“Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσω ίνα ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;” (Μαρκ. 10,18)
Τα παραπάνω αγιογραφικά λόγια είναι εκείνα που απηύθυνε κάποιος γονυπετών προς τον Χριστόν. Είχε την λυτρωτική αγωνία της σωτηρίας της ψυχής του, ή όπως ο ίδιος ανέφερε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή ή τον παράδεισον όπως αλλιώς λέμε.
Εναν προβληματισμόν που όλοι πρέπει να έχομε κάνοντας την κατάλληλη κάθε ημέρα προετοιμασία.
Ο κάθε Χριστιανός καθημερινά αθλούται στο στάδιο των αρετών και όχι μονάχα την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Σαν τον αθλητήν να τρέχει μπροστά και να μη ρίχνει κανένα βλέμμα προς τα πίσω γιατί άλλοι θα τον προσπεράσουν, έτσι ακριβώς όπως έκανε ο απόστολος Παύλος, που πρέπει να είναι το πρότυπόν μας: «τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (Φιλιππ. 3,14). Αλλωστε «υπήρξα άνθρωπος και αυτό σημαίνει αγωνιστής» (Rilke). Και, για να θυμηθώ πάλι τον απόστολον Παύλον: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι τον δρόμον τετέλεκα, την πίστην τετήρηκα» (Β’ Τιμ. 4,7).
Εκεί που κλείνουμε τους λογαριασμούς μας, τι ξοδέψαμε, τι χρωστούσαμε, τι μας απόμεινε ας κάνομε και ένα λογαριασμόν των αρετών μας. Να δούμε αν πέρασε η ημέρα χωρίς καμιά αρετή. Το χωράφι απέραντο έτοιμο να δεχθεί τη σπορά μας. Εμείς, να είμαστε οι καλοί σπορείς (Μαρκ. 4,3) και ο Θεός θα ευλογήσει τη σποράν. Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι «ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού». (Ρωμ. 9,16).
Μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και μην αναπαυόμαστε στις “αρετές” μας. Ακόμη κι αν είμαστε εντάξει ενώπιον του Θεού κατά τη δική μας γνώμη! Και τότε να λέμε ότι είμαστε ανάξιοι. Αλλωστε, είμαστε υποχρεωμένοι ως χριστιανοί να είμαστε καθαροί ενώπιόν Του. Μας το λέγει ξεκάθαρα ο Χριστός: «όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10).
Στη ζωή δεν ήλθαμε σαν μόνιμοι κάτοικοι και προπαντός κατακτητές ήλθαμε σαν πάροικοι (Πραξ. 7, 6, 29, Εφεσ. 2, 12 Α’ Πετρ. 2, 11). Η ζωή, όπως θα πει κι ο Μπετόβεν «είναι μια γέφυρα που περνά ο σκοπός της ζωής». Και ο απόστολος Παύλος θα πει ότι είναι ο αγιασμός ημών (Α’ Θεσσ. 4,3). Στην προς Εβραίους Επιστολή (11, 13) θα πει ότι είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης».
Μέσα, λοιπόν στην παροδικότητα της ζωής μας τι κάνομε για να σώσομε την ψυχή μας;
Πάνω σ’ αυτό το ερώτημα ας ακούσουμε τι λέγει ο Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «εφ’ όσον γνωρίσαμε, λοιπόν, τον φόβον του Κυρίου, την καλοσύνη και τη φιλανθρωπία Του από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ας επιστρέψουμε με όλη την καρδιά μας. Ποιος ο λόγος να χαθούμε αδελφοί; Ας καθαρίσουμε τα χέρια, οι αμαρτωλοί. Ας αγνίσουμε τις καρδιές μας, οι δίψυχοι. Ας ταλαιπρωρηθούμε και πενθήσουμε και να κλαύσουμε για τις αμαρτίες μας. Ας δώσουμε τέλος στις πονηριές μας και να πιστέψουμε στην ευσπλαχνία του Κυρίου. Ας φοβηθούμε τις απειλές Του και να φυλάξουμε τις εντολές Του. Ας αντισταθούμε στους λογισμούς μας και να ζητήσουμε από τον Θεόν σε βοήθεια και ας φυγαδεύσομε από πάνω μας τα πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα.
Ας διεγείρουμε ο ένας τον άλλο σ’ έναν παροξυσμό αγάπης και καλών έργων. Ας μη γεννηθεί φθόνος μεταξύ μας και να μην εξαγριωθούμε όταν μας φθονούν. Καλύτερα να συμπαθήσει ο ένας τον άλλον και με την ταπεινοφροσύνη να γιατρευθούμε μεταξύ μας. Ας μην υπάρξει κατάκριση μεταξύ μας, μήτε ειρωνία, γιατί ο ένας είναι μέλος του άλλου. Ας αποβάλλομε από πάνω μας την αμέλεια και την ραθυμία και να σταθούμε με ανδρεία αγωνιζόμενοι κατά των πνευμάτων της πονηρίας, επειδή έχομε παράκλητο προς τον Πατέρα τον δίκαιο Ιησού Χριστό».
*θεολόγος, τ. λυκειάρχης
