Ο τίτλος του σημερινού αφιερώματος των Σταγόνων Χανιώτικης Ιστορίας είναι η επικεφαλίδα του άρθρου της εφημερίδας «Ανεξάρτητος (14/1/1912), το οποίο αναφέρεται σε μια ιστορία για τον Ελευθέριο Βενιζέλο την περίοδο της επανάστασης του Θερίσου (1905). Ο αρθρογράφος, ο οποίος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Θερισανός», αφηγείται μια προσωπική ανάμνηση με πρωταγωνιστή τον Ελευθέριο Βενιζέλο που διαδραματίστηκε στο χωριό του Θερίσου τη μέρα που αποφασίστηκε η παράδοση των όπλων και ο τερματισμός του Kινήματος του Θερίσου (12 Οκτωβρίου 1912).
«-Να παραδώσουμε, μωρέ, τα όπλα!…Ποτέ!
-…Ποτέ! Και ομοβροντίαι εκκωφαντικών πυροβολισμών διαδέχοντο την επωδόν ταύτην έκαστης συνομιλίας, ενώ η πλησίον φάραγξ και τα πέριξ όρη αντιλαλούσαν από το ακατάπαυστον και συνεχές αυτό πυρ[…]Επρόκειτο να καταθέσωσι την ημέραν εκείνην τα υπό των Προξένων απαιτούμενα όπλα και η ληφθείσα απόφαση αύτη είχεν εξεγείρει εις βαθμόν επικίνδυνον τα πνεύματα». Οι επαναστάτες είχαν διχαστεί στους συντηρητικούς, οι οποίοι συμφωνούσαν με την παράδοση των όπλων και την ανακωχή με αντάλλαγμα την αμνηστία, χωρίς όμως να έχει ικανοποιηθεί το αίτημα για ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και τους υποστηρικτές της συνέχισης του ένοπλου αγώνα. Η δεύτερη ομάδα εκείνη τη στιγμή είχε μόλις ενισχυθεί με την έλευση στο επαναστατικό στρατόπεδο μεγάλης ομάδας ένοπλων Κισαμιτών, οι οποίοι συμφωνούσαν φωνάζοντας:
«[…]-Τα τουφέκια μας!… Ας κοπιάσουνε να τα πάρουνε!…
-Ας κοπιάσουν![…]».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, «[…]ο κ. Βενιζέλος κατήλθε του Αρχηγείου απαθέστατος, ψύχραιμος, αδιάφορος, ως αν τίποτε να μην συνέβαινε». Πρώτα πλησίασε μια παρέα αγωνιστών και αντάλλαξε μερικές κουβέντες και στη συνέχεια κατευθύνθηκε σε ένα από τα καφενεία του χωριού, όπου απηύθυνε το λόγο στους συναγωνιστές του. Προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι έπρεπε να παραδώσουν τα όπλα για το συμφέρον της πατρίδας. Η οχλαγωγία και οι αντιρρήσεις δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει το λόγο του, γι’ αυτό και τους παρακάλεσε να βρεθούν σε μια ώρα όλοι έξω για να τους μιλήσει. Πράγματι μετά από μια ώρα επανεμφανίζεται ο Βενιζέλος «[…]σκαρφαλωμένος επί ενός ξηροτροχάλου με την φόρμαν την αρχηγικήν των ξεθωριασμένων ενδυμάτων του και με τα χονδροειδέστατα στιβάνια του, τα κατ΄ επανάληψιν πετσωθέντα. Είναι ασκεπής, ολίγων δε ωχρότερος του συνήθους. Ο ήλιος προσπίπτων επί της κηρίνης μορφής του την περιβάλλει δια χρυσής φωτοστεφάνης, ενώ το βλέμμα του το φλογερόν, το ηλεκτρίζον, το σαγηνεύον περιφέρεται από το ενός μέρους εις το άλλο της ενόπλου αυτής ομηγύρεως. Ξεκουμβωμένον το φανελοτσιτένιον υποκάμισό του αφήνει αν διαφαίνεται ο αγαλματένιος λαιμός του, με εξογκωμένας και πάλλουσας τας αρτηρίας του. Και αρχίζουν εκρέοντες αι χείμαρροι εκείνοι οι ορμητικοί και ακατάσχετοι της γλώσσης του[…]». Ο Βενιζέλος αφού επιχειρηματολόγησε έκλεισε την ομιλία του με τη φράση: «[…]Είπα. Η επιτροπή ας παραλάβει το όπλον μου. Και έτεινε προς το πλήθος το γκρά του. -Όλοι μαζί…-Όλοι μαζί! Μια μεγάλη βοή ηκούσθη τότε από κάτωθεν. Και τα όπλα όλων ετείνοντο εν ενθουσιασμώ, αυθορμήτως εν συγκινήσει, εν τω μέσω ορυμαγδών εκκωφαντικών πυροβολισμών, χαιρετούντων τον μάγον ρήτορα και τον άνθρωπον της μοναδικής αύτης επιβολής κατερχόμενον εκ του ξηροτροχάλου. Όστις, μειδιών, ατάραχος και απαθής πάλιν διευθύνθη προς το αρχηγείον». Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η ρητορική δεινότητα και η ξεχωριστή πολιτική προσωπικότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου.
