Τα θυμάστε εκείνα τα κακομούτσουνα κορίτσια της μεγάλης οθόνης, που οι σκηνοθέτες έκαναν ό,τι μπορούσαν να μας παρουσιάζουν όσο πιο άσκημα γινόταν;
Ήταν η ατραξιόν της ταινίας, εκείνες οι τάχα μου ξεχασμένες κοπελιές, τις οποίες επιτηδευμένα γερνούσαν, τις στόλιζαν μ’ όλες τις ιδιοτροπίες του κόσμου και τους έβαζαν στο στόμα όλες τις «κακίες» που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Μιλούσαν για ασυδοσία, για ξεπεσμό, για ανηθικότητα και άλλα πολλά, κάνοντας ταυτόχρονα μύρια κολπάκια και γκριμάτσες που αβίαστα έφερναν το γέλιο. Για δεκαετίες επέμεναν να μας ψυχαγωγούν ξεφουρνίζοντας ατάκες, όπως η πολύ γνωστή μας «Σόδομα και Γόμορρα» της δύστροπης εκείνης βοηθού με το περίεργο κοτσάκι στην κορυφή του κεφαλιού, που τάχα μου προσπαθούσε να συνετίσει τον ζωηρό διευθυντή της.
Αλλά περίεργο δεν είναι που όλες αυτές οι «ρήσεις» των κοριτσιών εκείνων κόλλησαν στη γλώσσα μας κι επαναλαμβάνονται συνεχώς;
Μήπως κάτι είχαν να μας πουν οι κωμωδίες ο παλιές, κάτι να καυτηριάσουν, κάτι με τρόπο να επικρίνουν; Μήπως ήταν και τότε δύσκολο -ακόμα και στη περιοριστική κοινωνία των καιρών εκείνων- να πεις πικρές αλήθειες;
Κι έβαζαν τ’… «αστεία» κορίτσια να μας τα ψέλνουν για τα καλά; Κι εμείς, για να κρίνουμε την φθήνια των καιρών μας -στα θεάματα ας πούμε, που για να μας κρατήσουν καταφεύγουν σ’ εντυπωσιασμούς και μιζέριες κάθε είδους- τι πρέπει να κάνουμε για να εισακουστούμε;
Μήπως να σηκώσουμε ψηλά τα μαλλιά, να πάρουμε ύφος στρυφνό και με βραχνή φωνή να βροντοφωνάξουμε «Φτάνει πια!!»;
