Η Αλκυόνη Παπαδάκη είχε γράψει κάποτε, ότι οι πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι, δε νοιάζονται για τους άλλους…
Ούτε οι πολύ δυστυχισμένοι όμως…
Αυτοί που νοιάζονται, είναι αυτοί που το παλεύουν.
Αυτοί που προσπαθούν, για κάτι περισσότερο, κάτι ομορφότερο.
Ισως, για λίγη αγάπη παραπάνω, για λίγη προσοχή, για περισσότερη ηθική, για καλοσύνη, για εντιμότητα, για δικαιοσύνη.
Είναι οι άνθρωποι του ιερού μέτρου και της αρμονίας της ζωής.
Υπάρχουν ανάμεσά μας και τις περισσότερες φορές, περνούν απαρατήρητοι!
Είμαστε καιρό πολύ τώρα, παραδομένοι σε πάθη φλεγόμενα και σε λάθη θανατερά.
Φωνάζουμε… Φωνάξαμε πολύ.
Δυνάμωσαν τα πνευμόνια μας, μα κουράστηκε η ψυχή μας.
Ανάμεσα στα ρεύματα που δημιούργησαν οι κραυγές μας, δίκαιες κι άδικες, σαν φύλλα παρασύρονται οι διάφανες, αέρινες ψυχές των καλών, ήσυχων ανθρώπων..
Οι πυκνές σιωπές τους, λες κι απο μουσελίνα φτιαγμένες, σκίζονται πριν γίνουν ήχος και νόημα, δεν φτάνουν καν στις φωνητικές τους χορδές…
Τους τσακίζει, τους σβήνει, τους αλέθει ο φόβος της απόρριψης αυτούς τους ανθρώπους κι είναι κρίμα..
Οποιος μπορέσει να δει μέσα τους, θα δει ένα ανθισμένο κήπο, σε καλά προφυλαγμένο κουβούκλιο…
Θερμοκήπιο συναισθημάτων.
Οταν γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να τους δίνουμε βήμα.
Και να τους βοηθάμε να ανεβαίνουν!
Να τους κοιτάμε στα μάτια με προσοχή και να να τους παρακινούμε να αρχίσουν!
Να τα πουν… Και να τους χειροκροτήσουμε, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουν… Οπως εκείνο το ντροπαλό, ξένο παιδάκι στο προνήπιο, που ξέχασε τα λόγια του στη γιορτή των Χριστουγέννων κι έκλαιγε βουβά, κοιτάζοντας τη φάτνη.
Οι ψυχές των ανθρώπων, των καλών ανθρώπων, δεν κάνει να είναι θερμοκήπια.
Το θέμα είναι να πουν το πρώτο «Αντε μου στο διάολο όλοι σας!».
Με παράπονο…
Και το κουβούκλιο θα γκρεμιστεί και τα λουλούδια τους, θα μυρίσουν παντού!
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
**Από τη συλλογή διηγημάτων Η γυναίκα στο δωμάτιο, Οκτώβρης του 22, Εκδοσεις Ραδάμανθυς
