«Οι πρώτες μνήμες μου από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ανάγονται στα χρόνια 1960-1965 και είναι συνδυασμένες με το τοπίο του Σταυρού στο Ακρωτήρι, όπου παραθερίζαμε τα καλοκαίρια. […]
Εκείνους τους καιρούς, το 1964 συγκεκριμένα, γυριζόταν η ταινία “Αλέξης Ζορμπάς” στο Σταυρό. Το μυθιστόρημα αυτό του Νίκου Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, πλαισωμένο από τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και με τον Άντονυ Κουήν να φιλοτεχνεί τον πιο αυθεντικό Ζορμπά που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Νομίζω ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει -και δεν θα υπάρξει στο μέλλον- άνθρωπος που θα δει αυτή τη σκηνή του “Κρητικού Χορού” (που μετονομάστηκε “Χορός του Ζορμπά” και “Συρτάκι”), δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει άνθρωπος που θα ακούσει τις πρώτες νότες αυτής της μουσικής δίχως να νιώσει βαθιά συγκίνηση.
Μια άλλη ανάμνηση, μεταγενέστερη, είναι εκείνη των φοιτητικών χρόνων. Ο πατέρας μου είχε φέρει στο σπίτι μια μπομπίνα με τα απαγορευμένα τότε από τη χούντα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Ξενυχτούσα ακούγοντας αυτή την εμβατηριακή μουσική με τους δυνατούς στίχους σπουδαίων ποιητών, τη ριζιμιά φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, την επική φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Έγραφα και σιγοτραγουδούσα κι εγώ. Είχα μάθει συλλαβή τη συλλαβή, ανάσα την ανάσα, παύση την παύση, τα τραγούδια εκείνα, τα οποία τραγούδησε και τραγουδά ακόμα η γενιά μου και οι νεότερες γενιές. Με αυτά και άλλα ανάλογα ακούσματα μεγαλώσαμε. […] Ατενίζω την ελπίδα των χρόνων εκείνων, την ολιγάρκεια, τη δύναμη και την προοπτική μέσα από τη στιβαρή φωνή του Μπιθικώτση, την απαντοχή αλλά και τη βούληση που περικλείεται στην επωδό «…και Δόξα τω Θεώ…». Ευγνωμονώ για όσα σπουδαία γνώρισα μέσα από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και ακούω πάντα τη φωνή του να διαβεβαιώνει κατηγορηματικά: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς…».
Παρασκευάς Περάκης και Ελένη Φουντουλάκη σχολιάζουν την επικαιρότητα και μπαίνουν… onLine σε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα με μικρές ιστορίες για τον Μίκη μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώρισαν
