Θησαυροί και χρυσός στα Χανιά

Με αυτόν τον τίτλο ετοίμαζα πριν από 20 χρόνια βιβλίο με ογδόντα περίπου ιστορίες, παραδόσεις, θρύλους, που τουλάχιστον οι μισοί ήταν αληθινοί αλλά δεν το τελείωσα ώστε να πάρουν οι Χανιώτες σκαλίδες και να κυνηγάνε τον θησαυρό.
Αφορμή για το παρόν έλαβα από τον τραγικό θάνατο τεσσάρων “θησαυροθήρων” στο Λουτράκι.
Υπάρχουν περιστατικά στα Χανιά όπου, μετά τον πόλεμο, απεσταλμένοι Γερμανών που υπηρέτησαν εδώ, με κάποια στοιχεία ή σχεδιαγράμματα, αναζήτησαν και βρήκαν, τις περισσότερες φορές, τα ζητούμενα.
Υπάρχουν ιστορίες για τούρκικους θησαυρούς, μια από τις οποίες επιβεβαίωσα στη Σκλαβοπούλα Σελίνου και που είχε ως φαίνεται από χρόνια ανασυρθεί ο χρυσός του Αγά που τον είχε κατεβάσει σε βάραθρο 20 μ., με βοηθό αράπη υπηρέτη του που τον άφησε μέσα για να μην προδώσει την τοποθεσία. Ιστορία που μάθαμε εκ των υστέρων, ερευνώντας τίνος να ήταν το κρανίο που ανασύραμε από εκεί και που ανθρωπολόγος διαπίστωσε ότι ήταν αφρικανικής φυλής επιβεβαιώνοντας την ιστορία για τον αράπη.
Επίσης, θησαυροί από την Ενετική περίοδο, τους πειρατές, όπως αυτούς στην Γραμπούσα και στις Βάρδιες Ακρωτηρίου, και ακόμη στοιχειωμένο χρυσάφι. Ακόμη αναφερόμουνα στις παραδόσεις για το πώς διαπιστώνεται η ύπαρξη χρυσού, όχι ορυκτού, όταν δεν υπήρχαν μηχανήματα. Αναφέρω μόνο δύο υποθέσεις. Όταν κάποιο δεμένο σε αγροτικό χώρο ζώο αφηνιάσει και… χτυπιέται, στο έδαφος εκεί είναι χρυσός, ή όταν σε καταπράσινο χωράφι υπάρχει τμήμα με ξερόχορτο, το ίδιο κι εκεί. Πάντως το υποτιθέμενο γερμανικό καταφύγιο στο Λουτράκι δεν αφορούσε Γερμανούς, γιατί δεν έφτιαχναν αυτοί λαγούμια χαμηλά, αλλά με αγγαρείες χτιστά – καλουπιαστά καταφύγια με ανέσεις εισόδου.