Τις μέρες πάντα της Λαμπρής γυρνά η σκέψη πίσω
στα χρόνια μου στο πατρικό, πάλι το νου θ’ αφήσω.
Οταν η μάνα η καλή ετοίμαζε το σπίτι
και μοσχοβόλα ολόκληρο ίσαμε τον φεγγίτη!
Βάφαμε κόκκινα αβγά κουλούρες, κουλουράκια
κι αγάλιαζε η ψυχούλα μας σαν ήμαστε παιδάκια.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή ζουμπούλια κι άσπρα κρίνα
μαζεύαμε και στόλιζαν την Εκκλησιά μ’ εκείνα.
Και με λευκούς λεμονανθούς της γειτονιάς κορίτσια
τον Επιτάφιο στόλιζαν με προσοχή περίσσια.
Και μ’ όλα τ’ άλλα τα παιδιά ψέλναμε στο ψαλτήρι
και ‘μεις εκαμαρώνανε σαν τσ’ Εκκλησιάς στολίδι.
Αναβαν και πελώριες φωτιές ένα τριγύρω
και ‘μεις μικρά κοιτάζαμε εκστατικά στο γύρω.
Καίγανε, ήταν έθιμο, τον άνομο Ιούδα
και οι φωθιές ανέβαιναν ψηλότερα απ’ την τρούλα.
Και της Λαμπρής την Κυριακή στο άγιο πανηγύρι
όλοι αντάλλαζαν ευχές και όχι μόνο οι φίλοι.
Χτυπούσαν διπλοκάμπανα, ήταν σωστή μαγεία
Ανάσταση γινότανε έξω στην Εκκλησία.
Ητανε Πάσχα όμορφο δίχως μίση και πάθη
και της καρδιές πλημμύριζε μια θεϊκή αγάπη.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών κι αγγέλοι ψηλά υμνούνε
Χριστός Ανέστη, Αληθώς κι εμείς όλοι θα πούμε!
Χαίρεται και αγάλλεται όλη η Χριστιανοσύνη
ψάλλει, υμνεί, δοξολογεί την θεία αγιοσύνη.
Ηρθε το Πάσχα του Χριστού πολλή λαμπρή ημέρα
χτυπούν τα διπλοκάμπανα κι ακούγονται ως πέρα.
Κι άνοιξη ολάνθιστη κι αυτή ευχαριστημένη
θυμιάματα ευωδιαστά έχει τη γη στρωμένη.
Οι θύμησες τσ’ Ανάστασης απ’ την παλιά ζωή μου
δίνει οξυγόνο στην καρδιά σαν την αναπνοή μου.
Χριστός Ανέστη
