“Θεωρίες συνωμοσιών”

Από απόψεως πολιτικής δεοντολογίας έχουμε την τάση να στρεφόμεθα στον εσωτερικό μας κόσμο και να μην εξωτερικεύουμε πολλά από τα συναισθήματά μας. Προτάσσουμε το εθνικό μας φρόνημα με μεγάλη δόση υπερβολής ότι είμαστε συνέχεια των Αθηναίων του Περικλή ή των Σπαρτιατών του Λεωνίδα. Πιστεύουμε στα ήθη, στα έθιμα, τις ηθικές αντιλήψεις και στα στοιχεία του πολιτισμού που διασώθηκαν γραπτώς ή από έργα τέχνης και μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά. Το “ανάδελφον” ή μη ύπαρξη ομοφύλων, φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο, δεν μας εμπόδισε, να διαμορφώσουμε και να συντηρήσουμε τον εθνικό μας χαρακτήρα και ν’ αποκτήσουμε πολιτική ευθύνη για ό,τι πράττουμε.
Με τούτα και με τ’ άλλα πιστεύουμε ότι όλοι γύρω μας είναι συνωμότες. Αρνούμαστε το τι ακριβώς συμβαίνει και βρίσκουμε αληθοφανείς δικαιολογίες. Είναι ο προσφορότερος τρόπος να αποποιηθούν οι αρμόδιοι τις δικές τους ευθύνες και να τις φορτώσουν στους άλλους. Δίνουμε απαντήσεις και παραπειστικές ερμηνείες, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Π.χ. ο λαϊκισμός ή ο κρατισμός σε κάθε νέα δημοκρατία μοιάζει με “παιδική αρρώστια” που, αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, μένει καρκίνωμα, προσβάλλει την ελευθερία, παραλύει τον επενδυτικό ανταγωνισμό και γίνεται τροχοπέδη στην ανάπτυξη.
Παρά του ότι η κοινωνία είναι δομημένη με ιδιόρρυθμο τρόπο, εάν πιστέψουμε αυτό που είμαστε, δεν πρέπει ν’ ανατρέχουμε σε “θεωρίες συνωμοσιών”. Αλλιώς προσβάλλουμε τον εαυτό μας, δεν τον αναγνωρίζουμε ούτε στον καθρέπτη. Θεωρούμε ότι έχουν αλλάξει οι καιρικές συνθήκες επειδή μας ψεκάζουν, ό,τι κάθε τι που προέρχεται απ’ τον ουρανό είναι δουλειά των “νεφελήμ”, ό,τι γίνεται στα έγκατα της γης το κάνουν οι “ελοχήμ”, ότι το μπόιγκ 777 που χάθηκε στον Ινδικό  και το δεύτερο που εξερράγη στην εμπόλεμη ζώνη της Ουκρανίας, όπως και ο  Άρμστρονγκ ότι πάτησε στο φεγγάρι,  είναι αποτελέσματα συνωμοτών.  Κατασκευάζουμε μύθους, όταν αδυνατούμε να βρούμε την αλήθεια για τη δολοφονία του Κένεντυ, τους δίδυμους πύργους, το τσουνάμι στη Φουκοσίμα και ότι κατασκεύασαν την οικονομική κρίση οι απ’ έξω για να μπούμε στο Δ.Ν.Τ. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο να δέχεται κάθε είδους ερεθίσματα, που γίνονται σε συνθήκες μυστικότητας. Αν δεν υπήρχαν ίχνη, έστω συνωμοσιών, οι άνθρωποι δεν θα τις πίστευαν. Είναι φαινόμενο που συμβάλλει με τη συνεργασία πολλών σε γενικευμένες αντιλήψεις διατήρησης της εξουσίας. Στον τόπο μας θεωρούμε ότι υπάρχουν εκτεταμένες συνωμοσίες για την επίτευξη πολιτικοοικονομικών και γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων, αληθινές ή πλασματικές.
Οι πραγματικές συνωμοσίες, που ιστορικά έχουν αποδειχθεί, διαφέρουν απ’ αυτές που έχουνε εμφιλοχωρήσει στο σκοτεινό μυαλό μας και τις εκδηλώνουμε κάθε φορά που προκύπτουν περίεργες καταστάσεις. Οι πολιτικοί συνυπάρχουν μ’ αυτό το φαινόμενο. Κοιτούν να δουν τι κρύβεται από την πίσω πλευρά και μας γαλουχούν χρησιμοποιώντας τη συνωμοσία ως “μέσον επίτευξης πολιτικών στόχων”.
Αυτό το παιχνίδι παίζεται απ’ την αρχαία εποχή και τιμωρεί όλους όσοι δεν τάχουν καλά με την αλήθεια. Βρίσκονται μετέωροι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού και κάποια στιγμή δεν θ’ αποφύγουν την κοινωνική καταδίκη.