Τη επετείω ηρωική και πένθιμη…

» Τότε, το 1940, που πήρε το ντουφέκι ο λαός μας, δεν ρώτησε αν πάμε δεξιά ή αριστερά;
Πήγε ευθεία, κατευθείαν για να σώσει την πατρίδα.
Και πολέμησε λυσσασμένα στα βουνά της Πίνδου για ένα φιλότιμο και για ένα ψίχουλο αγάπης της μάνας του.
Και οι στρατιώτες γύρισαν με τραύματα στα χέρια και στα πόδια και αμέσως ξανάπιασαν το ντουφέκι, χωρίς δεύτερη κουβέντα, για τον ναζί κατακτητή.
Και βγήκανε στ’ αντάρτικο με τον Εθνικό Στρατό, τον Αρη, τον παπα – Ανυπόμονο και ελάχιστες ερωτήσεις έκαναν και τότε…
Βλέπεις η πορεία για τη λευτεριά δεν κρύβει μέσα της το παιχνίδι των ερωτήσεων και των απαντήσεων.
Οταν αγωνίζεσαι λυσσαλέα, δεν αναρωτάς.
Πολεμάς μονάχα, έχεις για φυλαχτό το εθνικό πεπρωμένο, τα βράδια κοιμάσαι πάνω στις πέτρες και στα χιόνια, μα δεν έχεις όρεξη ούτε για διαπιστώσεις ούτε για ερωτήσεις.
Ετσι είναι η πατρίδα ολιγόλογη, δωρική στα συναισθήματα, Σπαρτιάτισσα μάνα που ζώνεται κι αυτή το καριοφίλι.
Κι αν έχουμε κάτι να θυμόμαστε απ’ τη λεβεντουριά του ’40, είναι την ακάματη προσπάθεια και όχι τα λόγια – μπιχλιμπίδια ή τις αγορεύσεις ενώπιον κοινού.
Αυτά θυμόμαστε και έτσι θα πορευθούμε…