Είν’ η ζωή μια αστραπή στην απεραντοσύνη του χρόνου του ατέρμονα που μόλις λάμψει σβήνει. Το πιο πολύτιμο αγαθό του καθενός ανθρώπου και το στολίδι κι ο παλμός κατοικημένου τόπου. Αγάπη που μας αγαπά και που την αγαπούμε και γαντζωνόμαστε σφιχτά πάνω της όσο ζούμε. Φίλος και συμπορπατηχτής στου χρόνου το ταξίδι, μια ρουφηξιά άπλετο φως που τη χαρά μας δίδει. Έρημος και ωκεανός με ευωδιαστά λουλούδια, ώρια κοιλάδα που ηχούν μόνο παιδιών τραγούδια. Μια αγκαλιά πολύ ζεστή στην παγωνιά σου απείρου, ένα σενάριο μιας στιγμής του πιο γλυκού ονείρου. Χρυσή βροχή με άρωμα που την ψυχή ποτίζει κι ένα χαμόγελο γλυκό που μας καλοκαρδίζει.