Τα τραγικά γεγονότα, που σχεδόν καθημερινά διαδραματίζονται κοντά μας και μακριά μας, δεν ήλθαν ασφαλώς ξαφνικά και από το πουθενά! Από την πρώτη αποστασία του ανθρώπου, η ανθρώπινη φύση διεστράφη και στράφηκε εναντίον του Θεού και του συνανθρώπου του.
Oταν η σχέση με τον Θεό διασαλευθεί, ακολουθεί αναπόφευκτα και η διασάλευση των σχέσεών μας με τον συνάνθρωπό μας.
Ο Θεός αγάπησε, και αγαπά, τον κόσμον (Ιωάν. 3,16). Αγαπά όχι μόνο τον άνθρωπο ή τον δικό Του, τον αφοσιωμένο σ’ Αυτόν, άνθρωπο. Και, μάλιστα ποιόν άνθρωπο; Ποιόν κόσμο; Τον αμαρτωλό και αποστάτη. Τον αγνώμονα, που προτίμησε και προτιμά την συμβουλή του διαβόλου από το θέλημα του Θεού!
Η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό πρέπει να είναι σχέση αγαπητική όπως είναι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Σχέση σωτηριολογικής φροντίδας εκ μέρους του Θεού με τον “εν αμαρτίαις” κόσμον.
Η σχέση όμως του ανθρώπου όχι μονάχα δεν είναι αντάξια της σχέσης του Θεού προς αυτόν, αλλά, πολλές φορές, και ενάντια προς Αυτόν. Απορρίπτει το θέλημά Του και εφαρμόζει το επάρατο “εγώ” του. Η αμαρτία, που συνεπάγεται την ανυπακοή και την απόρριψη του Θεού, διαστρέβλωσε τη φύση του και τη θέλησή του. Και, έτσι βαδίζει την οδό της απωλείας. Την οδό την “απάγουσαν” όχι προς την ζωή, όπως είπε ο Χριστός (Ματθ. 7,14), αλλά προς τον θάνατο του εαυτού του και του συνανθρώπου του. Γιατί, μην ξεχνάμε: όποιος με οποιονδήποτε τρόπο δολοφονεί τον συν-άνθρωπό του, δολοφονεί συγχρόνως και τον εαυτό του. Και, για να φθάσει σ’ αυτή την οικτρά κατάπτωση, πολέμησε πρώτα τον Κοινό Πατέρα μας, τον Θεό.
Ετσι φθάνομε και στον τίτλο του γραπτού μας αυτού: “Θεός – άνθρωπος – συνάνθρωπος”. Ο Θεός, εγώ και ο αδελφός μου. Γι’ αυτό και το καθήκον του χριστιανού είναι ένας σταυρός. Προς τον Θεό και τον συν-άνθρωπό μας. Είναι ο σταυρός εκείνος που σχηματίζουν τα λόγια του Χριστού μας: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν. Μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ εστί» (Μαρκ. 12, 30-31).
Ο χριστιανός, αν θέλει να είναι της ουσίας και όχι της ταμπέλας, πρέπει να κοιτάζει προς τον Θεό, προς τον εαυτό του (αυτογνωσία) και προς τον πλησίον. Δεν μπορεί, κατά συνέπεια, να κοιτάζει μόνο προς τον ένα αλλά και προς τους τρεις. Στον πρώτο, τον Θεό, με βλέμμα αγάπης και φρόνημης υπακοής. Στον δεύτερο, τον εαυτό του, ελέγχοντάς τον εάν βαδίζει σύμφωνα με το θέλημά Του, διατηρώντας τον καθαρό “από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος” (Β’ Κορινθ. 7,1). Και στον τρίτο, τον συνάνθρωπό του, όπως προαναφέραμε, αγάπη “ως εαυτόν”.
Δεν μπορεί επομένως ο χριστιανός να κοιτάζει μόνο προς τον ουρανό (αν φυσικά κοιτάζει), ούτε μόνο προς τον εαυτό του, χωρίς να βλέπει και γύρω του, τον συν-άνθρωπό του. Δεν μπορεί να ζητά φτερά πνευματικά για να πετάξει στα ύψη της θεότητος, αν πρώτα δεν μάθει να αναζητά τον Θεό μέσα στην ψυχή του και στην ψυχή του κάθε συνανθρώπου του. Μέσα στην κοινωνία και στη φύση.
Και είναι βέβαιο πως αν δεν μπορέσει να βρει τον Θεό διακονώντας τον συνάνθρωπό του, δεν θα κατορθώσει πουθενά να τον συναντήσει.
Ο χριστιανός κλείνει μέσα στην καρδιά του ολόκληρο τον κόσμο, γιατί μόνο αν πλατύνει τόσο πολύ την καρδιά του, θα μπορέσει να χωρίσει τον συνάνθρωπό του και τον Θεό.
Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε καλύτερα και περισσότερο την έννοια του συνανθρώπου μας, μελετώντας προσεκτικά και με επίγνωση την παραβολή του αφεντικού με τον αχάριστο και σκληρό δούλο του προς τον σύνδουλό του. Αγαθός, εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος ο Θεός. Σκληρός, κτηνάνθρωπος και αγνώμονας ο ευεργετηθεί δούλος (Ματθ. 18, 23-35).
Πληγώθηκε και οργίσθηκε ο αφεντικός -Θεός- και ετιμώρησε βαριά και εφυλάκισε τον αχάριστο… δούλο Του και απάνθρωπο προς συνοφειλέτη σύνδουλό του.
Σάπια η ψυχή του, αγνώμονη η συμπεριφορά του προς τον Αφεντικό του και κτηνάνθρωπη η συμπεριφορά του προς τον συνάνθρωπό του. Ένα μήνυμα σχέσεώς μας προς τον Θεό, τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας. Η σχέση ως μέλη ισότιμα μέσα στην εκκλησία, ως Σώματος του Χριστού. Γιατί, αν συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει να είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού, τότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα συνυπάρξεως με τους συνανθρώπους μας. Θα συνυπάρχουμε και θα συμπάσχουμε. Γιατί όταν πάσχει ένα μέλος του σώματος, συμπάσχει όλο το σώμα (Α’ Κορινθ. 12,26).
Η παραβολή του Ευσπλάχνου Αφεντικού και του κτηνάνθρωπου δούλου, στην οποία παραπέμψαμε “εαυτούς και αλλήλους”, μόνο από χείλη θεϊκά θα μπορούσε να ειπωθεί. Γιατί τόσο απλά, αντικειμενικά και ξεκάθαρα τονίζει τη μεγάλη και λυτρωτική πραγματικότητα, την οποία οι εγωισμοί μας, οι φιλοτομαρισμοί μας και οι δαιμονικές διαπλοκές που κυβερνούν σήμερα, κοντά και μακριά μας, αλλά και οι σατανικές σκοπιμότητες σε όλους τους χώρους, δεν μας αφήνουν να συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε ρότα πλεύσεως και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο μηδενός των θεσμών και αξιωματούχων εξαιρουμένου…
