«Τι ωραία που ήταν όλα!». Από καρδιάς η φράση αυτή από τον αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο Αθανασιάδη, με το που του δόθηκε ο λόγος για να κλείσει την εκδήλωση για την 104η επέτειο της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα, που έγινε την περασμένη Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”. Ωραίος τίτλος για μια πραγματικά πανωραία εκδήλωση που ξεκίνησε με μια σύντομη, πλην όμως, μεστή περιεχομένου αλλά και ειδήσεων, ομιλία του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος Νίκου Παπαδάκη, συνεχίστηκε με τις συγκινησιακά φορτισμένες αναγορεύσεις σε εταίρους της ΑΝΕΚ, της οικογένειας Κακατσάκη και του Γεωργίου Κασαπάκη, για να ακολουθήσει ένα εντυπωσιακό παραστασιακό δρώμενο για την ημέρα εκείνη που η Κρήτη «τελούσε τη δική της Ανάσταση» από μια ομάδα ωραίων παιδιών του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου Ελευθερίου Βενιζέλου. «Να μην πάψουμε ποτέ να είμαστε Ελληνες, να τιμούμε τους αγώνες των προγόνων μας, να ζούμε την ιστορία μας», υπογράμμισε (στο περίπου τα λόγια του) στη συνέχεια ο σεβασμιότατος. «Πάμε δυνατά, πάμε βενιζελικά», σημείωσα ακούγοντάς τον στο μπλοκάκι μου…
«Ποτέ δεν πρέπει τα κλαδιά τις ρίζες να ξεχνούνε/ γιατί αν ξεραθούν αυτές κι αυτά θα ξεραθούνε!». Και η μαντινάδα αυτή σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, στον νου μου. Ακούγοντας για παράδειγμα τον και πρώην δήμαρχο και πρώην νομάρχη, πρέδρο της ΑΝΕΚ Γιώργο Κατσανεβάκη, ν’ αναφέρεται με τον γνωστό χειμαρρώδη τρόπο του, στην αντιφώνησή του στις παρακαταθήκες που μας άφησε ο “Ωραίος ως Ελληνας” Ελευθέριος Βενιζέλος και ο αγιος Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός. Και ιδιαίτερα (ας μου επιτραπεί αυτό) τον ξάδελφό μου τον Μανούσο που μεγαλώσαμε δίπλα-δίπλα να μιλά ως εκπρόσωπος της Οικογένειάς μας, για την απόφαση που πήρε ύστερα από πρότασή μου, με τις αδελφές του και τις ξαδέλφες μου, την Αρχοντούλα, τη Βασιλική, τη Στέλλα και τη Βούλα να παραδώσουν την κεντημένη από τις γιαγιάδες μας, χιλιοτρύπητη από σφαίρες και αιματοβαμμένη σημαία, με τον σπασμένο από οβίδα, κατά την κατάληψη του Πύργου της Μαλάξας, σταυρό, του παππού τους, του οπλαρχηγού των Κρητικών Επαναστάσεων Θεοκλή Νικ. Κακάτση (Κακατσάκη), στο Ιδρυμα. Εξ αδιανεμήτου πλούτος για όλους τους Κρητικούς μα και για όλους τους Ελληνες τα τιμημένα αυτά σύμβολα που βρήκαν τη θέση που τους πρέπει.
“Ελευθέριος Βενιζέλος: Ο άνθρωπος ο ηγέτης”. Εργο αναφοράς η 1160 σελίδων(!) δίτομη βιογραφία (εκδ. “Εστία”) που έγραψε ο και ιθύνων νους, αλλά και ψυχή του Ιδρύματος Νίκος Παπαδάκης, και κυκλοφορεί από χθες, στα βιβλιοπωλεία. Σε ένα απ’ τα κεφάλαιά του και συγκεκριμένα σ’ αυτό με τίτλο “Τη μέρα που η Κρήτη τελούσε τη δική της Ανάσταση”, βασίστηκε η μουσειοπαιδαγωγός του Ιδρύματος Ρία Μαρκουλάκη για να “στελειώσει” με τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου Ελευθερίου Βενιζέλου το δρώμενο που αναφέραμε. Πόσα δεν έμαθαν, “βιωματικά” μέσα απ’ αυτό, τόσο σε γνωστικό όσο και σε “συναισθηματικό” επίπεδο τα παιδιά! Οπως και εμείς που είχαμε την τύχη να τα χαρούμε και βέβαια, να τα καταχειροκροτήσουμε. «Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες», μας είπαν με τον τρόπο τους. Τελικά υπάρχει ελπίδα!
«Η ευθύνη εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: “Εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;” “Ναι κύριε εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι”». Συνειρμικά τελειώνοντας τούτη η (τη) Στάση το λεχθέν απ’ τον μεγάλο Ελληνα διανοητή Κορνήλιο Καστοριάδη (1922-1997) στον νου μου. Οχι δεν είμαστε του χαμού. Οσο υπάρχουν άνθρωποι που επιμένουν να διορθώνουν στον τομέα της ευθύνης τους το “ρωμέικο” και μας κάνουν να λέμε «τι ωραία που ήταν όλα», δεν είμαστε του χαμού…
