Τι είδε ο Γιαπωνέζος στην Πύλη της Αμμου;

Ο σχιστομάτης επισκέπτης έβαλε τη φωτογραφική του μηχανή στην πλάτη, “φόρεσε” το πιο γιαπωνέζικό του χαμόγελο και κατέβηκε στο Κουμ Καπί.
Του άρεσε να ταξιδεύει μόνος για να θαυμάσει τη λαμπρή ελληνική ιστορία.
Οι άνθρωποι στο λιμάνι των Χανίων τον κοίταζαν μάλλον περίεργα, αλλά από ευγένεια δεν τον έδειχναν.
Εφθασε στην Πύλη της Αμμου, θαύμασε το βενετσιάνικο μνημείο, ονειρεύτηκε δόγηδες και πριγκιπέσσες και στάθηκε να τραβήξει μερικές φωτογραφίες.
Μα ξάφνου μέσα από τη μηχανή, είδε τα σημάδια κατάρρευσης στον Προμαχώνα και σκέφτηκε τον χρόνο τον πανδαμάτορα και την ανθρώπινη ατέλεια που επιτηδεύεται την πολιτική, μα λησμονεί το περιεχόμενό της.
Είχε ακούσει για τα μνημόνια, τα βάσανα του ελληνικού λαού, τα λίγα λεφτά που υπάρχουν πια στη χώρα.
Είδε σημάδια από φωτιά και βανδαλισμούς στην εσοχή της Πύλης, μα δεν θέλησε να αδικήσει τους ανθρώπους που είτε από άγνοια είτε από απλή βαριεστημάρα φθάνουν σε απρέπειες.
Την είδε την Πύλη σα να θέλει να πέσει. Σα να μην αντέχει άλλο το «άστο κι αύριο θα το λύσουμε…» και σκέφτηκε πως κάτι πρέπει να κάνουν γρήγορα σε Χανιώτες με το μνημείο τους.
Και είδε τη θάλασσα να ρουφά τις γερασμένες πέτρες, να τις μαυρίζει και άκουσε το φύσημα του άγριου ανέμου και στάθηκε εκεί σα να θέλει ν’ αγκαλιάσει το μνημείο και να το κρατήσει όρθιο.