Τα (περισσότερα) µουσεία είναι αχανή. Συνήθως έχουν πολλές αποθήκες, χώρους φύλαξης αντικειµένων, υπόγεια και κλειστές αίθουσες όπου τοποθετούν ο,τι δεν µπαίνει στις προθήκες. Ετσι, είναι απολύτως φυσιολογικό, κάποιες φορές, αντικείµενα που αποθηκεύονται πριν από πολύ καιρό, να ξεχνιούνται, να παραπέφτουν ή και να… χάνονται προσωρινά. Σήµερα θα δούµε παρέα ιστορίες αντικειµένων που θεωρούνταν χαµένα, αλλά τελικά «κρύβονταν» στις αποθήκες Μουσείων!
Προτοµή του Μεγάλου Αλέξανδρου
Το 2019, αρχαιολόγοι έκαναν απολογισµό σε αποθήκη που ανήκει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βέροιας. Κάποια στιγµή παρατήρησαν ένα µαρµάρινο άγαλµα µισοκρυµµένο κάτω από άλλα αντικείµενα. Παρότι η µύτη έλειπε, το πρόσωπο ήταν αµέσως αναγνωρίσιµο— επρόκειτο για ένα κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Φαίνεται πως το εκπληκτικό γλυπτό είχε ξεχαστεί στα σκοτεινά βάθη της αποθήκης για χρόνια. Οι επιστήµονες µελέτησαν εκ νέου το άγαλµα και σύµφωνα µε την εκτίµησή τους το έργο τέχνης δηµιουργήθηκε τον δεύτερο αιώνα π.Χ., περίπου 200 χρόνια µετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το άγαλµα ηλικίας 2.100 ετών καθαρίστηκε και πλέον εκτίθεται στο Μουσείο Βασιλικών Τάφων της Βεργίνας.
∆ιαβάστε το σχετικό δηµοσίευµα εδώ: www.verginanews.gr/%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BE%CE%B5
Τελικά ήταν αυθεντικό!
Κάποιοι θησαυροί βρίσκονται πραγµατικά µπροστά στα µάτια µας! Για δεκαετίες, το Μουσείο Field στο Σικάγο είχε στην κατοχή του ένα σπαθί, που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία 1930, και προερχόταν από τον ποταµό ∆ούναβη στη Βουδαπέστη. Σύµφωνα µε το επεξηγηµατικό καρτελάκι που το συνόδευε στο Μουσείο, το σπαθί φερόταν πως ήταν αντίγραφο ουγγρικού όπλου κατασκευασµένο πιθανότατα τον Μεσαίωνα. Το 2022, ένας Ούγγρος αρχαιολόγος επισκέφτηκε το µουσείο, εξέτασε το σπαθί και επέµεινε ότι το όπλο δεν ήταν αντίγραφο, αλλά αυθεντικό κοµµάτι της εποχής του Χαλκού! Αυτό ώθησε τον έφορο του µουσείου να ζητήσει να γίνει ακτινογραφία του ξίφους. Οι περαιτέρω εξετάσεις έδειξαν ότι το τεχνούργηµα σφυρηλατήθηκε µε συγκεκριµένο συνδυασµό κασσίτερου και χαλκού, όπως τα περισσότερα τεχνουργήµατα της Εποχής του Χαλκού. Το ξίφος 3.000 ετών πιθανότατα ρίχτηκε στον ∆ούναβη επίτηδες µεταξύ 1.080 και 900 π. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι έριχναν τελετουργικά όπλα σε πλωτές οδούς προκειµένου να τιµήσουν τον θάνατο ενός αγαπηµένου προσώπου. Αυτή ήταν πιθανότατα και η ιστορία του συγκεκριµένου σπαθιού.
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ:
Ένα ταινιάκι που θεωρούσαν πως είναι θρύλος
Μεταξύ των ειδικών του κινηµατογράφου, υπήρχε ένας θρύλος για την ύπαρξη µιας ταινίας που έδειχνε παρέλαση για τον εορτασµό του Mardi Gras (σ.σ: καρναβάλι, το διασηµότερο εκ των οποίων στη Νέα Ορλεάνη), γυρισµένο το 1898. Για πολλά χρόνια όµως δεν µπορούσαν να βρουν ακράδαντα στοιχεία το ότι το ταινιάκι όντως υπήρχε (ή έστω υπήρξε). Αν ο θρύλος επαληθευόταν, το βιντεάκι θα ήταν το παλαιότερο οπτικό καταγεγραµµένο υλικό εορτασµού Mardi Gras στη Νέα Ορλεάνη, αλλά παράλληλα σηµαντικότατη ιστορική καταγραφή του πως ήταν τότε η Νέα Ορλεάνη. Και ενώ πολλοί πίστευαν ότι η ταινία ήταν απλώς φήµη, ο Άρθουρ Χάρντι, θέλοντας µανιωδώς να εντοπίσει αυτό το σπάνιο κοµµάτι της κινηµατογραφικής ιστορίας, ερευνούσε άοκνα. Μετά από δεκαετίες αναζήτησης, και ενώ ήταν έτοιµος να τα παρατήσει, σε µια τελευταία του προσπάθεια επικοινώνησε µε το Κρατικό Μουσείο της Λουιζιάνα και το νήµα άρχισε να ξετυλίγεται. Ο επιµελητής του µουσείου επικοινώνησε µε τον Οργανισµό Rex, ο οποίος βοηθά στη διοργάνωση της παρέλασης για το Mardi Gras και το κυνήγι για την θρυλική ταινία µπήκε στη σωστή τροχιά. Τελικά, ένας αρχειονόµος, µετά από ενδελεχή έρευνα εντόπισε το 2022, το πολυπόθητο κινηµατογραφικό υλικό στο Eye Filmmuseum στο Άµστερνταµ. Πρόκειται για µια δίλεπτη ταινία που δείχνει έξι αρµατα, µε τους αναβάτες τους, που συµµετέχουν στην παρέλαση της 22ας Φεβρουαρίου 1898. Και φυσικά, είναι ένα ανεκτίµητης αξίας ιστορικό ντοκουµέντο.
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ:
Ένα σπανιότατο ξύλο, σε κουτί από πούρα!
Το 1872, ένα σπανιότατο κοµµάτι ξύλο ανακαλύφθηκε στη Μεγάλη Πυραµίδα της Αιγύπτου. Βρέθηκε µέσα στην Κάµαρα της Βασίλισσας, και ήταν ένα κοµµάτι κέδρου, µήκους 13 εκατοστών. Το τεχνούργηµα ήταν εξαιρετικής σηµασίας, αφού ήταν ένα από τα τρια –µόνο- αντικείµενα που βρέθηκαν µέσα στη Μεγάλη Πυραµίδα. Κάποια στιγµή ωστόσο, το πολύτιµο εύρηµα εξαφανίστηκε. Το 2001, οι επιστήµονες βρήκαν ένα έγγραφο που αποκάλυπτε πως το κοµµάτι ξύλου είχε δωρηθεί σε πανεπιστήµιο της Σκοτίας. Όταν όµως το έψαξαν στο Πανεπιστήµιο του Αµπερντίν, το ξύλο ήταν άφαντο. Το 2019, το εύρηµα θεωρείτο επισήµως χαµένο για 70 χρόνια. Τότε, µια βοηθός επιµελήτρια του Σκοτσεζικου Πανεπιστηµίου «έπεσε» πάνω σε ένα κουτί πούρων που βρισκόταν στη συλλογή µε τα ασιατικά εκθέµατα. Μέσα στο κουτί υπήρχαν πολλά κοµµάτια σπασµένου ξύλου. Αµέσως «σήµανε συναγερµός» και τα κοµµάτια ελέχθηκαν εξονυχιστικά. Τελικά αποδείχθηκε πως επρόκειτο για το (θρυµµατισµένο πλέον) ξύλο της Γκίζας, ένα µοναδικό αντικείµενο 5.000 χρονών! Η ηλικία υποδηλώνει ότι το ξύλο χρησιµοποιήθηκε κατά τη διαδικασία κατασκευής της πυραµίδας και πιθανότατα το άφησαν πίσω τους οι κατασκευαστές της όταν τελείωσαν τη δουλειά τους.
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ:
