Τι µένει στο τέλος;

Μία σοβαρή κινητικότητα σε ελέγχους ποιότητας -τουλάχιστον- την αντιλαµβάνοµαι από τη συνεχή, σε δηµοσιογραφικό επίπεδο, ενηµέρωση που έχω. Αποσύρουν παστέλια, τυριά, αλλαντικά, σοκολάτες, παιχνίδια, τζελ για τα µάτια, σαµπουάν…
∆ιάφορα προϊόντα από ράφια καταστηµάτων και σούπερ µάρκετ, γεγονός που δείχνει, όση δυσπιστία κι αν υπάρχει, ότι έλεγχοι γίνονται.
Θα µου πεις τώρα, πώς όλοι µας θέλουµε κυρίως ελέγχους στις τιµές κι όλα όσα µπορούν να γίνουν σχετικά µε την αισχροκέρδεια, τη συγκράτηση της ανοδικής πορείας των τιµών που θυµίζει την κοφτερή λεπίδα στην γκιλοτίνα η οποία όταν ξεκινάει να σηκώνεται, οι περισσότεροι µένουν µε το στόµα ανοικτό γνωρίζοντας το αποτέλεσµα.
∆ιότι, µη µου πεις όχι… κάθε που περνάµε την είσοδο στα σούπερ µάρκετ νιώθουµε ότι ανεβαίνουµε τα σκαλιά του θυσιαστηρίου µας.
Μία κατάσταση ανεπίτρεπτη ειδικά όταν βοµβαρδιζόµαστε από τις επιτυχίες των κυβερνητικών οικονοµικών κλιµακίων.
Οι ξένες αγορές µας επιβραβεύουν…
Οι ξένοι οίκοι µας παρασηµοφορούν για τις προσπάθειές µας και τα οικονοµικά -ως χώρα- αποτελέσµατα, οι ξένοι ηγέτες απλώνουν το χέρι για να συγχαρούν τους αρµοδίους µας… εµείς όµως οι απλοί πολίτες που στις πλάτες µας έχουµε σηκώσει εδώ και χρόνια, αυτό το φορτίο της διόρθωσης λαθών και συµπεριφορών, το µόνο που εισπράττουµε είναι φάκελοι κάθε πρωί, µέιλ ενηµερωτικά λογαριασµών στον υπολογιστή κάθε µεσηµέρι και χαρτάκι ταµειακής από τα S.M που είναι πιο βαρύ από ένα κιλό αγγούρια.
Είµαι σίγουρος ότι στις 240 αυτές λέξεις, οι περισσότεροι θα µείνουν στη λέξη ΑΓΓΟΥΡΙΑ… Φυσικά, αφού κάθε µέρα µε αυτά κάνουµε οι περισσότεροι παρέα.
Μ π. Λ