Τι ώρα είναι;

Είναι καμιά φορά η δική μας, μια χώρα αμφίθυμη που μας μπερδεύει. Συμβαίνουν τόσα αλλόκοτα πράγματα, απροσδιόριστα, κενά περιεχομένου.
Ό,τι μας λένε θα λέμε “όχι” μια ζωή. Ξύδι και ξιφολόγχη… Τη βλέπω τη χώρα ώρες και φορές να χάνεται πίσω από ένα ομιχλώδες σύννεφο, επικοινωνιακό.
Ξέρω ότι τώρα που γράφω είναι 9 το πρωί. Γιατί πάνε να με πείσουν ότι είναι μεσάνυχτα;
Τι άλλο θα δούμε και τι άλλο θ’ ακούσουμε; Ποιος να ξέρει;
Θέλω να πω ότι οι πληροφορίες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που δημιουργούν μια υποδόρια σύγχυση.
Η Μαρέβα, ο Κουφοντίνας, ο Καμμένος, ο Αδωνις.
Όλα μαζί και ανακατεμένα και η Πυθία να προσπαθεί να δώσει χρησμό. «Ήξεις, αφήξεις…». Και το βράδυ άλλα, πιο πιπεράτα, πιο πικάντικα με περισσότερα υπονοούμενα. Αναντάμ – παπαντάμ μετά στις ταβέρνες να ψάχνουμε άκρη και λογικό ειρμό. «Ήξεις, αφήξεις…»