Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται από ‘ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του Ήλιου ̈
Η Ρωμιοσύνη θεριεύει και στέκεται όρθια πάντα. Πολλά θηρία θέλησαν να την κατασπαράξουν, να την αφανίσουν, να την υποδουλώσουν.
Γονατίζει, σκύβει, αγριοπεθαίνει αλλά με το ίδιο αίμα των ηρώων της, ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, θεριεύει και στέκεται πάλι στα πόδια της, υπερύφανη και δοξασμένη.
Ένα τέτοιο παλικάρι ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας αγωνιστής της πατρίδας.
Αγωνίστηκε με το σώμα του, αγωνίστηκε με την καρδιά του, αγωνίστηκε με τη φωνή του.
Με τα τραγούδια του ξεσήκωνε τα πλήθη ανά τον κόσμο σε καιρούς δύσκολους. Ύψωσε το ανάστημά του, κλείστηκε στς φυλακές, γεύτηκε την πίκρα της εξορίας. Δεν φοβήθηκε. Τα τραγούδια του ήταν ο συνδετικός κρίκος του Ελληνισμού με την ομογένεια.
Ο ̈Ζορμπάς ̈ τραγουδιέται και χορεύεται σε όλο τον κόσμο.
Γράφει ο κ. Πευκιανάκης, φιλόλογος, σχετικά όταν συναντήθηκε ο Μίκης με τον Ειρηναίο σε συναυλία στα Χανιά: Πόσο μεγάλος είσαι Μίκη! Και σου έδωσαν αυτό το μικρό όνομα.
Λοιπόν να σε λέμε Ουρανομίκη.
Ο Ουρανο Μίκης μεσουρανεί πια μεταξύ των αθανάτων. Έχει μία θέση στις καρδιές όλων των Ελλήνων και τα τραγούδια του θα τραγουδιούνται από πολλές ακόμη γενιές.
Ελαφρύ το χώμα του Γαλατά που δέχθηκε το ηρωικό του κορμί. Η οικογένεια σου θρηνεί, η Ελλάδα θρηνεί, θρηνούν και τα Χανιά με όλους εμάς.
