…θύματα στη ζυγαριά του κέρδους

Καταρχάς να εκφράσω την λύπη μου για τους ανθρώπους που χάθηκαν και τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους τους. Παράλληλα κρίνω αναγκαίο σε αυτές τις δύσκολες μέρες ότι πρέπει να εκφραστεί η αλληλεγγύη του καθενός από εμάς προς τους πληγέντες με κάθε τρόπο. Είναι επιτακτικό να δοθούν άμεσα ανάσες ανακούφισης σε όλους που έχουν πληγεί για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Σε αυτές τις μέρες που οι καταστροφές από τις πλημμύρες δεν έχουν ακόμα καταγραφεί και οι πληγές σε κάθε γωνιά του νομού μας είναι ακόμα ανοιχτές, γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης προσπάθειας αποπροσανατολισμού από αρκετούς που όλα αυτά τα χρονιά ήταν στις καρέκλες της τοπικής αλλά και της κυβερνητικής εξουσίας.
Προσπαθούν να αποποιηθούν τις πολιτικές ή ακόμα και ποινικές τους ευθύνες (αν υπάρχουν) και παράλληλα με την στάση τους σκυλεύουν πάνω στον πόνο από το χάσιμο ανθρώπινων ζωών ,από το χάσιμο των κόπων μιας ζωής. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι έχουμε ευθύνες ατομικές σε αυτό το έγκλημα που διαπράχτηκε. Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον θυμό και την αγανάκτηση της λαϊκής οικογένειας ότι για όλα αυτά που ζήσαμε φταίνε τα φυσικά και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ότι για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή. Σίγουρα τα προηγούμενα υπάρχουν και έχουν την συνεισφορά τους, αλλά η κύρια αιτία είναι η ανύπαρκτη πολιτική προστασίας της ανθρώπινης ζωής από τέτοια φαινόμενα. Στο  κοινωνικοοικονομικό σύστημα (καπιταλισμός) που ζούμε όλα γίνονται στο βωμό του κέρδους και της ανταποδοτικότητας. Οι λαϊκές ανάγκες όπως τα αντιπλημμυρικά έργα, η αντισεισμική θωράκιση  σχολείων και δημόσιων κτηρίων μπαίνουν σε τελευταία μοίρα.
Παράδειγμα που δεν χωράει αμφισβήτηση είναι ότι ενώ οι πλημύρες του 2017 για τον Δήμο Χανίων έφεραν ζημιές σε υποδομές- εργαλεία -καλλιέργειες –εμπορεύματα που έφτασαν περίπου το 1,2 εκατομμύρια ευρώ, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε κατά πλειοψηφία για το έτος 2018 για αντιπλημμυρικά έργα το ποσό των 107.601 ευρω για το έργο δια πλάτυνσης του Κλαδισσού καθώς και το «αστρονομικό» ποσό των 5.366 ευρώ για αντιπλημμυρικά έργα παραθαλάσσιων περιοχών. Υπάρχουν λοιπόν συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες που μας έφεραν ως εδώ και που αν δεν παρθούν σχεδιασμένα μέτρα θα είμαστε ξανά στο μέλλον στο ίδιο έργο θεατές. Μόνο που αυτό το έργο είναι τραγωδία, είναι εφιάλτης  για τον απλό άνθρωπο. Μόνη λύση σε όλο αυτό τον κουρνιαχτό η αγωνιστική φωνή που διεκδικεί να είναι προτεραιότητα στο σχεδιασμό ενός κράτους οι λαϊκές ανάγκες και η ανθρώπινη ζωή  με έργα  αντιπλημμυρικά  ,για  αντισεισμική θωράκιση και όχι τα κέρδη των μεγαλοεργολάβων και των μεγαλοκατασκευαστων.
Αλήθεια τι βοήθεια μπορεί να περιμένει κανείς από τον μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αυτολεξεί στον «οδηγό ανάλυσης κόστους –οφέλους» για τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας   (εφ .ριζοσπάστης 7/9/2018)  λέει (παραθέτουμε αυτούσια αποσπάσματα από το κείμενο της ΕΕ) :
(…) οποιαδήποτε ανάλυση κόστους – οφέλους επιδιώκει να εκτιμήσει την πιθανή μελλοντική κατεύθυνση των ζημιών πλημμυρών, και να χρησιμοποιηθεί αυτό ως βάση για να προβλέπει το κατά πόσο αξίζει να μειωθούν ή να αποτραπούν εκείνες οι ζημιές ή αυτές.
(…) Το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα. Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι η ανάλυση κόστους – οφέλους χρησιμοποιεί την οικονομική αποδοτικότητα ως το μόνο κριτήριο για την καθοδήγηση της λήψης αποφάσεων. Η οικονομική αποδοτικότητα μετράτε ως το ισοζύγιο εκροών – εισροών, και μόνο όταν αυτή είναι στο μέγιστο απαντάται οικονομική απόδοση».
Ορισμένα άλλα αποσπάσματα στο ίδιο  κείμενο προκαλούν ρίγος όπως:
(…) «Είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία»
(…) «Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται “δίκαιες”, αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους – οφέλους».
Ο κυνισμός της ΕΕ και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου ξεπερνάει κάθε όριο, καθώς ομολογούν χωρίς περιστροφές ότι οι λαϊκές ανάγκες, όπως αυτή της προστασίας από τις πλημμύρες, μπαίνουν στο ζύγι του κόστους – οφέλους για το κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι, με συγκεκριμένα κριτήρια, το κράτος εξετάζει κάθε φορά αν το συμφέρει οικονομικά να σώσει περιουσίες και ζωές (και ποιες) από το να διαχειριστεί το κόστος των συνεπειών από μια πιθανή καταστροφή.
Ας αφήσουν λοιπόν τώρα αυτοί όλοι οι υπερασπιστές των αξιών της Ευρωπαϊκής ένωσης τα κροκοδείλια δάκρια γιατί όλοι αυτοί εφαρμόσανε συνειδήτα αυτές τις πολιτικές που μας έφεραν σε αυτές τις τραγικές  καταστάσεις.
Οι αιτίες για αυτά  που βιώνουμε   βρίσκονται στις ιεραρχήσεις του κράτους και της Ε.Ε. με κριτήριο τη λογική «κόστος – όφελος» για το κεφάλαιο, η οποία οδηγεί στην ανυπαρξία έργων αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής και αντισεισμικής προστασίας σε περιοχές όπου δεν συμφέρει οικονομικά να γίνουν.
O λαός μας μπορεί να αισιοδοξεί και να ελπίζει μόνο αν αξιοποιήσει την δική του δύναμη. Την δύναμη της συλλογικής οργανωμένης και ανυποχώρητης δικής του πάλης που θα συγκρούεται με τον βασικό κανόνα του κέρδους. Να γίνει συνείδηση ότι οι πολλοί, οι φτωχοί, οι μεροκαμματιάρηδες και οι αδύνατοι που μόνιμα είναι οι χαμένοι όπως είπε και ο ποιητής “αν ξυπνήσεις μονομιάς θ`αρθει ανάποδα ο ντουνιάς”. Ενας δρόμος μένει: συστράτευση με το ΚΚΕ και τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», τα οποία στηρίζει σε δήμους και περιφέρεια.