«Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται»
Νίκος Καββαδίας
Μελετώντας τον προϋπολογισµό του 2025 για τον ∆ήµο Πλατανιά αναρωτιέµαι εάν µέσα από τους αριθµούς που περιλαµβάνει καταφέρνουµε να προσεγγίσουµε τι είδους ∆ήµος θέλουµε να είµαστε και κατ’ επέκταση τι είδους άνθρωποι θέλουµε να είµαστε. Σαφώς, παρατηρούµε ένα ∆ήµο διαχειριστή, µε αιρετούς δίχως κοινωνικό όραµα, χωρίς τα κίνητρα για την ενεργοποίηση της συµµετοχής των δηµοτών, δίχως πολιτικές πρωτοβουλίες και ανθρωποκεντρική κατεύθυνση. Στην ουσία γίνεται σαφές ότι ένας ∆ήµος διεκπεραιωτής, δίχως σχέδιο για τη νεολαία, δίχως φροντίδα για τις ευάλωτες κοινωνικές οµάδες.
Ακόµα, παρατηρούµε ένα τεχνικό πρόγραµµα λιτό µιας και σε ένα δαιδαλώδη ∆ήµο τα νέα έργα είναι µόλις είκοσι έξι, χωρίς παρεµβάσεις για την Τρίτη Ηλικία, τη νεολαία, την εκπαίδευση, δίχως ουσιαστική πρόταση για την υγεία ή την καθαριότητα. Η καθηµερινότητα που συναντάµε δεν έχει σίγουρα σχέση µε τη συζήτηση που έλαβε χώρα την προηγούµενη Τετάρτη στο ∆ηµαρχείο Πλατανιά. Η καθηµερινότητα που βιώνουµε είναι δύσκολη, η επικοινωνία, οι προτάσεις ή/και τα παράπονα φθάνουν σε Αντιδηµάρχους µόνο εάν τα πηγαίνεις καλά µαζί τους. Άραγε, πόσες εισηγήσεις από το παρόν τεχνικό πρόγραµµα για τα επικείµενα έργα του 2025 προέκυψαν κατόπιν αιτηµάτων των Τοπικών Συµβουλίων;
Σε κάθε περίπτωση και στο πεδίο των τεχνικών έργων και στο κοµµάτι του προϋπολογισµού γίνεται φανερή η µη ύπαρξη ενεργής συµµετοχής των δηµοτών, δηλαδή δεν έχει προκληθεί µια ενεργή συζήτηση και συµµετοχή από εκπροσώπους Τοπικών Συµβουλίων, Πολιτιστικών Συλλόγων, Αγροτικών Συνεταιρισµών και από ευρύτερους φορείς της περιοχής µας ώστε πραγµατικά να κάνουµε λόγο σήµερα για προϋπολογισµό συµπεριληπτικό και συµµετοχικό. Άραγε, στον ∆ήµο Πλατανιά µε τις τέσσερις µεγάλες ∆ηµοτικές Ενότητες αρκούν τέσσερις – πέντε άνθρωποι µε επιστηµονική κατάρτιση και έξι – επτά προτάσεις διά τηλεφώνου για να καθορίσουν τα έργα και τον προϋπολογισµό ενός έτους;
Όµως, λύσεις στα ζητήµατα της καθηµερινότητας δεν απαντώνται στην πλειοψηφία των πινάκων που έχουµε στα χέρια µας. Κι αν στο θέµα των δηµοτικών τελών η πρότασή µας για µειώσεις, ειδικά σε ευάλωτες κοινωνικά οµάδες, προσπεράστηκαν µε αφορισµούς και χαρακτηρισµούς, δηλαδή ότι είµαστε «λαϊκιστές» και «θεωρητικοί», αξίζει να αναφερθεί ότι µετά από την τοποθέτηση του συνάδελφου ∆ηµήτρη Ανθούση για µείωση των δηµοτικών τελών, µιας και οι άνθρωποι δεν τα βγάζουµε εύκολα πέρα, ο Αντιδήµαρχος του ∆ήµου Πλατανιά, πάντα µε φιλικό και «προοδευτικό» ύφος, απάντησε ότι βρίσκει την πρότασή µας αξιόλογη, αλλά δυστυχώς ζούµε σε ένα ανταγωνιστικό και καπιταλιστικό πεδίο, ενώ πρόσθεσε ότι ο ∆ήµος δεν τα βγάζει πέρα, προτείνοντας ο ίδιος, στον ∆ήµαρχο Πλατανιά, αύξηση των δηµοτικών τελών!
Μπορεί όµως να υπάρξει ένα διαφορετικό µοντέλο περισσότερο κοινωνικό, µε νέα έργα και δηµοτικά προγράµµατα µε γνώµονα τον άνθρωπο; Μα προφανώς, όµως αυτό απαιτεί βούληση, προσπάθεια και όραµα. Απαιτείται µια δηµοκρατική διαδικασία σύνταξης του προϋπολογισµού, αλλά και ένα προγραµµατισµό έργων µε βάση τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των δηµοτών. Ένα σχέδιο µε έµφαση στη νεολαία, µε τη δηµιουργία µιας αντίστοιχης επιτροπής για τη διαµόρφωση προτάσεων από τους άµεσα ενδιαφερόµενους, µε τη δηµιουργία ή εύρεση χώρου, π.χ. δηµοτική βιβλιοθήκη, ως στέκι για τη συγκεκριµένη κοινωνική οµάδα και όχι µόνο. Και επιπλέον, τη δηµιουργία δηµοτικού κτιρίου για τις ανάγκες δηµοτών της Τρίτης Ηλικίας αλλά και ένα νέο Κέντρο Υγείας. Ταυτόχρονα, υπάρχει ανάγκη για τη δηµιουργία δηµοτικών βιωµατικών προγραµµάτων µε συνέπεια στον χρόνο σε όλες τις Κοινότητες, σε όλες τις γειτονιές µε έµφαση σε διάφορους τοµείς (υγεία, ανεργία, επιµόρφωση, περιβάλλον, κοινωνική αλληλεγγύη κ.α.), όχι µόνο παρουσιάσεις και διαλέξεις. ∆ηµοτικά προγράµµατα που θα στοχεύουν στην εργασιακή ή κοινωνική ένταξη ανθρώπων από ευπαθείς οµάδες.
Η πρότασή µας για ένα ∆ήµο πιο ανθρώπινο δεν σταµατούν εδώ, καθότι αν κάποιος οδηγήσει στις επτά το απόγευµα από το Γεράνι µέχρι το Κολυµβάρι είναι σαν να βλέπει ταινία τρόµου: δρόµοι χωρίς φώτα και άνθρωποι δίχως κίνητρα να µείνουν σε αυτό τον -ρηµάδι- όµορφο τόπο. Παρατηρούµε επίσης υπέρογκα ποσά για τον εργολάβο καθαριότητας, ο οποίος έχει αρµοδιότητα να καθαρίζει µια φορά τον χρόνο δηµόσιο χώρο σε κάθε Κοινότητα, ενώ η αποκοµιδή των σκουπιδιών σε ορισµένα χωριά, µε ταβέρνες και βίλες, γίνεται τρεις φορές την εβδοµάδα. Τις υπόλοιπες µέρες παρακαλάµε να µην έχει αέρα. Κι όµως δεν παρατηρείται κάποια τροποποίηση του ήδη υπάρχοντος συστήµατος συνολικά στην καθαριότητα.
Επιπρόσθετα, οι Παιδικοί Σταθµοί είναι ελάχιστοι, γίνονται παιχνίδι ρουσφετιών στη σκακιέρα των Αντιδηµάρχων, ενώ θα µπορούσαν να κατασκευαστούν νέο, µε παραπάνω προσωπικό, προκειµένου να µπορούν να ικανοποιήσουν τις πραγµατικές ανάγκες των ανθρώπων που κατοικούν στον ∆ήµο µας. Θα µπορούσαµε να µιλάµε για ώρες, αλλά ο παρανοµαστής είναι ένας: θεωρία και πράξη έχουν ξανά δρόµο παράλληλο. Ένας προϋπολογισµός δίχως την ενεργή συµµετοχή των ανθρώπων! Γι’ αυτό και καταψηφίστηκε από τη µεριά µας. Πριν απαντήσουµε λοιπόν στο ερώτηµα τι ∆ήµο θέλουµε, καλό να είναι να απαντήσουµε στο τι είδους άνθρωποι θέλουµε να είµαστε. Αγωνιώντας για ένα ∆ήµο ενεργό, δίχως αιρετούς φοβισµένους ή περιορισµένους, θα επιµένουµε να διεκδικούµε µια ζωντανή καθηµερινότητα για όλες και για όλους.
•Ο Αντώνης Ακρωτηριανάκης είναι δηµοτικός σύµβουλος Πλατανιά, εκλεγµένος µε τη ‘‘Λαϊκή Συσπείρωση’’
