Θριάσιο: “Requiem” για ένα Ομβριο δράμα…

Τριήμερο πένθος για τη χώρα·
Πένθος Εθνικό, λοιπόν.
Θλίψη “εθνική” πανελλήνια, καθολική, λαϊκή θλίψη…
Οι εικόνες, δεν αντέχονται στην TV. Ούτε οι μαρτυρίες, ούτε η οδύνη που υπερχυλίζει της λάσπης… Της φονικής λάσπης, που διείσδυσε, που σκέπασε, που έπνιξε, που κατέστρεψε…
Η καρδιά μου, βουρκώνει “ταξιδεμένη” κοντά στην αγαπημένη πολιτεία της εφηβείας μου, αν και η Ελευσίνα, δεν επλήγη ιδιαίτερα.
Θύμησες μυρωδικές όμως, και δροσερεμένες στη Μάντρα… Κορίτσια του συμμαθητικού τοπίου… Η Βάσω, η Παυλίνα, η Μάρθα, η Αγγέλικα… Πόσο θα ‘χουν λαχταρίσει, ποτέ δεν τις ξέχασα·
Μάντρα… Βραδιές στα αγαπησιάρικα στέκια με τις ντόπιες γεύσεις και το κρασάκι της χαράς στο δικό τους ιδιωματικό “σαλούτο”! Βραδιές Αναστάσιμες στον Αγιο Κωνσταντίνο αστροφωτισμένη αγαλλίαση…, και αγιοκέρια!
Τώρα, τώρα η γαληνεμένη καθημερινότητα τους, ναυαγεί οδυνηρά στα λασπόνερα, που απέσεισε ο “Πατέρας”, το δύστυχο αποψιλωμένο βουνό, αγαπημένη κορυφή της περιοχής, με προσκυνήματα και θρύλους… Τώρα ο εξοργισμένος όμβρος που του γεμίσανε την κοίτη της διαδρομής του προσκόμματα και “ιδιοτελή οδοφράγματα” “κινεί” εκδικητής την υδάτινη ισχύ του, την ακατάσχετη αφθονία τ’ ουρανού, την “ασωτεία” τ’ Ουρανού κατά τον Βρεττάκο, σε χείμαρρο τυφλό…
…Νέα Πέραμος… Τ’ όνομα μυρωδίζει Μικρασία, οι μνήμες μου, “μυρωδίζουν” τέλη δεκαετίας του ’60, την ευδαιμονία του έξοχου τοπίου, δίπλα στο κύμα…
Πρασινάδα ωραία, ασβέστης και φλοίσβος γλυκός… Σήμερα, ακούω τη μουσκεμένη ρεπόρτερ να περιγράφει τα “συγκλονιστικά στάσιμα” της τραγωδίας, και η φωνούλα της ακροβατεί στο λυγμό και την ευκρινή άρθρωση, οριακά… Με συγκινεί περισσότερο… Σήμερα διαβάζω στον Τύπο την πικρή βίωση του πόνου των συγγενών, ν’ αναγνωρίσουν το “νεκρόν είδος” των αγαπημένων τους…
Δέκα και έξι οι νεκροί, μέχρι απόψε που γράφω, Πέμπτη βράδυ…
Χώρια οι τραυματίες, χώρια 5-6 αγνοούμενοι ακόμη, χώρια οι ζημιές στο βιός, σπίτια καταστήματα, υποδομές…
Δεκαετίες τώρα, άκουγα στην Ελευσίνα την ανησυχία του κόσμου, γι’ αυτά τα ενδεχόμενα… Είχαν “τακτές εμπειρίες” της θεομηνίας, με προειδοποιήσεις και κλιμακούμενη αύξηση της δυναμικής του “Κακού”. Κακού(;) Ποτέ η Φύση, δεν είναι κακή… Ποτέ. Μόνο που απαιτεί τον σεβασμό μας στις ιδιομορφίες της, στις λειτουργίες της, στις ανάγκες της…
Οταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, ίσως, λιγάκι να ’χει κοπάσει ο γόος και η καταγγελία και θα ’χει φτάσει και το κλαδάκι των αισθημάτων μου, στη “θριάσια αγάπη” μου, που καμιά “λάσπη” πνιγερή, δεν την αγγίζει ποτέ…