«Το “ΑΙΜΑ”, μια από τις πιο σημαντικές λέξεις της γλώσσας μας, που έχει συνδεθεί με τη ζωή και τον θάνατό μας, με την καταγωγή και τις σχέσεις μας, με το σώμα και την ψυχή μας με το καλό και το κακό που επιφέρουν οι πράξεις μας, σε εαυτούς και αλλήλους, κανείς δεν είναι σίγουρος πώς ετυμολογείται.
Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, λέει πως το αίμα, αυτό το κόκκινο ζωτικό υγρό που κυκλοφορεί μέσω της καρδιάς, των αρτηριών και των φλεβών, του ανθρώπου και των άλλων σπονδυλωτών ζώων, επιτελώντας πλήθος βασικών λειτουργιών, όπως είναι η οξυγόνωση του εγκεφάλου και η μεταφορά απαραίτητων για τον οργανισμό ουσιών, είναι αβέβαιης ετυμολογίας…
…Το αίμα είναι ένα θαυμαστό υγρό.
Η θέα του μας έλκει και μας απωθεί – το χρώμα του συμβολίζει τη ζωή, αλλά όταν το βλέπουμε μπροστά μας, κάτι έχει συμβεί: μια πράξη βίας ή μια αρρώστια το έχει βγάλει στην επιφάνεια. Κανονικά, πρέπει να είναι κρυφό, να ρέει απρόσκοπτα όπως και όσο πρέπει: είναι το 7% του ανθρώπινου σώματος.
Αν είστε 80 κιλά, 5, 6 από αυτά είναι αίμα. Με κάθε χτύπο η καρδιά, διοχετεύει 70ml στις αρτηρίες – σχεδόν 7 τόνους αίματος την ημέρα!
Το αίμα! Ναι, μιλώ γι’ αυτό που χύνεται άφθονο, στην Παλαιστίνη τώρα, αλλά και άλλου: ποτέ δεν έπαψε ο άνθρωπος, από τότε που ζούσε στις σπηλιές, φορώντας το τομάρι του ζώου που κυνήγησε, μέχρι που περπάτησε στη Σελήνη, να σκοτώνει, να χύνει το αίμα του συγγενή, του γείτονα ή του αλλόφυλου, του αλλόδοξου.
Πάντα για ένα καλό λόγο ασφαλώς: για ένα θήραμα κι ένα κυνηγότοπο, ένα χωράφι κι ένα ποτάμι, για τον φυσικό και τεχνητό πλούτο, για το ψωμί του ή το παντεσπάνι του, για ένα χωριό και μια πόλη, μια χώρα ή τη γη ολόκληρη. Και βέβαια, για ένα ιδανικό ή μια πίστη, για την ελευθερία ή την εξουσία, ή ακόμα χειρότερα, έτσι για την πλάκα του, για την ηδονή του φόνου.
Ποτέ δεν έπαψε ο άνθρωπος να σκοτώνει, να βουτάει τα χέρια του στο αίμα, να πνίγει στο αίμα την επανάσταση των καταπιεσμένων, την εξέγερση που μοιραία έπεται της κατοχής. Ποτέ δεν έπαψε να εκδικείται, να παίρνει το αίμα του πίσω, γιατί είναι στη φύση του η αιματοχυσία.
Άλλωστε, το αίμα των ανθρώπων βράζει, το ’χουν στο αίμα τους να σκοτώνουν όταν τους ανέβει το αίμα στο κεφάλι, συνηθίζουν να φτύνουν αίμα, να κοπιάζουν για να φτιάξουν κι άλλες μηχανές θανάτου, κι άλλα όπλα, κι άλλους ευφάνταστους τρόπους δημιουργικούς, εξόντωσης, γιατί όταν ανάψουν τα αίματα, τίποτα δεν μας σταματά.
Ναι, όταν ανοίξει ο κύκλος του αίματος δεν κάνουμε πίσω, δεν υποχωρούμε, γιατί το αίμα νερό δεν γίνεται, ακούμε τη βοή του αίματος των σκοτωμένων και δεν λησμονούμε τους δεσμούς αίματος που μας ενώνουν.
Το αίμα φέρνει αίμα.
Πάντα!»
