν να είναι πολύ μεγαλύτερα από του μέσου Ελληνα.
Οι μισθολογικές αδικίες που εξακολουθούν να υπάρχουν κατά περίεργο τρόπο δεν καυτηριάζονται από κανένα πολιτικό κόμμα και αυτό δημιουργεί τη δικαιολογημένη (μέχρι ενός σημείου) αγανάκτηση των πολιτών που βλέπουν ότι στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχουν οι προνομιούχοι και οι πληβείοι.
Στην πρώτη κατηγορία είναι οι πολιτικοί και οι δικαστές που παρά τις όποιες μειώσεις που τους έγιναν εξακολουθούν να βρίσκονται πάρα πολύ ψηλά στις αποδοχές από του μέσου εργαζομένου.
Αυτό όμως που πραγματικά είναι ενοχλητικό είναι ότι οι ίδιοι με δικαστικές αποφάσεις μπορούν και διεκδικούν τα οφειλόμενα αναδρομικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι στην ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, που αναφέρει ότι «οριστικοποίησε το υπόδειγμα αγωγής κατά του Ελληνικού Δημοσίου για τα οφειλόμενα αναδρομικά των δικαστών, μετά τη σχετική απόφαση του Μισθοδικείου».
Με απλά λόγια οι δικαστές αποφάσισαν ότι έπρεπε αυτοί να πάρουν τα χρήματα που τους είχαν κοπεί λόγω τις οικονομικής κρίσης.
Αλλά γιατί δηλαδή οι Ελληνες δικαστές που αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι αποδοχές τους δεν αποφασίζουν και για τους χαμηλοσυνταξιούχους;
Σε τελική ανάλυση όσοι έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι μπορούν να εξαιρούνται από την οικονομική κρίση, ενώ ο ταλαίπωρος λαός αγόγγυστα θα υπομένει τις αδικίες που υφίσταται;
Εάν σήμερα η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει και που εάν εκραγεί τότε κανένας δεν πρόκειται να σωθεί ευθύνονται δυστυχώς οι “πυλώνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος”.
Όμως πέρα από τις όποιες αδικίες, θα πρέπει με γνώμονα το μέλλον της πατρίδας μας χωρίς θυμό και επίγνωση της σημερινής κατάστασης να ψηφίσουμε, γιατί ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι δεν υπάρχουν ακόμα πολύ χειρότερα.