ΜΠΟΡΕΙ να είμαστε οξύθυμοι, αμφίθυμοι, άκρως συναισθηματικοί και αντιφατικοί ως λαός, όμως έχουμε μερικές καλές αρχές, σπάνιες για τους άλλους λαούς: Ας πούμε, αυτή τη στιγμή που η κρίση μπήκε σε καταστροφική πορεία, αυτό που ακόμη (ευτυχώς) μας σώζει είναι ο μόνος κι ακλόνητος θεσμός: η οικογένεια.
ΑΝ δεν υπήρχε ο δεσμός της οικογένειας -που στο εξωτερικό είναι πολύ χαλαρός- θα είχαμε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο επιπλέον άστεγους στον δρόμο. Αλλά, λίγο η σύνταξη του παππού, πιο πολύ το σπιτάκι της μαμάς ή το εξοχικό της θείας, το ξενοίκιαστο διαμέρισμα της ξαδέλφης…, όλο και κάποιος βοηθάει.
Η αλληλεγγύη είναι η μεγαλύτερη ελληνική αρετή που αναδείχθηκε στην κρίση. Οι συντάξεις των γερόντων στηρίζουν τη μισή χώρα που δεν έχει δουλειά. Τα δέματα με φαγητά «της μαμάς» στο παιδί που σπουδάζει ή εργάζεται στην πόλη, το λάδι από το χωριό κ.λπ., κρύβουν εκτός από το νοιάξιμο και μια τρυφεράδα και αγάπη, τόσο απαραίτητες στις μέρες μας.
Ολα αυτά δεν είναι σωτήρια για όλους μας;
