Τι κρίμα που δεν είμαι η Wonderwoman

Οταν ο μπαμπάς μου ήταν μικρός, λάτρευε τον “Μικρό ήρωα”. Μπορώ να φανταστώ με πόση λαχτάρα περίμενε να διαβάσει τις καινούργιες περιπέτειες του Σπίθα, της Κατερίνας και του Θαλάσση εναντίον των Γερμανών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Σίγουρα όλοι μας είχαμε κάποιο αγαπημένο ήρωα κόμικ ή καρτούν. Από τους καθημερινούς και ανθρώπινους, όπως ο προαναφερθείς δικός μας Μικρός Ήρως  ή ο δραστήριος Γάλλος Τεν-Τεν, σε αυτούς που χρειάζονταν ένα μικρούλι τονωτικό – αλήθεια ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Ποπάι και το σπανάκι του ή τον Οβελίξ να γλυκοκοιτάζει την μαρμίτα με το περιβόητο μαγικό ζωμό του Πανοραμίξ;- μέχρι τους εντυπωσιακούς και γυαλιστερούς υπερήρωες της Μάρβελ και της  DC comics, όπως ο Σούπερμαν και η Γουάντεργούμαν, ο Σπάιντερμαν και ο Χάλκ. Αλήθεια πόσες ώρες δεν περάσαμε πάνω από αδιάβαστα βιβλία και άγραφες σελίδες τετραδίων, ταυτιζόμενοι μαζί τους και ονειρευόμενοι τις ζωές που θα σώζαμε, την ευγνωμοσύνη, το θαυμασμό και -γιατί όχι;- τις καρδιές που θα κερδίζαμε, την ικανοποίηση που θα νιώθαμε εξοβελίζοντας τον κακό στρατηγό Ζοντ πίσω στο διάστημα!
Περνώντας από το γλυκό ονειροπόλημα της παιδικής ηλικίας στην αναπόφευκτη ενηλικίωση, τείνουμε να παραμερίζουμε τις παιδικές αυτές ηρωικές μας φαντασιώσεις. Και όμως, ακόμα και εμείς ως ενήλικες, ως μεγάλα-μικρά, αδύναμα όντα, εντελώς στερημένα από κάθε υπερφυσική ικανότητα, κατορθώσαμε να βρούμε έναν τρόπο για να σταθούμε ήρωες της καθημερινότητας για τους γύρω μας. Αν δεν μπορούμε να τους σώσουμε από ένα φλεγόμενο κτήριο, να τους απεγκλωβίσουμε από ένα εκτροχιασμένο τρένο ή τέλος να τους απελευθερώσουμε από τη σιδερένια μέγκενη κάποιου σατανικού υπερεπιστήμονα, μπορούμε ωστόσο να τους σώσουμε από τα ίδια τους τα λάθη, να τους βγάλουμε από την πλάνη τους, να τους αποτρέψουμε από μια άκαιρη απόφαση ζωής. Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να συμβουλεύουμε, “Εγώ, αν ήμουν στην θέση σου, θα…” ή “Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα αν…”. Και με τι απογοήτευση και δυσπιστία, συχνά διαπιστώνουμε ότι οι άλλοι δεν ακολουθούν τις συμβουλές μας, ότι επιμένουν πεισματικά στους δικούς τους καταφανώς λαθεμένους τρόπους, ότι δεν θέλουν να σωθούν, ότι αρνούνται τέλος πάντων, να μας δώσουν την ευκαιρία να γίνουμε οι μικροί ήρωες  που πάντα ονειρεύομασταν!
Μα τι συμβαίνει επιτέλους; Γιατί οι γύρω μας αρνούνται να καταλάβουν αυτό που για μας είναι προφανές; Και γιατί αν το καλοσκεφτούμε και εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε με ανάλογο τρόπο στις αντίστοιχες προσπάθειες διάσωσής μας  εκ μέρους του δικού μας περιβάλλοντος; Ισως, γιατί τελικά κανείς δεν μπορεί να είναι ήρωας για τον άλλον. Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει και κανέναν δεν μπορούμε να σώσουμε. Μπορούμε μόνο να γίνουμε συμβουλάτορες και συνοδοιπόροι, συμπάσχοντες και συμπαραστάτες για τους άλλους. Ήρωες όμως,  μπορούμε να γίνουμε μόνο για τον εαυτό μας…