1. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
Το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας έχει αποκτήσει σφαιρικό χαρακτήρα, με συνέπεια να έχει διάρκεια και να έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ιστορικής μας υπάρξεως.
Οι λόγοι της διογκώσεως και της πανδημικής μορφής του Ελλαδικού προβλήματος είναι τέσσερις:
α. η μη έγκαιρη και αποτελεσματική αναχαίτιση του προβλήματος μέσα από τις διάφορες φάσεις που περνούσε, προτού εξελιχθεί σε ορμητικό ποτάμι και σαρώσει τα πάντα. Οι φάσεις αυτές ήταν: τραπεζική κρίση, κρίση ρευστότητας, δημοσιονομική κρίση, κρίση διαπραγματεύσεων (Μνημόνια), οικονομική κρίση, πολιτική κρίση, κοινωνική κρίση.
β. η κρίση προκάλεσε ένα γενικό βραχυκύκλωμα με την συνολική παθογένεια του ελλαδικού κράτους, διαβρωμένου από την διαπλοκή, την διαφθορά, τον κομματισμό και την αναξιοκρατία αλλά και με την κρίση των αξιών, που είχε προηγηθεί.
γ. οι νομικές και οικονομικές υποχρεώσεις των Μνημονίων εμπλέκονται με τα ευρύτερα, καθόλου ορθολογικά, γεω-οικονομικά και γεω-πολιτικά συμφέροντα ηγεμονικών κρατών. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους.
δ. η αντιπαλότητα μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και η άρνησή τους στην δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού μετώπου, το οποίο θα έπαιρνε πρωτοβουλία για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους και την υπαγωγή της αποπληρωμής του στην ρήτρα αναπτύξεως, επιδεινώνει την κατάσταση.
Τα συμπεράσματα είναι τρία:
α. οι αιτίες της κρίσεως είναι τόσο ενδογενείς όσο και εξωγενείς. Άλλο το θέμα της εξόδου στις αγορές, άλλο το θέμα της ανακάμψεως της ελληνικής οικονομίας και άλλο το θέμα της εξόδου από τις συνέπειες της κρίσεως. Η όλη κατάσταση μόνο με ένα μπερδεμένο κουβάρι μπορεί να παρομοιασθεί.
β. η εμπειρία των 8 ετών της κρίσεως αποδεικνύει, ότι «η αγωγή θεραπείας» της Ελλάδας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των Δανειστών. Ακολουθούν μηχανικά τις συνταγές τους και δεν τους ενδιαφέρει, εάν ο «ασθενής» ανταποκρίνεται.
Το γεγονός, ότι:
– η περιουσία των Συστημικών τραπεζών της Ελλάδας δεν ανήκει πια σε Έλληνες και ότι αυτή θα αυξάνει λόγω των Κόκκινων δανείων, ότι
– η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και ό,τι θα περιέλθει στην ιδιοκτησία του (λέγε με ΑΟΖ), έχει υποθηκευθεί για τα επόμενα 99 χρόνια(!) καθώς και
– το γεγονός, ότι de facto έχει απαγορευθεί στην ελληνική κυβέρνηση η επενδυτική πρωτοβουλία μέχρι το 2060 λόγω των απίστευτων δημοσιονομικών πλεονασμάτων,
όλα αυτά αποδεικνύουν, ότι οι Δανειστές, με πρώτη την Γερμανία, δεν ενδιαφέρονται τόσο για την θεραπεία του ασθενούς αλλά μάλλον να τον… κληρονομήσουν!
Ακόμη και τα περιβόητα «Λάθη» των Δανειστών κρύβουν σκοπιμότητες. Τα λάθη εξ ορισμού είναι τυφλά, άλλοτε κατά άλλοτε υπέρ. Δεν νοείται, να είναι όλα εις βάρος της Ελλάδας και να μην διορθώνονται, ακόμη και όταν αναγνωρίζονται.
γ. η ελληνική κρίση δυστυχώς έχει συμπέσει με τον διεθνή ανταγωνισμό για την ανακατανομή των ζωνών επιρροής μεταξύ των Μεγάλων δυνάμεων στο διεκδικούμενο τόξο από τα Βαλκάνια μέχρι το Αφγανιστάν. Ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος, για το πώς θα εξελιχθεί η εικόνα αυτής της περιοχής στα επόμενα 20 με 30 χρόνια. Οπότε ο διεθνής παράγων, είναι λογικό να προτιμά την εξασθένιση των κρατών της περιοχής, για να προωθεί καλύτερα τα σχέδιά του.
2. ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Όταν η κατάσταση είναι τόσο περιπεπλεγμένη και βρισκόμαστε στο 12 και 5, χρειάζονται δύο νέες προϋποθέσεις εκκινήσεως:
– ενεργοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του λαού μας και
– ανάπτυξη πολλαπλών ταχυτήτων.
Το πολιτικό σύστημα ασχολείται βασικά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του χρέους και της άμυνας, όμως οι προϋποθέσεις επιβιώσεως του Ελληνισμού είναι περισσότερες.
Πρέπει, να χωρίσουμε το συνολικό πρόβλημα στα δύο. Όταν ένα καρπούζι είναι πολύ βαρύ και μεγάλο, μία λύση υπάρχει: το κόβουμε στην μέση. Με βάση λοιπόν την συνταγή του καρπουζιού, χωρίζουμε το ελληνικό πρόβλημα σε δύο επίπεδα: – τα προβλήματα εξουσίας, που μόνο σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο μπορούν να αντιμετωπισθούν και
– τα προβλήματα, που μόνο στο επίπεδο του λαού ή και με την αναγκαία συμμετοχή του λαού μπορούν να αντιμετωπισθούν. Αυτή η ευθύνη μοιράζεται σε όλους μας.
Ο πρώτος στόχος μιας ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ είναι η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ. Χρειάζεται μία ενιαία ιδεολογική βάση και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τον πατριωτισμό, ο οποίος πρέπει να διαπερνά όλα τα πολιτικά κόμματα. Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ και ΝΑ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ.
