Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος

Κύριε διευθυντά,
πρέπει ν’ ανατρέχουμε στην ελληνική Ιστορία, όταν θέλουμε να μάθουμε για τα γεγονότα που οδήγησαν τον τόπο είτε σε ανοδική πορεία, είτε στην καταστροφή. Οι ιστορικές μνήμες είναι ο καλύτερος σύμβουλος για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη που οδήγησαν τον Λαό μας σε περιπέτειες, θυσιάζοντας πολλές φορές τα παιδιά του.
Στη χώρα μας, μεταπολεμικά, δεν καταφέραμε να εγκαθιδρύσουμε ένα αυθεντικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Σ’ αυτό το γεγονός συνέβαλαν είτε οι αδυναμίες των κομμάτων, είτε οι συχνές επεμβάσεις του παλατιού στην πολιτική ζωή της χώρας, είτε οι επεμβάσεις του στρατιωτικού μηχανισμού.
Τα πολιτικά κόμματα δεν είχαν ισχυρή γραφειοκρατική οργάνωση και δεν είχαν στερεότητα. Η μοναρχία έβγαινε φανερά έξω από τον συνταγματικό της ρόλο και δημιουργούσε προβλήματα στην κοινοβουλευτική ομαλότητα. Ο στρατός ήταν ουσιαστικός παράγοντας που συνέβαλε στη μείωση της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού, είτε με τις παρεμβάσεις του (ΙΔΕΑ), είτε με στρατιωτικά πραξικοπήματα. Και σαν να μην έφθαναν αυτές οι τρεις αδυναμίες του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος, είχαμε και τον εμφύλιο πόλεμο (1944 – 49)!
Αυτός ο πόλεμος ισχυροποίησε τις θέσεις της μοναρχίας και του στρατού, σε βάρος της πολιτικής των κομμάτων. Γιατί έγιναν θεματοφύλακες της ύπαρξης του αστικού καθεστώτος.
Το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος που οικοδομήθηκε, είχε ένα εκτεταμένο οπλοστάσιο δίωξης κατά των κομμουνιστών και η πολιτική ζωή της χώρας απέκτησε ένα οργανωμένο σύστημα δίωξης της ελεύθερης έκφρασης των φρονημάτων και των κομματικών προτιμήσεων.
Δυστυχώς, οι Ελληνες στην μακροχρόνια διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, πάτησαν τις “πεπονόφλουδες” που μας έριξαν οι ξένες δυνάμεις.
Ο Ν. Ζαχαριάδης, δεν ήθελε να κατανοήσει ότι υπήρχε συμπαιγνία Τσόρτσιλ – Στάλιν και οδήγησε το κόμμα του στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Στάλιν, δεν τον απέτρεψε να κηρύξει στάση κατά της κυβέρνησης, αλλά και δεν τον βοήθησε. Δεν τον βοήθησε, γιατί υπήρχε η συμπαιγνία και δεν τον απέτρεψε γιατί ήθελε να επιχειρηματολογήσει στον ΟΗΕ για την απροκάλυπτη επέμβαση των αγγλοσαξονικών δυνάμεων στην Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα του εμφυλίου πολέμου είναι γνωστά. Για τριάντα (30) χρόνια ο τόπος πλήρωνε τις συνέπειές του. Ο “κομμουνιστικός κίνδυνος” θα αποτελέσει το πολιτικό και ιδεολογικό όπλο των δυνάμεων της σκληρής Δεξιάς. Μ’ αυτόν τον “κίνδυνο” ο Παπάγος θα σαρώσει στις εκλογές του 1952, ο Π. Κανελλόπουλος θα συμβάλει στην ανατροπή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου το 1965 και η στρατιωτική δικτατορία θα επιβληθεί το 1967!
Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος τελειώνει το 1949, ο επίσημος τερματισμός του αναγνωρίσθηκε το 1962, με απόφαση του συμβουλίου της Επικρατείας. Εκείνη την χρονιά (1962) υπήρχαν 500 εξόριστοι. Σ’ αυτά τα 13 χρόνια της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου έγιναν διώξεις κατά των κομμουνιστών. Φυλακίσεις, εξορίες, καταδίκες σε θάνατο! Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για μια θέση στο Δημόσιο, για την εγγραφή στα Πανεπιστήμια, για λιμενεργάτη, για άδεια οδήγησης, ακόμη και για… νεκροθάφτη!
Για την εγκαθίδρυση αυτού του κράτους, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το αποτέλεσμα των εκλογών 1952. Οι εκλογές αυτές έγιναν με το πλειοψηφικό σύστημα και η σκληρή Δεξιά του Παπάγου κέρδισε 247 έδρες. Σ’ αυτό το αποτέλεσμα βοήθησε η γραμμή που επέβαλε ο Ν. Ζαχαριάδης στην ΕΔΑ και που την εξέφρασε με το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά».
Δεν υπάρχει διαφορά έλεγε, μεταξύ Πλαστήρα και Παπάγου. Και οι δύο είναι λακέδες της Αμερικανοκρατίας. Είναι οι δύο όψεις του αμερικάνικου νομίσματος. Ο Πλαστήρας είναι πιο επικίνδυνος από τον Παπάγο, γιατί εμφανίζεται με δημοκρατική μάσκα.
Αν από τις δηλώσεις αυτές αφαιρέσετε τα ονόματα των Παπάγου και Πλαστήρα και τοποθετήσετε τα σημερινά πολιτικά κόμματα και πρόσωπα (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ), οι δηλώσεις είναι ακριβώς οι ίδιες με τις σημερινές δηλώσεις του ΚΚΕ!
Το 1952, λοιπόν, το “παράνομο” ΚΚΕ και με τον εκπρόσωπό του Ζαχαριάδη, ταύτιζε τον “κομμουνιστοφάγο” Παπάγο με τον αγνό Πατριώτη Πλαστήρα που συνεχώς μιλούσε για ειρήνευση, για κατάργηση των τόπων εξορίας και αποφυλακίσεις! Οι θέσεις συνετών πολιτικών (Ηλ. Ηλιού) να εγκαταλειφθεί ένα τέτοιο σύνθημα και να απέχει η ΕΔΑ από τις εκλογές του 1952, αφού δεν επρόκειτο να βγάλει βουλευτή (όπως και έγινε) και να πριμοδοτήσει τον Πλαστήρα, δεν εισακούσθηκαν.
Οι ιστορικοί μιλάνε για λαθεμένη πολιτική του “παράνομου” ΚΚΕ και του Ν. Ζαχαριάδη που παρέσυρε την ΕΔΑ και επικράτησε η παντοδυναμία της σκληρής Δεξιάς του Παπάγου.
Γιατί έκανα αυτή την ιστορική αναφορά;
Γιατί και σήμερα το νόμιμο ΚΚΕ ακολουθεί την ίδια λαθεμένη πολιτική του 1952. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι δύο όμοιες σταγόνες διακηρύσσει. Θα ‘πρεπε ένα κόμμα που υπέστη διώξεις και τα στελέχη του διώχθηκαν για 30 χρόνια, να ιεραρχεί τα θέματα που έχουν άμεση σχέση με τους κανόνες της πολιτικής Δημοκρατίας. Η πολιτική Δημοκρατία χωρίς περιορισμούς, μπορεί να εγγυηθεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την ελεύθερη πολιτική δράση και τις ατομικές μας ελευθερίες.
Το σημερινό ΚΚΕ έχει υπ’ όψη του τις πρόσφατες δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. για την ελεύθερη δράση των πολιτικών ιδεών;
Αν δεν τις γνωρίζει, τις παραθέτω όπως ακριβώς διακηρύχθηκαν από τα στελέχη της Ν.Δ.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ., ακροδεξιός Βορίδης, δήλωσε ότι: «Χρειάζονται θεσμικά μέτρα για την πάταξη της Αριστεράς».
Δηλαδή ξανά Νόμο 509/47; Ξανά λογοκρισία; Ξανά φυλακίσεις; Ξανά εμφυλιοπολεμικό κράτος;
Ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Γεωργιάδης, δήλωσε στη Χίο ότι θα πρέπει οι Κομμουνιστές να τεθούν εκτός νόμου. Δηλαδή ξανά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων; Ξανά “πογκρόμ” κατά των κομμουνιστών; Ξανά κράτος αστυνομικό;
Το 1952, η Δεξιά του Παπάγου είχε στις τάξεις της βουλευτές όπως τον υπουργό Δημόσιας τάξης του Μεταξά κ. Μανιαδάκη (γνωστό ως ρετσινόλαδο) και τον συνεργάτη των Γερμανών βουλευτή του Κιλκίς Παπαδόπουλο. Ηταν λοιπόν ταυτόσημη η σκληρή Δεξιά του Παπάγου με την Κεντρώα παράταξη του Πλαστήρα που στις τάξεις της είχε και αγωνιστές του ΕΑΜ; Ασφαλώς όχι.
Και όμως, διακήρυσσε το ΚΚΕ «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»!
Το 2019 η Ν.Δ. καθοδηγείται από στελέχη της σκληρής Δεξιάς όπως είναι οι Βορίδης, Γεωργιάδης. Ο Βορίδης υπήρξε θαυμαστής και οπαδός του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Υπήρξε αρχηγός της νεολαίας του δικτάτορα και κήρυκας του εθνικισμού.
Ο Γεωργιάδης υπήρξε θαυμαστής του εθνικοσοσιαλιστή Πλεύρη (γραμματέα του Ι. Λαδά) και αρνητής της ύπαρξης ολοκαυτώματος.
Η σημερινή κυβερνώσα παράταξη έχει στις τάξεις της συναγωνιστές μου, που δώσανε σκληρούς αγώνες για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την πτώση της δικτατορίας (Ν. Βούτσης, Μ. Μπαλαούρας, Ν. Μανιός, κ.ά.)
Κι όμως το ΚΚΕ διακηρύσσει.
Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο όμοιες σταγόνες!! Στην πολιτική δεν πρέπει να ‘χεις μόνο μαξιμαλιστικές θέσεις και με βάση αυτές, να κάνεις την κριτική.
Γιατί πάντα θα είσαι μια φωνή διαμαρτυρίας.
Βασίλης Πεντάρης,
π. βουλευτής Χανίων