Πόσο τραγικά ειρωνική ήταν η προχθεσινή πτώση βράχων στον Β.Ο.Α.Κ. (Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης) στην περιοχή “Καλάμι” χτυπώντας ένα αυτοκίνητο, δρώντας περιπαιχτικά απέναντι στην πολιτεία ακόμα και το ίδιο το βουνό; Και μάλιστα με καλές καιρικές συνθήκες χωρίς βροχή και αέρα;
Πως είναι δυνατόν η ίδια η πολιτεία να καταστρώσει και να θέσει σε εφαρμογή πλάνο για την οδηγική συμπεριφορά των πολιτών της, και με αφορμή το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα στην Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας, όταν εγκληματικά αδιαφορεί ακόμα και να παρέμβει για την στοιχειώδη ασφάλεια των κινούμενων οδηγών στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο;
Πόσες φορές χρειάζεται ένας πολίτης να διαβάσει και να ξαναδιαβάσει τις υποσχέσεις των αρμοδίων υπηρεσιών, στον τύπο, για απομάκρυνση των κατολισθήσεων από το οδόστρωμα, στο Πλατάνι και στο Καλάμι 19 και 26 Ιανουαρίου 2017 σε μια προσπάθεια να τις πιστέψει;
Πόση λοιδορία εισέπραξαν οι διερχόμενοι οδηγοί, το τριήμερο της αποκριάτικης εξόδου, από το ύψος του Πλατανίου, όταν παρέκαμπταν με τον όποιο κίνδυνο το πεσμένο βουνό από τις 26 Ιανουαρίου (ένα μήνα μετά) πάνω στο οδόστρωμα;
Η φύση – και στην συγκεκριμένη περίπτωση το βουνό – δεν γνωρίζει από τους βαρύγδουπους τίτλους των αρμόδιων φορέων, που την ώρα του ατυχήματος γίνονται ως δια μαγείας όλοι αναρμόδιοι. Αυτό αποδείχθηκε για άλλη μια φορά με την αποποίηση κάθε ευθύνης από την Περιφέρεια Κρήτης και τον ΟΑΚ μετά την τελευταία κατολίσθηση. Ούτε λόγος για τον κίνδυνο της ζωής χιλιάδων οδηγών, ούτε λόγος για τα χιλιάδες ευρώ ζημιών στα αυτοκίνητα των πολιτών από τις κατολισθήσεις και την κακή κατάσταση του οδοστρώματος τους τελευταίους μήνες.
Η φύση αδιαφορεί απέναντι στις υποσχέσεις και τα πλάνα των εξαμήνων, των ετών, των δεκαετιών, των ΕΣΠΑ και στην τελική, της αναλγησίας.
Όταν, σχεδόν καθημερινά, περνώ από αυτά τα σημεία – μέρα αλλά κυρίως τη νύχτα – νιώθω την ανάσα του θανάτου να με κυκλώνει. Με το κεφάλι πάντα στραμμένο προς το βουνό και έχοντας συνοδηγό το απόλυτο σκοτάδι, που στους κόμβους γίνεται πραγματικός εφιάλτης αφού τα τρωκτικά – όπως ισχυρίζεται η Περιφέρεια σε σχετικό έγγραφό της – την «εχθρεύονται» τρώγοντας τα καλώδια φωτισμού.
Κοπτόμαστε ως κοινωνία για το ξεκλήρισμα και την γενοκτονία των Ελλήνων στους εθνικούς δρόμους και από την άλλη συμμετέχουμε σε τούτο το διαρκές έγκλημα, αποποιούμενοι κάθε ευθύνη.
Τα προβλήματα μεταλλάσσονται και η πολιτεία συνεχίζει να κινείται αέναα σε τροχιές που καθορίστηκαν με άλλα κριτήρια και σε εποχές που στον ΒΟΑΚ κυκλοφορούσαν ακόμα τρίκυκλα. Είναι πέρα από κάθε λογική, το κράτος να λαμβάνει μονόπλευρα μέτρα ασφάλειας των οδηγών με την τοποθέτηση δεκάδων καμερών ελέγχου ταχύτητας και από την άλλη να στέκεται παθητικά απέναντι στις δικές του ευθύνες.
Στο πρόσφατο ατύχημα, για άλλη μια φορά από καθαρή τύχη, δεν θρηνήσαμε θύματα. Μήπως επιτέλους πρέπει να παρέμβει κάποια – και επί της ουσίας αρμόδια –αρχή, προς την κατεύθυνση της προστασίας της ανθρώπινης ζωής, η οποία αποδεδειγμένα πλέον απειλείται καθημερινά;
Όσο όμως η πολιτική βούληση απουσιάζει και η τύχη πάψει να είναι με το μέρος μας, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το οτιδήποτε για την επόμενη – κακιά ώρα – όπως κάποιοι θα ισχυριστούν. Και τότε, πάλι οι ευθύνες θα γίνουν μπαλάκι, οι υποσχέσεις θα ζητούν απεγνωσμένα κάμερες και τα θύματα θα αυξάνουν τα ψυχρά νούμερα.
Γιατί ως γνωστόν όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες.
