Θυµάσαι τη χρονιά που σταµάτησες σαν παιδί να κρατάς το χέρι του πατέρα ή της µητέρας σου στους περιπάτους σας; ∆ύσκολο ερώτηµα. Τώρα πια η µητέρα ή ο πατέρας σού πιάνει το χέρι για να κάνει λίγα βήµατα υποβοηθούµενος, έχοντας φτάσει πλέον σε ηλικία υπερήλικα. Και το µόνο που αναθυµάται, σου λέει και σου ξαναλέει, είναι ιστορίες που ήσουν µικρός τόσος δα και σε κρατούσε στην αγκαλιά του.
Η αλήθεια είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον διαθέτει η λογοτεχνία. Να πούµε όλα όσα µας έχουν συµβεί ενώ είµαστε ζωντανοί. Να µην διηγηθούµε τη ζωή µας, αλλά την αλήθεια. Η αλήθεια είναι µια οπτική γωνία που αµέσως λάµπει αφ’ εαυτής. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν χωρίς να έχουν αντικρύσει την αλήθεια. Το κωµικό της ανθρώπινης φύσης είναι ότι δεν χρειάζεται την αλήθεια, ότι τη θεωρεί κόσµηµα, ένα ηθικό κόσµηµα. Μπορούµε να ζήσουµε χωρίς την αλήθεια, αφού η αλήθεια είναι µια από τις πιο εκλεκτές µοΡφές µαταιοδοξίας.
Ο πατέρας µου ήταν καλλιτέχνης της σιωπής. Πέθανε νωρίς και πήρε µαζί του όλα τα µυστικά και τις αλήθειες του.
Αυτό που µε ενώνει µε τη µητέρα µου ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα µυστήριο το οποίο δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ξεδιαλύνω.
Η µητέρα µου υπήρξε καλλονή για τα δεδοµένα της εποχής της και συνοδευόταν από καλή προίκα. Ήταν λοιπόν περιζήτητη. Η ιδέα του «κοµψού» όµως είναι ευµετάβλητη και ιδιότροπη. Τώρα στα γεράµατα η αλλοτινή οµορφιά έχει εκλείψει, κι ο καθρέπτης αντικατοπτρίζει ένα είδωλο που τροµάζει στην εικόνα.
Περιµένω τις αλήθειες της µητέρας σαν µε κρατά από το χέρι για να κάνει τα λιγοστά βήµατα της ηµέρας, και ευελπιστώ να µην µε απογοητεύσει και να µην µας υπονοµεύσουν η αµνησία, η άνοια κι η παραίτηση που καραδοκούν.
*Ο Αριστείδης Γ. Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός
