Το καμένο δεν είναι ποτέ “αρκετό”, όπως αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά τις τελευταίες ημέρες, καθώς οι εφιαλτικές πυρκαγιές δεν έχουν σταματημό.
Θλίψη και οργή… οργή και θλίψη, ξεπηδούν μέσα από τις στάχτες, τα συντρίμμια και τα αποκαΐδια.
Η χώρα μας για ένα ακόμη καλοκαίρι μετρά “πληγές” από τις πύρινες λαίλαπες. Για ένα ακόμη καλοκαίρι βιώνει μία από τις πιο σκληρές δοκιμασίες, με τον κρατικό μηχανισμό, τους πυροσβέστες και όλους όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης, του πυρός, να καλούνται να ανταποκριθούν σε πολλαπλά μέτωπα.
Ανεπανόρθωτες οι ζημιές στο περιβάλλον, στην οικονομία, στις περιουσίες των πληγέντων.
Και τα λόγια ελπίδας και συμπαράστασης, πολλά. Όπως και οι αναφορές για παραλείψεις, και ανευθυνότητα.
Και μετά το τέλος των πυρκαγιών… τι; Θα ξεχαστούν όλα άραγε την επόμενη μέρα ή θα γίνουν – παθήματα – μαθήματα, ώστε (με τη λήψη όσων μέτρων απαιτούνται) να μην ξαναζήσουμε τέτοιες οικολογικές καταστροφές;
Θα ξεχαστούν όλα ή θα τα θυμάται η κεντρική διοίκηση, ανταμείβοντας εμπράκτως και όχι με ένα απλό “ευχαριστώ” όλους εκείνους που αψηφώντας τον κίνδυνο, ανταποκρίθηκαν στο καθήκον τους τις δύσκολες τούτες ώρες;
Όσο για όλους εμάς, καιρός είναι να γίνουμε “φύλακες” του τόπου μας.
Γιατί, ας μην ξεχνούμε ότι δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας… τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.
