Έπειτα από 6 χρόνια κρίσεως και Μνημονίων έχουμε πλέον πεισθεί ότι:
α. δεν πρόκειται για μια κρίση με χρονόμετρο ότι δηλ. ότι θα την έχουμε ξεπεράσει, όταν η Ελλάδα «θα βγει στις αγορές».
Το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο πρόβλημα δημοσιονομικής τάξεως, δανειοληπτικής ικανότητάς και διεθνούς αξιοπιστίας.
β. η κρίση που περνάμε έχει καθολικό και σωρευτικό χαρακτήρα και η μόνη λέξη που μπορεί να εκφράσει το βάθος της και το πλάτος της, είναι η λέξη παρακμή.
γ. η κρίση που περνάμε εκφράζει την συνολική παθογένεια του ελλαδικού κρατικού μορφώματος, ενώ βασικές αιτίες της έχουν τις ρίζες τους και σε παλαιότερες εποχές.
δ. με δεδομένο ότι μέσα σε 6 χρόνια κρίσεως και με εναλλαγή τόσων κυβερνήσεων ακόμη δεν έχουμε καταρτίσει ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως (ΕΣΑΝΑ), μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι:
δ.α. δεν έχουμε φθάσει ακόμη στο βαθύτερο σημείο της κρίσεως, δεν μπορούμε να ξέρουμε, τι μας περιμένει ακόμη.
δ.β. οι Δανειστές μας, δηλ. το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και η Γερμανία, θέλουν να αποτύχουμε, διότι αποβλέπουν στο “οικόπεδό” μας, που είναι πολύ πλούσιο αλλά δεν ξέρουμε αν αυτό θα αποβεί η σωτηρία μας ή η τελική καταστροφή μας.
δ.γ. οι πολιτικοί μας, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι» έχουν περιορισθεί στο να εκτελούν τις εντολές των Δανειστών μας, χωρίς ένα δικό τους σχέδιο, χωρίς όραμα χωρίς αγάπη για τον προδομένο λαό μας.
ε. η παρακμή μας σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα και επιπλέον και αυτοτελώς με το μεταναστευτικό πρόβλημα στοιχειοθετούν τον κίνδυνο οριστικής εξαφανίσεως του Ελληνισμού από το προσκήνιο της ιστορίας, μέχρι τις αρχές του επόμενου αιώνα, έπειτα από μια ένδοξη πορεία 5.000 ετών.
Τι πρέπει να γίνει
Χρειαζόμαστε ένα ΟΡΑΜΑ με στόχους, στρατηγική, πρωτοβουλίες και προγραμματισμό, το οποίο θα συναγείρει τον λαό μας και θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για το μεγάλο άλμα του Ελληνισμού προς το μέλλον.
ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Οι Διαχρονικοί στόχοι αποβλέπουν στην αξιοποίηση του τεράστιου πνευματικού πλούτου του πολιτισμού μας και την αναβίωση των δοκιμασμένων παραδόσεων του Έθνους μας, όπως:
α. η αναβίωση της παραδόσεως του ελληνικού κοινοτισμού. Ο Ελληνισμός θα αναγεννηθεί, μόνο αν ζωντανέψει το ελληνικό χωριό και οργανωθεί ο πρωτογενής τομέας παραγωγής.
β. η ανάδειξη της προτεραιότητας των ελληνικών γραμμάτων και της ελληνικής σκέψεως.
Εννοούμε τη διδασκαλία και την διάδοση της ελληνικής γλώσσας, την αναβίωση και τη διάδοση της ελληνικής σκέψεως και φιλοσοφίας, καθώς την ανάδειξη και διάδοση του πνευματικού πλούτου του διαχρονικού πολιτισμού μας.
γ. η αναβίωση της παραδόσεως των Δασκάλων του Γένους. Χρειαζόμαστε πνευματικούς ταγούς και πρότυπα ζωής για την άνοδο του αξιακού και μορφωτικού επιπέδου του λαού μας. Εχουμε διανοουμένους αλλά δεν έχουμε Διανόηση, δηλ. πνευματικούς ανθρώπους σε συνεργασία μεταξύ τους, με συνείδηση της ιδιαιτερότητας της αποστολής τους και χωρίς εξαρτήσεις από την εξουσία και τα κόμματα.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
Η αναγέννηση του Ελληνισμού μπορεί να προέλθει μόνο εκ των κάτω, όχι από την εξουσία. Χρειάζεται:
α. η δημιουργία μιας νέας άτυπης Φιλικής Εταιρείας, ως μία ανοικτή κίνηση εμψυχώσεως, διαλόγου, ενημερώσεως και συσπειρώσεως του λαού μας με 4 στόχους: την ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνιών, την αναπαραγωγή της ελληνικής ταυτότητας, την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος και την ενίσχυση των τοπικών αγορών.
β. η αναβίωση του ελληνικού επαναστατικού πνεύματος. Εχει όνομα και περιεχόμενο. Λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΝΟΗ και περιλαμβάνει:
• τη δημιουργικότητα (Ελληνικό δαιμόνιο)
• την έφεση για μάθηση, πρόοδο και αριστεία
• την αποτοξίνωση από τον κομματισμό και
• την αυτογνωσία.
Το πρόβλημα της χώρας είναι βασικά ποιοτικό. Ο Έλληνας, ακόμη και ως άνθρωπος, έχει τεράστιο πρόβλημα αυτογνωσίας. Δεν γνωρίζει τον εαυτό του, δεν ελέγχει τον εαυτό του. Πώς να λειτουργήσει μετά ως πολίτης;
Οσα αναφέραμε παραπάνω αποτελούν την προπαίδεια της ελληνικής πολιτικής. Όταν θα έχουμε συνειδητοποιήσει την ανάγκη και την προτεραιότητα του Οράματος, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και για την πολιτική. Διαφορετικά θα είναι σαν να ζεύουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.
