«Οποιοσδήποτε ηλίθιος μπορεί να διαχειριστεί μια κρίση. Εκείνο που σε φθείρει είναι η καθημερινότητα»
Αντον Τσέχωφ, 1860 – 1904, Ρώσος συγγραφέας
Πατάει παύση. Σηκώνει τα μάτια απ’ την οθόνη, αφού πρώτα βεβαιωθεί ότι το τέρας που πρέπει να σκοτώσει βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας, και με ρωτά: «Τι είναι κρίση μπαμπά;». Είναι απόγευμα Σαββάτου. Ο Μάιος το παίζει Απρίλιος το πρωί κι Αύγουστος το μεσημέρι. Γενικά παίζει με τα ευαίσθητα νεύρα μου. Σκέφτομαι.
«Κρίση είναι η ευκολία με την οποία μάθαμε να εκστομίζουμε τη σαραντάχρονη ανικανότητά μας στην εκλογή σοβαρών κυβερνήσεων. Η ευκολία με την οποία σχεδόν κάθε τέσσερα χρόνια αλλάζαμε σημαιάκι και κατεβαίναμε περιχαρείς στο Σύνταγμα. Την μια ήταν η ώρα της Αλλαγής, την άλλη η ώρα της Δεξιάς, αλλά ποτέ δεν ήρθε η ώρα η δική μας. Το εκλογικό μας ρολόι ξέμεινε από μπαταρία κι έτσι ποτέ δεν καταλάβαμε ότι η υπόλοιπη Ευρώπη, βρίσκεται σε διαφορετική ζώνη χρόνου.
Κρίση δεν είναι που ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης από πωλητής βιβλίων με το κιλό έγινε υπουργός, αλλά το ότι υπάρχουν ακόμα ραδιοτηλεοπτικοί θάλαμοι που επιλέγουν να φιλοξενούν τη “φωνή” του. Κρίση δεν είναι το χαμόγελο επιτυχίας του κ. Αντώνη Σαμαρά για την επίτευξη πλεονάσματος ανάκαμψης, αλλά η μαγκιά βορείων προαστίων με την οποία εκσφενδονίζει τις φιλελεύθερες συνταγές λιτότητας, την αξιολόγηση των οποίων δεν τόλμησε να ολοκληρώσει.
Κρίση είναι, που για έναν ολόκληρο μήνα η Ευρώπη ασχολήθηκε με την απουσία πρωθυπουργικής γραβάτας, το μποέμ κασκολάκι του κ. Τσακαλώτου και το ατίθασο πουκαμισάκι του κ. Βαρουφάκη που έχασκε έξω απ’ το παντελόνι. Είναι οι πρωτευουσιάνοι δημοσιογράφοι που εκλιπαρούσαν τον υπουργό οικονομικών για μία συνέντευξη, την εποχή που μπορούσαν να αντέξουν τις αλήθειες του. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που μειδίασαν, ρίχνοντας μπόλικο μελάνι κακεντρέχειας, όταν οι αλήθειες του άρχισαν να μην γίνονται κατανοητές.
Κρίση είναι μια ολόκληρη γενιά που πριν την συνταξιοδότησή της παρακολουθούσε Λάμψη, Τόλμη και Γοητεία. Ενώ μετά το εφάπαξ αποβλακώθηκε με ιστορίες τεκνών της φίλης και γείτονος Τουρκίας, ή με ανταλλαγές πακέτων μελών οικογενείας που ξανασμίγουν ύστερα από είκοσι χρόνια, για να κλάψουν κάτω από προβολείς κιτσ μικροαστισμού. Κρίση είναι το ότι με ευκολία μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον δρόμο την Βίκυ Σταμάτη ή τη Βουλγάρα σύζυγο παιδοκτόνου, αλλά που αγνοούμε το πρόσωπο και κυρίως τον λόγο της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ ή της Κικής Δημουλά.
Κρίση είναι που σ’ αφήνω να κομματιάζεις ηλεκτρονικά τέρατα με ανησυχητική, προεφηβική απάθεια στο βλέμμα. Που σ’ αφήνω να σκοντάφτεις σε άγρια πλακόστρωτα, καθότι απορροφημένος πάνω από κινητές οθόνες αφής. Κρίση είναι που χαρίζουμε φιλόξενες μούντζες σε τουρίστες που οδηγούν με εβδομήντα στην εθνική, την στιγμή που οι πινακίδες αναγράφουν το εβδομήντα ως όριο ταχύτητας. Είναι τα παιδιά συνοδηγοί χωρίς ζώνη ασφαλείας σε αυτοκίνητα πολυτελείας κόκκινων δανείων. Είναι που ακόμη αναγνωρίζουμε τους Αλβανούς μόνον ως Ολυμπιονίκες της άρσης βαρών, κράχτες οικογενειακής κατεψυγμένης κουζίνας ή χαμάληδες ελαιοτριβείων.
Κρίση είναι που γνωρίζουμε τους στίχους του τραγουδιού που θα στείλουμε στη eurovision, αλλά που εξακολουθούμε να μπερδεύουμε το αν γνωρίζουμε την εθνική μας Ελευθερία πρώτα “από την κόψη του σπαθιού την τρομερή” ή “από την όψη που με βια μετρά τη γη”.
Τέλος κρίση είμαι εγώ. Ο οποίος κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι που αυθαίρετα αποκαλώ άρθρο, η πρώτη λέξη που μου ’ρχεται στο μυαλό, πέντε χρόνια τώρα, είναι η λέξη κρίση. Χωρίς να μπορώ ούτε να την αιτιολογήσω, ούτε να την οριοθετήσω και πολύ περισσότερο ούτε να την ξορκίσω».
Όλα αυτά έγιναν λέξεις να μιλήσουν για την κρίση, αλλά το στόμα έμεινε ερμητικά κλειστό. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί ο γιος στα δέκα του χρόνια δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανέχεται τόση αποτυχία. Κι όταν πήρα την απόφαση να το ανοίξω, μια φράση μόνο: «Κρίση είναι το να μιλάμε μόνο για την κρίση». Κι εκείνος την άκουσε. Και μπορεί να την κατάλαβε. Και πάτησε πάλι το κουμπί που έφερε το τέρας σε θέση μάχης. Ούρλιαξε το τέρας κι εκείνος ατάραχος. Ατάραχος κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι.
Την ώρα που όλα γύρω γίνονταν νύχτα.
