Το αν απαλλάσσεται το κόμμα της Ν.Δ. με τη διαγραφή ενός ακροδεξιού βουλευτή της, που δημιουργεί προβλήματα, είναι ένα ζήτημα. Αναντίρρητα πρόκειται για ένα πρόσωπο, που επιδιώκει να βρίσκεται στην επικαιρότητα, αν και δεν προσέχει τι λέει και δεν ελέγχει τι κάνει. Με τις δραστηριότητές του επαναφέρει το φάσμα των άκρων, που ταλαιπώρησε την ελληνική κοινωνία. Αν ήθελε, να μείνει στην πολιτική και να προσφέρει, θα ‘πρεπε, να ‘χε γυρίσει την πλάτη σ’ εκείνους, που τον προτρέπουν, να ιδρύσει δικό του κόμμα.
Ευκαιρία δόθηκε στον κ. Μητσοτάκη, διαγράφοντας αναπολόγητα τον κ. Μπογδάνο, να δώσει το σήμα, ότι αυτός κανονίζει και κουβέντα δεν παίρνει. Το ερώτημα είναι, αν δεν υπήρχε η έκρηξη Δένδια, ο κ. πρ/ργός θα έδειχνε την πόρτα στο βουλευτή του; Εν προκειμένω οι απόψεις των σχολιογράφων διίστανται, κατά πόσον ο υπ. Εξωτερικών ανακατεύεται και στα εσωτερικά του κόμματος, ίσως για να προσθέσει μερικούς πόντους στο προφίλ του.
Ο κ. βουλευτής έκανε πολιτικό λάθος, να δηλώσει την αντικομμουνιστική ρητορική του από επιπολαιότητα ή και ελαφρότητα. Πολιτική έκανε ο άνθρωπος, να ανακοινώσει λίστα μεταναστών μικρής ηλικίας, να προβληθεί. Έγινε σε λάθος χρόνο την ώρα, που συζητείτο στη βουλή η ελληνογαλλική συμφωνία. Αναφέρθηκε στο ποιοι κέρδισαν στο Βίτσι και πόσοι έχασαν στο Γράμμο αλλά (τελείως άσχετο) και στο “Διγενή” Γρίβα που ταιριάζει και γι’ αυτόν, ό,τι είχε εκφρασει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ότι «εδοξάσθη κρυπτόμενος και εγελοιοποιήθη εμφανιζόμενος».
Αυτά επροκάλεσαν την αποδοκιμασία του κ. Δένδια και του ‘βγαλε κόκκινη κάρτα. Είχε και το προηγούμενο της επέμβασής του για την ματαίωση της παρασημοφόρησης από την πρόεδρο της Δημοκρατίας του διασώστη προσφύγων στο Αιγαίο τον περασμένο Ιούλιο Ιάσονα Αποστολόπουλου.
Ετσι ενεργοποίησε τους συνεργάτες του πρ/ργού στο Μαξίμου, να πουν: «Εμείς κοιτάζουμε μπροστά, άλλοι κοιτάζουν πίσω», μη αποδεχόμενοι «συνθήματα που παραπέμπουν σε εποχές, απ’ όπου και αν προέρχονται,… Οι πληγές του παρελθόντος επουλώνονται, δεν αποξέονται».
Μετά από μια διαγραφή δημιουργείται και ένα άλλο θέμα, της διατήρησης της βουλευτικής έδρας. Και ασκείται πίεση για την παράδοσή της. Ο βουλευτής ψηφίζεται ως πρόσωπο, αλλά και ως μέλος συλλογικής πολιτικής λειτουργίας, που ενσαρκώνει ως φορέας του κόμματος τη λαϊκή εντολή.
Τα κόμματα δεν είναι αφηρημένες έννοιες και τα αποδεχόμαστε ως εξουσίες. Αναγνωρίζουν την συλλογικότητα.
Ωστόσο δεν έχει καταστεί σαφές, αν ένας βουλευτής, που κατά το Σύνταγμα είναι ελεύθερος, να έχει απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης, μπορεί να αποφασίζει, αν διατηρεί την έδρα του, ή πρέπει να παραιτηθεί απ’ αυτήν, εφ’ όσον απογαλακτισθεί απ’ το κόμμα, με το οποίον εξελέγη.
