ΜΕΣΤΟΣ θεμάτων, συγκρατημένος και συγκροτημένος ο λόγος του κ. πρωθυπουργού στά εγκαίνια της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη, έστω κι αν ήταν λίγο αλαζονικός.
ΕΙΝΑΙ, όμως, η πρώτη φορά που ένας πρωθυπουργός της χώρας εστιάζει το λόγο του στα πεπραγμένα των δυο μηνών θητείας του (7/7-7/9) και όχι σε κάποιες αόριστες, όπως ήταν σύνηθες, μελλοντικές παροχολογίες.
ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικό επίσης ότι, ο κ. Κ. Μητσοτάκης, προσπάθησε να δώσει ένα τόνο αισιοδοξίας βεβαιώνοντας το ακροατήριό του για μια καλύτερη Ελλάδα: «…Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο -είπε- φαίνεται, πάνω από όλα, στα αισιόδοξα πρόσωπα των Ελλήνων(!). Είναι αυτοί που πρώτοι αισθάνονται ότι κάτι άλλαξε στην πατρίδα μας. Πως η πολιτική αλλαγή έγινε καταλύτης και για την δική τους ενεργοποίηση. Και ότι τώρα υπάρχει όχι απλά το όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα. Αλλά και το σχέδιο για το πώς θα πετύχουμε αυτόν το στόχο. Και η ομάδα που έχει επωμισθεί τη βαριά ευθύνη να το υλοποιήσει. Δεν έγινε η ζωή των Ελλήνων καλύτερη μέσα σε δύο μήνες, δεν έχω αυταπάτες. Μπαίνουν όμως, λιθαράκι-λιθαράκι, τα θεμέλια για την αναγέννηση της χώρας…»!
ΦΥΣΙΚΑ θα πρόκειται για μια εν δυνάμει “αναγέννηση”, απόλυτα ελεγχόμενη από άλλους, και πάντα σε συνάρτηση με τις δυνατότητες του δυσανάλογα μεγάλου εθνικού χρέους των μνημονιακών και όχι μόνο χρόνων.
ΕΧΟΝΤΑΣ φέρει σε αίσιο πέρας έναν προεκλογικό αγώνα, με σύνεση και σοφία και αποφεύγοντας τον σκόπελο της έντασης και του διχαστικού κλίματος που ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Μητσοτάκης μίλησε στην 84η ΔΕΘ για “Συμφωνίες”: «Από το βήμα αυτό», είπε, «είχα καλέσει -στην πρώτη μου ομιλία ως Αρχηγός της Αντιπολίτευσης- τον λαό σε μία Συμφωνία Αλήθειας. Σήμερα, σας καλώ σε μία Συμφωνία Δημιουργίας. Σε μια συμφωνία Δράσης και Αποτελέσματος. Σε μια Συμφωνία Αναγέννησης και Προόδου. Που θα τηρηθεί με σαφές χρονοδιάγραμμα και μεθοδική δουλειά…».
ΑΛΛΟΙ (το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα) μας μιλούσαν για “συμβόλαια με το λαό” που δεν τηρήθηκαν. Οι τωρινοί μας μιλούν για “Συμφωνίες”! (Αλήθεια τι θα πει “Συμφωνία… Αλήθειας”;) Στα στόματα των πολιτικών, υπάρχει ή υπήρξε ποτέ τέτοια συμφωνία; Κι αν ναι, πώς μεταφράζεται; Ή, πώς διαπιστώνεται; Θα μου πείτε πως μόνο με το έργο. Αλλά και με το (οποιοδήποτε) έργο τελειωμένο, κάθε αλήθεια, άραγε, δεν είναι γυμνή, για να τη ντύνει ο κάθε πολιτικός όπως θέλει; Ή, μήπως όχι; Οι “ιστορίες” των έργων άλλα λένε…
