ΣΤΑ πιο παλιά χρόνια, στα μαύρα, τα «πέτρινα» χρόνια της πρώτης μεταπολεμικής/μετεμφυλιακής γενιάς, της γενιάς του 1960, όταν οι αγώνες ήταν για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και για το «1-1-4» (ακροτελεύτιο άρθρο τήρησης του Συντάγματος)…
ΤΟΤΕ, λέμε, που δεν υπήρχαν κινητά για να συνεννοούμαστε αστραπιαία, τότε που μπαίναμε λίγοι στα Πανεπιστήμια, τότε που δεν είχαμε να πληρώσουμε εισιτήριο και μας κατέβαζαν από τα λεωφορείο καλώντας την Αστυνομία που ερχόταν με τα γκλομπς, τότε που κατεβαίναμε στους δρόμους ζητώντας φοιτητικό «πάσο» και δωρεάν σίτιση στη φοιτητική λέσχη, τότε που δεν υπήρχαν capuccino, espresso, nescafe…, παρά ο σκέτος ελληνικός και το «πεντάρι» Παπαστράτος, τότε που κάθε αγώνας για βελτίωση της ζωής αποδίδονταν από τους δεξιούς στους «κομμουνιστές»…, έ, τότε ναι αισθανόμασταν νέοι με σφρίγος, δύναμη, ελπίδα και όρεξη για «αλλαγή» ζωής. «Έφταιγαν» οι αγώνες, οι καιροί ή η γενική ανάγκη;
ΣΗΜΕΡΑ οι έφηβοι της παρατεταμένης κρίσης πόσο επαναστάτες είναι; Πόσο μπορεί να γίνει ένας νέος του 2016 ανατροπέας συστημάτων, ιδεολογιών και νοοτροπιών; Υπάρχουν, άραγε, «νεολαίοι» που οργίζονται, αγωνίζονται, θυμώνουν, φωνάζουν, διαδηλώνουν, ερωτεύονται, τραγουδούν, κλαίνε ή γελάνε…; Ή μήπως όλοι μάς τέλειωσαν κάπου εκεί στο Σύνταγμα, με το τελευταίο κίνημα των «Αγανακτισμένων»; Ή πάλι μήπως θεωρούν ότι «δικαιώθηκαν» (ή θα «δικαιωθούν») οι αγώνες τους, με την εκλογή της «αριστεράς»;
Η ΚΡΙΣΗ φαίνεται πως έχει τσακίσει τους πάντες και τα πάντα. Σήμερα ένας στους δυο νέους
ΕΙΝΑΙ άνεργος κι αυτό λέει πολλά για τον ασταθή ψυχισμό τους, ενώ κατά χιλιάδες είναι και εκείνοι που μεταναστεύουν. Η «ελπίδα» που θα ερχόταν με την κυβέρνηση, μάλλον ξέχασε ότι η χώρα αυτή δεν έχει πια νέους. Ούτε ενθουσιασμό. Η πατρίδα, η πολιτική, οι συγκυρίες, η κάκιστη διαχείριση της κρίσης τούς διώχνει από την Ελλάδα. Αλλά και από την Ε.Ε. τώρα.
ΟΜΩΣ, πάλι αναρωτιόμαστε: Πού είναι οι νέοι (έστω η μαγιά τους) -εμείς λέγαμε πού είναι οι διανοούμενοι;- οι νέοι που θα συνθέσουν νέες ιδέες και νέα οράματα για τα οποία και θα αγωνιστούν; Θα ακουστεί άραγε η φωνή τους είτε μέσα στην κατ’ ευφημισμό «Βουλή των Εφήβων», στους δρόμους ή στην Ευρωβουλή; Πού είναι οι «άλλοτε» υπερασπιστές της κοινωνικής ισότητας, της εργασίας και των συλλογικών συμβάσεων, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, μα και των άλλων, ανεξάρτητα από φυλή, φύλο, εισόδημα κ.λπ.; Πού είναι εκείνοι οι νέοι που, μόλις πριν δυο χρόνια, υπόσχονταν πως θα «άλλαζαν τον κόσμο σε μια νύχτα»; Αρκεί ένα ΚΚΕ και ένα ΠΑΜΕ;
ΜΑ ΤΟΣΟ αποχαυνωτικοί έγιναν οι καιροί μας, τόση έλλειψη πραγματικών ηγετών και οραμάτων έχουμε ή μήπως κάπου κάποιοι νέοι (όπως λέει κι ο Ελύτης) μάς ετοιμάζουν την έκπληξη και δεν το αντιλαμβανόμαστε…;
