Θυσία προς την ανθρωπότητα

Αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη θεωρία σας, τότε αλλάξτε τα γεγονότα.
Τελείωσε η εβδομάδα των Παθών, τελείωσε η Ανάσταση και γυρίζουμε στην καθημερινότητα; Αυτός είναι ο στόχος μας στην ζωή; Και το «…λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής …» που πήγε; Το ξεχάσαμε κιόλας;
Ας ευχηθούμε λοιπόν την Ανάσταση στις σκέψεις. Οι σκέψεις μας πρέπει να έχουν ως πρόθεση το ευρύτερο καλό και μόνο αυτό, τη θυσία προς την ανθρωπότητα ή την προσφορά προς αυτήν. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει κανείς κάτι, αν δεν παρατηρήσει και περιορίσει τα ελαττώματά του, έτσι ώστε να καθαρίσει την στολή της ψυχής, όπως λέει και ο ψαλμωδός.
Δεν γίνεται να μας κυριαρχεί η περηφάνια ή ο εγωισμός και να λέμε ότι βοηθάμε κάποιον άλλο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε υγεία ας βοηθήσουμε τους αρρώστους, αν θέλουμε οικονομική άνεση ας βοηθήσουμε κάποιον που του λείπει ή να στηρίξουμε κάποιον που θέλει να βοηθήσει και δεν έχει όλη την άνεση.
Καλό είναι να υπηρετούμε χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή. Ποιος περιμένει ή απαιτεί την ανταμοιβή. Ποιος άλλος από την περηφάνια μας, τον εγωισμό μας, την αυτοαγάπη μας. Η καρδιά, η ψυχή δεν νοιάζεται για ανταμοιβή.
Να κάνουμε την υπηρεσία μας και μετά να την ξεχνάμε. Όχι κάθε λίγο να επαναλαμβάνουμε, εγώ έκανα αυτό, εγώ έκανα εκείνο και να καμαρώνουμε.
Όσα κάνουμε να είναι χρήσιμα για τον πλησίον μας. Όχι να κάνουμε κάτι απλώς για να δηλώσουμε ότι κάναμε. Να είναι ουσιαστικό για τον πλησίον. Ας του μάθουμε να «φυτεύει», αν θα του είναι πιο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα ή ας του δώσουμε λίγο ψωμί τώρα αν πεθαίνει από πείνα. Ας του μάθουμε να αναζητά τον σκοπό της ζωής του, επειδή θα του δώσει κίνητρα να ζήσει σωστά και να μην εγκαταλείπει την προσπάθεια για σωστή ζωή.
Άλλωστε μια δράση θυσίας μας πρέπει να μας κοστίζει κάτι, διότι αν είναι από το πλεόνασμά μας δεν αξίζει τόσο. Από το περίσσευμα είναι εύκολο να δίνουμε, ενώ από αυτό που θα στερηθούμε είναι δύσκολο, δημιουργεί πολλές φορές πόνο. Αυτό όμως είναι θυσία.
Για ό,τι κάνουμε δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε στον Θεό, διότι αν κάνω μια θυσία προς άλλους και μετά παραπονιέμαι χάνω την αξία, τη χάρη, αυτής της θυσίας.
Με όλα τα παραπάνω έχουμε μια ακόμη υποχρέωση. Να μας ενδιαφέρει για το πώς χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτό που τους δίνουμε. Για παράδειγμα, το να δώσουμε 2-3 ευρώ σ’ ένα ζητιάνο στον δρόμο μπορεί να μην μας κοστίζει, αλλά αν αυτός τα κάνει ποτό έχουμε ευθύνη, διότι τον οδηγούμε ή στηρίζουμε την λάθος πορεία του στην ζωή. Ίσως θα ήταν καλύτερα να καθίσουμε δίπλα του και να συζητήσουμε.
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που δίνει, λαμβάνει, και αυτός που δεν δίνει του αφαιρείται κι αυτό που του έχει δοθεί.
Ίσως σκεφθούν πολλοί ότι στην κοινωνία που ζούμε πιάνουν τόπο όλα αυτά; Πάντα λειτουργούν, αλλά ανάλογη με την δυσκολία πρέπει να είναι και η προσπάθεια. Εδώ, μέχρι και ο Ιησούς είπε έστω και στιγμιαία, «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αλλά αμέσως συνειδητοποιώντας τον σκοπό της πορείας του βιάστηκε να διορθώσει: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου κι όχι το δικό μου».
Όλα έχουν την δυσκολία τους, αλλιώς δεν θα είχαν και την αξία τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφηνόμαστε εύκολα στην καθημερινότητα και να ξεχνάμε την προσφορά του Ιησού και προς την ανθρωπότητα. Η αξία της είναι διαχρονική και έχουμε υποχρέωση να την θυμόμαστε συνεχώς κι όχι μόνο την Μ. Εβδομάδα.
Κι αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη σκέψη αυτή, τότε αλλάξτε τα γεγονότα.