Κύριε διευθυντά,
οι δολοφονηµένες γυναίκες, θύµατα της σκληροπυρηνικής πατριαρχικής κουλτούρας, έχουν ονοµατεπώνυµο. Μένουν στη µνήµη µας µε το προσωπικό τους όνοµα, γιατί µέσα ενηµέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης οικειοποιούνται µε υποκριτική δραµατοποίηση το απάνθρωπο τέλος της ζωής τους. Ελένη, Γαρυφαλλιά, Νεκταρία, Αναστάζια, Γεωργία, Κυριακή είναι µερικές από τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν άγρια από τους συντρόφους, τους συζύγους τους, από αγνώστους ή υποτιθέµενους φίλους. Οι φωτογραφίες τους επιδεινώνουν τον πόνο και την οργή µας, αφού πρόκειται για γυναίκες νέες. Το µικρό τους όνοµα µειώνει και την αποστασιοποίησή µας. Γίνονται οι κόρες µας, οι αδελφές µας, οι φίλες µας.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις, όµως, δεν ισχύουν στην περίπτωση των ηλικιωµένων γυναικών, µε πρόσφατη τη γυναικοκτονία στην Αλεξανδρούπολη. Η είδηση µε ψιλά γράµµατα, όπως στις συσκευασίες προϊόντων ή στις ρήτρες συµβολαίων και δανείων. Μονόστηλα σε εφηµερίδες, περιοδικά, ηλεκτρονικά σάιτ και τηλεοπτικός χρόνος λιγότερος και από τον χρόνο µιας διαφηµιστικής ζώνης. (Η κοινή γνώµη, άλλωστε, διψάει για τις λεπτοµέρειες των περιουσιακών του Λύτρα, σε βαθµό µάλιστα που ο ξυλοδαρµός της συζύγου του τείνει να ξεχαστεί εντελώς!). Τα ηλικιωµένα θύµατα δεν έχουν όνοµα και µορφή. Κι ας πρόκειται για τις µανάδες και τις γιαγιάδες µας. Η περιγραφή του πριονισµένου µαχαιριού αποκτά µεγαλύτερη βαρύτητα στο τηλεοπτικό τελετουργικό. Το θύµα αόρατο…
Αόρατα γηρατειά, στη ζωή και στον θάνατο…
Μαρία Κρέτση
