«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις.Του γαρ γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα. Και το πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου του ασφαλές. Ο επιφανής Χριστέ ο Θεός δόξα Σοι».
Στον Ιορδάνη σήμερα αποκαλύπτεται το μυστήριον της τριαδικής θεότητας.
Ο Θεός πατέρας αποκαλύπτει την πατρότητά του «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός».
Το πνεύμα το άγιο εν είδη περιστεράς λαμπρύνει την τελετή της βάπτισης με την παρουσία του και ο υιός και λόγος του Θεού ως χειροπιαστή πραγματικότητα, μπροστά στα μάτια μας βαπτίζεται από τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη και ο κόσμος μένει με την έκπληξη και το θαυμασμό της κατανόησης των ακατανοήτων.
Ο υιός και λόγος του Θεού, ο παντοδύναμος και δημιουργικός ενανθρωπίζεται και γνωρίζεται ανθρωπίνως.
Προσεγγίζουμε και ιχνηλατούμε το μυστήριο: «μυστήριον ξένον (νέον) ορώ και παράδοξον».
Ψηλαφούμε την απειρία και την ακαταληψία του Θεού, τίποτα ξένο, τίποτα άγνωστο, τίποτα σκοτεινό, όλα είναι φωτεινά, ορατά, κατανοητά.
Κλασική και βυζαντινή δεξαμενή πνευματικών δυνάμεων οφείλουμε να την αξιοποιούμε για την αναγέννηση και την ανάπτυξη της ζωής μας.
Όταν ο ουρανός και η γη σμίγουν οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να διχάζουν εαυτούς και αλλήλους αλλά υποχρεούνται να σμίγουν και να ενώνουν τις δυνάμεις των για να αναπτύσσονται δυναμικά, παραγωγικά, πολιτισμικά.
«Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις».
Ο ουρανός προσεγγίζει τη γη και η γη ουρανοποιείται.
Η έρημος του Ιορδάνη φιλοξενεί την αγιοτριαδική συνέλευση της ευλογημένης βασιλείας των ουρανών, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Τα νερά ευλογούνται, όχι θεωρητικά αλλά πραγματικά γιατί ο ένας της Τριάδος μπαίνει σε αυτά και βαπτίζεται.
Ο Ιορδάνης αιφνιδιάζεται και στρέφεται προς τα πίσω, ο ουρανός και η γη συνομιλούν και συνεορτάζουν την ευλογημένη βασιλεία του Θεού.
Τα πάντα αγιάζονται, τα νερά, το χώμα, οι πέτρες, τα δέντρα, τα πουλιά και τα ζώα.
Η φύση θεώνεται και η κτίση ανανεώνεται και αναγεννάται.
«Το φως σου Κύριε εσημειώθη εφ’ ημάς».
Έχουμε μπροστά μας ανοιχτό, φωτεινό ορίζοντα.
Τα πάντα φωτίζονται με όνομα και ταυτότητα.
Ο Ιορδάνης δεν είναι μόνο ποταμός της μετάνοιας είναι και ποταμός της σωτηρίας, δεν καθαρίζει μόνο το σώμα, αγιάζει και την ψυχή.
Ο Χριστός αφήνει τον αγιασμό του στα νερά του ποταμού και ο ποταμός τρέχει προς τη θάλασσα και τους ωκεανούς.
«Σήμερον τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη ο αγιασμός».
Είναι πρόσκληση και πρόκληση του δημιουργού το πανηγύρι του Ιορδάνη. Για ποιον;
Για μας, τον κάθε άνθρωπο, να τολμήσει, να δοκιμάσει την αγιαστική προσέγγιση και ζωή του ουρανού, τη ζωή των Αγίων, «εν ειρήνη και ομονοία εν ενί στόματι και μιά καρδία».
Να βρούμε την δύναμη που τροφοδοτεί και ενώνει, γαληνεύει και ειρηνεύει τα κατά σάρκα αδέλφια, τους φυσικούς γονιούς με τα παιδιά, τις νύφες και τους γαμπρούς με τα πεθερικά και προπάντων τα ίδια τα ανδρόγυνα, να αναστήσουν οικογένεια, να αποκτήσουν παιδιά, να ζήσουν την πληρότητα της ζωής και της κοινωνίας και με αυτό τον τρόπο να στηρίξουν το γένος μας, τη φυλή μας, την παράδοση και τον πολιτισμό μας.
Να ανοίξουν οι κρουνοί της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, της αύξησης της δύναμής μας ως έθνους και ως λαού.
Να βρεθούμε στα ύψη που έχει φθάσει και έχει κατακτήσει ο πολιτισμός μας, στις Θερμοπύλες, στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και τα Ψαρά.
Να ξαναγράψουμε την ταυτότητά μας στην ομορφιά του Παρθενώνα, στο θαύμα μπροστά στις στήλες του Ολυμπίου Διός, στις Μυκήνες, την Κνωσό και ακόμα να κατανοήσουμε και να ζήσουμε τα μεγάλα ονόματα του κλασικού μας πολιτισμού, τον Αριστοτέλη, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Όμηρο, τους δραματικούς ποιητές και ιστοριογράφους.
Να αποκτήσουμε την αίγλη του ελληνισμού των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών.
Να αναστήσουμε το χρυσό αιώνα του Περικλή και του Ελληνισμού.
«Αλλαλάξατε τω Κυρίω πάσα η γη».
Να νοστιμίσουμε τη γεύση μας όπως το αλάτι νοστιμίζει τα φαγητά με το βυζαντινό πολιτισμό της Ορθοδοξίας και των μεγάλων και διακεκριμένων πατέρων και διδασκάλων.
Να προσεγγίσουμε την ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών, κύρια της Αρχιτεκτονικής, να αντικρύσουμε την Αγία Σοφία, να την θαυμάσουμε ως το θαύμα των αιώνων καθώς και τη Βυζαντινή Μουσική που είναι το θεμέλιο και η βάση κάθε άλλης μουσικής προέκτασης και ζωής.
Έχουμε πλούσιο και ανεξάντλητο, πρόσφατο και απώτερο παρελθόν και οφείλουμε να αναζητούμε και να κατοχυρώνουμε το μέλλον με τη δύναμη του παρόντος και του παρελθόντος μας.
Ο αγιασμός εκτείνεται σε όλο το βάθος του παρελθόντος σε όλο το πλάτος του παρόντος και φτάνει ως τα ακρότατα όρια των χρόνων, των καιρών και των αιώνων του μέλλοντος «ου ουκ έσται τέλος» (ατελείωτο μέλλον).
Όχι πρόσκαιρα αλλά αιώνια, όχι χρονικά αλλά άχρονα, όχι γήινα, αλλά ουράνια, όχι ορατά, αλλά και αόρατα πάντων και πασών.
Όπως κανένας δεν μπορεί να μετρήσει τις σταγόνες της βροχής μιας ραγδαίας καταιγίδας όπου οι κρουνοί του ουρανού ανοίγουν και πέφτουν ολόκληροι χείμαρροι, χιλιάδες κυβικά νερού ανά περιφέρεια, το ίδιο δεν μπορεί κανένας να προσδιορίσει τον αγιασμό που διανέμεται από τον μόνον αγιάζοντα σωτήρα Χριστό.
«Σώσον Κύριε τον λαόν σου, ευλόγησον την κληρονομίαν σου, αγίασον τους αγαπώντες Σε, βλέπε τους ευλογούντας Σε και μην εγκαταλείπεις τους αμαρτωλούς».
Είσαι η ελπίδα μας. Είσαι η χαρά μας. Είσαι η ζωή μας.Είσαι το παρόν μας.
Είσαι το μέλλον μας.
Τα εγκλήματα παραγράφονται, οι αμαρτίες εξανεμίζονται, το κακό καταποντίζεται, το δαιμονικό απογοητευμένο εξαφανίζεται.
Όπως η καταρρακτώδης βροχή καθαρίζει το οδόστρωμα από τις όποιες ακαθαρσίες το ίδιο και ο αγιασμός του αγιάζοντος Χριστού λαμπρύνει τα πρόσωπα πάντων των δεχομένων την επίσκεψή του.
Είναι προφανές ότι μόνο μέσα σε αυτή την ευρύτητα μπορούμε να προσεγγίσουμε, να ζήσουμε και να εορτάσουμε παρά τις επίκαιρες δυσκολίες και απαγορεύσεις και απειλές τα Θεοφάνεια.
Γιορτάζομε και πανηγυρίζουμε και με τις αναταράξεις του κορωνοιού και με τον περιορισμό της καραντίνας .
Έχουμε χρέος να βγούμε έξω από τους φραγμούς, τα σύνορα, να διασκεδάσουμε τις διαφορές μας θρησκευτικές, εθνολογικές, κοινωνικές, πολιτικές κ.λ.π. για να ειδωθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, να μοιραζόμαστε την αγωνία και τον φόβο των καιρών και να ατενίζουμε αισιόδοξα την άνοιξη του ουρανού, να υποδεχόμαστε το Θεό ανάμεσά μας και προπάντων στην ύπαρξη και τη ζωή μας και μαζί με τον προφήτη να τραγουδούμε «ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».
«Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις με την του Κυρίου παρουσία».
Απ’ αυτά τα αγιασμένα νερά να πιούμε και να δροσιστούμε, να αγιαστούμε πραγματικά από τον αγιασμό του ίδιου του αγιάζοντος Χριστού και αγιασμένοι και δυναμωμένοι να τα υπομένουμε.
Όχι να υπομένουμε μόνον τον κορωνοιό, αλλά και να τον ελέγχουμε και να τον αντιμετωπίζουμε με υπομονή και καρτερία, με υπακοή και εφαρμογή των μέτρων προστασίας της πολιτείας και να μη χάνουμε την προσδοκία μας για την επερχόμενη θεϊκή παρέμβαση, για την επιστημονική κατάκτηση, ανακάλυψη, παρασκευή και διάδοση του σωτήριου εμβολίου κατά της νόσου.
Εξομολογούμαστε στο όνομα όλων των υπό των ουρανών συνανθρώπων μας των διαβιούντων σε όλο τον κόσμο θρησκευόμενων και αδιάφορων και ως άθρησκων και ακόμα πολέμιων του Θεού και ζητούμε το πλούσιον έλεός Του για μας και για όλους.
«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού άλλον γαρ εκτον σου βοηθόν ουκ έχομεν…».
Είναι ίδια η κραυγή του τυφλού των Ιεροσολύμων και των δέκα λεπρών και όλων των άλλων που ζήτησαν και ζητούν το έλεος του Θεού «Υιέ Θεού ελέησον ημάς».
Αυτό το θεϊκό έλεος ζητούμε επίμονα υπέρ πάσης ψυχής καταπονουμένης και δεομένης, υπέρ των ασθενίαις και στενοχωρίαις ευρισκομένων, υπέρ της ειρήνης, ομόνοιας και καταλλαγής πάντων των εθνών και των λαών της γης και μαζί με όλα αυτά το ανέσπερο φως του ουρανού, της τρισήλιας θεότητας, να φωτίζει ολοένα και περισσότερον τους ειδήμονες όλων των ερευνητικών επιστημονικών κέντρων του κόσμου, να βρουν τα αδύνατα σημεία του κορωνοιού να τον παραμερίσουν και να ελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τούτο το κακό που όντως σφίγγει το λαιμό των ανθρώπων, προκαλεί άγχος, ανασφάλεια, φόβο, ψυχικές διαταραχές και προπάντων υπονομεύει την ίδια την κοινωνία και την καταδικάζει στην υπανάπτυξη, την απραξία, την καταστροφή, την διάλυση.
Το επιβάλλουν οι περιστάσεις πέρα από την ευσέβειά μας, την πίστη μας, τις διαφορετικές θρησκευτικές μας παραδόσεις και εξομολογούμενοι να προσθέσουμε «ουδείς άξιος…προσέρχεσθε ή προσεγγίζειν…αλλ’ όμως δια την άφατον και αμέτρητον σου φιλανθρωπίαν…».
Σ’ αυτήν εστιάζουμε την εμπιστοσύνη μας, σ’ αυτήν εναποθέτουμε εόρτια, πανηγυρικά, το παρόν και το μέλλον μας, την ίδια την ελπίδα και την ζωή μας.
