Μιμητική Ρούλα, είσαι ένα μηδενικό μπροστά μου
Βέβαια. Γιατί να μην ισχύει και αυτό. Άλλωστε στον θεομπαίχτη παγκόσμιο καπιταλισμό της παραφροσύνης, διαστρέβλωσης και φρίκης ζούμε. Ο φαλαινοκαρχαρίας λοιπόν άνετα μπορεί να χλευάζει τη μαριδούλα σαν παχύσαρκο κήτος.
Αίφνης η υπερωριακή και σφόδρα διαστρεβλωτική ενασχόληση των μέσων ενημέρωσης με τον πόλεμο συνταραγμένη έκλινε το γόνυ μπροστά στο αποτροπιαστικό περιστατικό της παιδοκτόνου μάνας. Αναφανδόν διαφοροποίησαν τη θεματολογία και την πρώτη περίοδο σχεδόν υποσκελίστηκε κάθε άλλη σοβαρότερη είδηση.
Που άρτος και οίνος (ειδικά η βότκα); Μένει το θέαμα- κουτόχορτο σε γενναίες δόσεις αποπροσανατολισμού της ζωηρά προβληματισμένης κοινής γνώμης από τα μακάβρια συντελούμενα στον ευρωπαϊκό βορά και τον εφιάλτη του βιοπορισμού.
Ξανά η παρέλαση ειδημόνων και μη φρίττει με την κάθε μικροσκοπική απόρροια ψυχασθένειας, απανθρωπιάς και βιαιότητας αφήνοντας με περισσή σπουδή στο απυρόβλητο τη γεννοβόλα και κολοσσιαία μήτρα της οικουμενικής, καθεστωτικής παράκρουσης.
Βροχή πέφτουν οι αλαλαγμοί της αγανάκτησης και οι πέτρες του αναθέματος. Στην επιδερμίδα φυσικά και ουδέποτε στο νου και την καρδιά του κακού. Αποσβολωμένα όμως η αλήθεια αγκαλιά με το δίκιο έχοντας διεισδυτική αντίληψη και ασυμβίβαστη διάθεση εξετάζουν τα γεγονότα. Έτσι εύλογα διαφωνούν, οργίζονται και διαμαρτύρονται.
Ανατρέχουν ξανά στους συγκλονιστικούς στίχους της κομουνίστριας Γαλάτειας, οι οποίοι συμπυκνώνουν σε μια αράδα λέξεις απύθμενα κοινωνιολογικά βάθη. Εκείνους δηλαδή που ενοχοποιούν το κεντρικό αίτιο και όχι τις επιμέρους άπειρες, πολυσχιδείς αντανακλάσεις και ομοιώματα τριχοειδούς μεγέθους. Ή επικαλούνται πιο απλοϊκές λαϊκές ρήσεις, όπου το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι του σάπιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος.
Και τα επιχειρήματα επίρρωσης που πρόχειρα σταχυολογούνται είναι συντριπτικά. Έφαγε δηλαδή η κακούργα τα τρία της αθώα σπλάχνα; Με βάση τις αποφάσεις των τηλεδικείων, το πιθανότερο. Γιατί όμως είναι λιγότερο κατακριτέα (έως καθόλου ή ακόμη και επαινετά) η σφαγή από τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές (η σύμφωνα με τους κήνσορες της υποτέλειας σωστή πλευρά της ιστορίας και η οποία κοσμεί τον ναό του κοινοβουλευτισμού της έως και με νεοναζιστικά αποβράσματα τύπου Αζόφ) εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών σε Γιουγκοσλαβίες, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίες και Λιβύες; Με την πρόσχαρη μάλιστα και πλησίστια ελληνική συνδρομή της άρχουσας τάξης.
Ενέργειες δε εκπορευμένες όχι από το θολό μυαλό μιας ύπαρξης αλλόκοτης ή ακαταλόγιστης, αλλά από νηφάλια, επιστημονικά επιτελεία συγκροτημένων στη νιοστή δυνάμεων. Οι γεωστρατηγικοί τους δε σχεδιασμοί με πλήρη συνειδητότητα προξενούν μέσω «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων ποτάμια αίματος και δακρύων μαζί με βουνά ερειπίων και ωκεανούς συμφορών. Καταδικάζοντας στο σήμερα με μένος τον αξιοκατάκριτο ρώσικο ιμπεριαλισμό για πράξεις, που τις ίδιες ακριβώς εφάρμοζαν κατά συρροή και δίχως οίκτο προχθές με αχυρένιες προφάσεις.
Πόσο βαρύτερο ανοσιούργημα πράγματι είναι αυτό της Ρούλας σε σχέση με όσα αμέτρητα δεινά και μαζικές σφαγές προκλήθηκαν (και συνεχίζονται) από τους πρωτομάστορες της καταστροφής στους πάνω από δύο αιώνες ανάδυσης του καπιταλισμού και μετέπειτα του ιμπεριαλισμού;
Χαρακτηρίζοντας εγκλήματα πολέμου ακραίες, ασύμμετρες, παραβατικές (σκηνοθετημένες ή μη) εκδηλώσεις του στο μέτωπο της Ουκρανίας; Λες και υφίσταται καταστατικό χρηστού πολέμου ευλαβικά τηρούμενο κατά τ` άλλα από τους δράστες της Χιροσίμα, των βομβών ναπάλμ στον Γράμμο, του απεμπλουτισμένου ουρανίου στα Βαλκάνια και τη θηριωδία απανθράκωσης γυναικόπαιδων στο καταφύγιο Ελ Αμέρια της Βαγδάτης. Λες και ο κάθε άδικος και αντιδραστικός πόλεμος μπορεί να διεξάγεται με ροδοπέταλα και όχι με τα πιο εξοντωτικά σύνεργα, τις πιο κανιβαλικές μεθόδους.
Μα αυτή η αδίστακτη μάνα κακομεταχειρίζονταν τα μωρά της. Γιατί δηλαδή; Οι ανά τη γη λαοί τυχαίνουν μιας χαρισάμενης, ευεργετικής συμπεριφοράς από τους βουτηγμένους στη χλιδή κυρίαρχους; Εξαθλίωση, δυστυχία, απόγνωση βιώνουν ακόμη και στις ειρηνικές περιόδους. Με την απειλή κιόλας του βούρδουλα πάντοτε. Από τον μη λιμοκτονούντα ανεπτυγμένο κόσμο, ίσαμε την κορυφή της απελπισίας. Ακριβώς στο αποστεωμένο τριτοκοσμικό περιθώριο του πλανήτη και τους 11 νεκρούς από ασιτία ανά λεπτό!! Εδώ οι χορδές ευαισθησίας της «πολιτισμένης» δύσης δεν δονούνται, ώστε να σταλούν (όπως εμπρηστικά συμβαίνει στην Ουκρανία με αθρόα εξελιγμένα οπλικά μέσα) ποσότητες σωτήριας τροφής. Αντίθετα λεηλατείται όλο πιο ληστρικά, όλο πιο βάναυσα.
Όση είναι η απόσταση από τη μια άκρη του σύμπαντος μέχρι την άλλη, άλλο τόσο απέχει το μέγεθος της απαισιότητας της δαιμονικής μητέρας σε σχέση με εκείνη των μανάδων πατρίδων. Καθότι η μάνα Ουκρανία και το ανδρείκελο Ζελένσκι με αμετροέπεια έριξε τον δύσμοιρο λαό καταμεσής μιας μανιασμένης σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών μεγαθήριων.
Παρόμοια η μάνα ψωροκώσταινα κάποτε τα μισά νιάτα της έθαψε ή σακάτεψε προς τέρψη ενός μεγαλοϊδεατισμού στον Σαγγάριο και τα υπόλοιπα τα ξεπούλησε στα σκλαβοπάζαρα ή φυλάκισε στα ξερονήσια. Ενώ στο σήμερα συντηρεί και ενισχύει παρεμφερείς φιλοδοξίες ιδιαίτερα επικίνδυνες για τον λαό. Αγνοώντας «ασύνετα» το ενδεχόμενο πετάγματος από τα υπερατλαντικά αφεντικά του καλλίτερου κόκκαλου όχι στο πιο υπάκουο σκυλί, όπως είναι αυτή.
Έλεος. Δεν λυπήθηκε η σύγχρονη Μήδεια και εξόντωσε τα γεννήματα της; Τα 10000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα (μην μιλήσουμε για τους Αϊλάν ή τους πνιγμένους ενήλικες) που εξαφανίστηκαν; Ειδικά μπροστά στα «άγρυπνα» μάτια των πανίσχυρων κρατικών μηχανισμών της Ευρώπης με τις δήθεν άρτιες δομές πρόνοιας πως προστατεύτηκαν από μαστροπούς, εμπόρους οργάνων και κυκλώματα υιοθεσίας;
Πότε άραγε η διαστροφή και θρασύτητα εκτινάσσεται στα ουράνια; Όταν η Ρούλα μηνύει το νοσοκομείο απαιτώντας αποζημίωση; Ή σαν η νομιμότητα της εκμετάλλευσης θωρακίζεται με τα πιο αυταρχικά εργαλεία, ώστε κοντά 8 δισεκατομμύρια κάτοικοι του πλανήτη να στενάζουν μέσα στο αγκομαχητό της επιβίωσης προς χάριν των συμφερόντων μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων κηφήνων;
Επιπλέον το αγιοποιημένο κέρδος και κινητήρια δύναμη της παραγωγής δεν διστάζει να θησαυρίζει διεθνείς μαυραγορίτες παρά την επελαύνουσα επισιτιστική κρίση. Το κρεματόριο της Ουκρανίας, ο σπαραγμός των κατοίκων της μετουσιώνεται για μια μειοψηφία σε χρυσωρυχείο. Από τον ξέφρενο καλπασμό της ακρίβειας χάνει η ανθρωπότητα, αντικρίζοντας έτσι έντρομα το φάσμα της πείνας σε ασύγκριτα μεγαλύτερη κλίμακα από πριν. Προφανώς τα ιλιγγιώδη έσοδα από την αύξηση στο κόστος διαβίωσης (μάλλον επιβίωσης) δεν διαχέονται στη στρατόσφαιρα, μήτε προσπορίζονται εξωγήινοι. Για κάποιες Ρούλες διαμαντοστόλιστες και «αξιοσέβαστες» (άραγε ολιγάρχες, άρα … κεφαλαιοκράτες έχει μονάχα…. η Ρωσία;) ο θρήνος και στερήσεις τρίτων γίνηκαν κραιπάλη εισπρακτική. Απόλυτα «λογικά» και μη ποινικά κολάσιμα.
Με τι θράσος χαρακτηρίζεται αυτή η γυναίκα τέρας από τους φανατισμένους απολογητές ενός συστήματος εφοδιασμένο με όπλα ικανά, εάν πυροδοτηθούν, να αμφισβητήσουν ακόμη και τη δυνατότητα ύπαρξης της ζωής στη γη; Ενώ το ξεθωριασμένο σοσιαλιστικό αντίπαλο δέος του, που επιδιώκει τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, ευαγγελίζεται την αειφόρο προκοπή και διακηρύσσει την αδελφοσύνη των λαών περιπαίζεται και καταδιώκεται σαν ουτοπία. Περίφημα. Η σαν ύαινα γαντζωμένη στον σβέρκο του ανθρώπινου γένους, δηλαδή η παράνοια και χυδαιότητα του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού, χλευάζει με τον κομπασμό του νικητή το δίκιο και τη σωφροσύνη μιας κοινωνίας ισότητας.
Η διασκευή της λαθεμένα (και συκοφαντικά) αποδομένης στον Στάλιν φράσης περί «τραγωδίας του ενός θανάτου και στατιστικής για τα εκατομμύρια» ταιριάζει καταπληκτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση της ασήμαντης φόνισσας. Η δολοφονία τριών παιδιών αποτελεί απεχθέστατη ενέργεια, ενώ η εξολόθρευση από τους αμερικανονατοϊκούς (κάθε κανόνας έχει εννοείται τη ρωσική εξαίρεση του) τις τελευταίες τρεις δεκαετίες εκατοντάδων χιλιάδων συνιστά κίνηση …. «εκδημοκρατισμού».
Το δριμύ κατηγορώ όμως απέναντι σε αυτό το σύστημα της υποκρισίας και εξαχρείωσης δεν εξαπολύεται στα χαρτιά. Αλλά έμπρακτα κυρίως στους δρόμους της αντίστασης ενάντια στην κτηνωδία του. Με τους αγώνες για την υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των λαών σε ευμάρεια, ελευθερία και γαλήνη.
Η οποιαδήποτε Ρούλα, γυναικοκτόνος Μπάμπης, βιαστής, οπαδικός εκτελεστής, φασιστικό και ρατσιστικό βδέλυγμα δεν αποτελούν μίασμα αυτής της κοινωνίας. Την καθόλα ελεεινή και πολεμοχαρή. Και με βασικό της αγκωνάρι βέβαια την άσκηση στυγνής ταξικής, ιμπεριαλιστικής βίας. Δεν αμαυρώνουν διόλου τη σεπτή εικόνα της. Είναι γνήσια φυντάνια της και απλά ξεγυμνώνουν τον ρόλο της. Αποκαλύπτουν το παιδαγωγικό της ποιόν. Αυτό του εκβαρβαρισμού.
Ολοφάνερα ετούτο ισχύει. Τουλάχιστον για όσους σκόπιμα δεν παρερμηνεύουν και υμνούν το σκοτάδι σαν φως. Διαπομπεύοντας, μαστιγώνοντας έτσι οι ανόητοι τη διαβολική σκιά και όχι το σώμα που τη δημιουργεί. Δηλαδή τον εαυτό τους.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ
(μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης)
