Κύριε διευθυντά,
µὲ ἀνησυχία καὶ ὀδύνη παρακολουθοῦµε (ὅσο µᾶς ἐπιτρέπεται…) τὰ σχετικὰ µὲ τὴν πορεία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ τελευταῖο διάστηµα πολλὰ ψιθυρίζονται, ἐλάχιστα ὅµως γνωρίζουµε γιὰ τὸ τί πράγµατι συµβαίνει καὶ γιὰ τὴν ἐπίσηµη θέση τῶν ἐπικεφαλῆς.
∆ὲν λησµονοῦν, φαντάζοµαι, ὅτι “Ἐκκλησία” δὲν εἶναι µόνον ἐκεῖνοι ποὺ ἡγοῦνται• εἶναι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν, οἱ ὁποῖοι, µάλιστα, τῆς δίνουν ὑπόσταση στὴ δηµόσια σφαίρα. Καὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν δικαίωµα (θὰ προσθέσω καὶ ἀπαίτηση) νὰ γνωρίζουν τί συµβαίνει στοὺς κόλπους της.
Φαίνεται, ὅµως, νὰ λησµονοῦν οἱ ἐπικεφαλῆς ὅτι καὶ γιὰ τυπικοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους οὐσίας ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ διαφάνεια σὲ ὅλη τὴν κατὰ πλάτος καὶ βάθος ἔκτασή της. Ἀντ’ αὐτοῦ εἶναι διάχυτη ἡ συστηµατικὴ καὶ ἐνσυνείδητη συσκότιση – δρόµος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σύγχυση καί, εἶναι βέβαιο, στὴν ἀποστροφὴ ἐκ µέρους τοῦ πληρώµατος.
Ἡ σύγχυση αὐτὴ ἀποτυπώνεται καθαρὰ καὶ στὸ από 18/11 φύλλο τῆς ἔγκριτης ἐγηµερίδας σας. Στὴν πρώτη, δηλαδή, σελίδα ἀναγγέλλεται ὅτι “Παραµένει µε απόφαση της Συνόδου του Οικουµενικού Πατριαρχείου Ηγούµενος ο ∆ορυλαίου ∆αµασκηνός στην Αγία Τριάδα των Τζαγκαρόλων” (παρατίθεται, µάλιστα, καὶ φωτογραφία του). Ὅµως, στὴ σελίδα 7 διαβάζουµε κάτι ἐντελῶς διαφορετικό: “παραµένει ως εγκαταβιών στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων στο Ακρωτήρι ο επίσκοπος ∆ορυλαίου ∆αµασκηνός…” καί, ἀπὸ ἀνακοίνωση τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου, “…ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος εὐρείας συζητήσεως γενοµένης ἐπέβαλεν εἰς αὐτοὺς [ἐπισκόπους Εὐµενείας καὶ ∆ορυλαίου] ὁµοφώνως τὴν ποινὴν τοῦ περιορισµοῦ ἄχρι καιροῦ εἰς τὰς οἰκείας αὐτῶν Ἱερὰς Μονάς…”. Ἀφοῦ ἐπισηµάνω τὸ ὅτι στὴν πρώτη σελίδα γίνεται ἐπιλεκτικὰ µνεία µόνον τοῦ ∆ορυλαίου – κάτι ποὺ ἐπαναλαµβάνεται καὶ στὴν ἀναλυτικὴ παρουσίαση στὴ σελ. 7 -, ἔκπληκτος ἀναρωτιέµαι τί συνέβη καὶ ἐνεπλάκη στὴν ὑπόθεση (καὶ στην ἀπόφαση) καὶ ὁ Εὐµενείας. Ὑπάρχουν θέµατα ἀνάµεσά τους; Βοηθοὶ ἐπίσκοποι τοῦ Πατριαρχείου καὶ οἱ δύο, ποὺ µὲ τυµπανοκρουσίες χειροτονήθηκαν πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, τιµωροῦνται σήµερα γιὰ λόγους ποὺ µένουν ἑπτασφράγιστο µυστικό. Τί µπορεῖ νὰ σκεφτεῖ καθένας; – δὲν ἀπασχολεῖ αὐτὸ τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας; Καὶ τὸ κλίµα δηλητηριάζεται ἀκόµη περισσότερο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι µὲ τὴν ἴδια ἀπόφαση ἐπιβάλλεται ποινὴ καὶ σὲ δύο ἀρχιµανδρίτες.
Κύριε διευθυντά,
µὲ τὸν προσήκοντα σεβασµὸ ἀπευθύνω ἔκκληση πρὸς τοὺς ἁρµόδιους τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἔρθουν πιὸ κοντὰ στὸν κόσµο. Καλὰ εἶναι τὰ συσσίτια, σπουδαία ἡ κοινωνικὴ προσφορὰ σὲ πολλοὺς τοµεῖς, χρήσιµα τὰ κηρύγµατα καὶ οἱ παραινέσεις, ὅλα ὅµως ἀκυρώνονται σὲ µεγάλο βαθµό, ὅταν ὑφέρπει ἡ ὑποψία ὅτι στὰ ἐνδότερα ὑπάρχουν ἀνάξιοι διαχειριστὲς – στοὺς ὁποίους ἐπιβάλλονται (ἐξ ἀνάγκης;) ποινὲς καὶ ἀπαγορεύσεις. ∆ιαχειριστὲς ὄχι µόνον ὑλικῆς ἀλλὰ καὶ πνευµατικῆς καὶ ἠθικῆς τάξεως θεµάτων. Κάνοντας δὲ ἕνα βῆµα ἀκόµη, θὰ περίµενα ἀπὸ τοὺς τιµωρηθέντες νὰ ἐµφανιστοῦν καὶ εὐθαρσῶς (“µετὰ παρρησίας”, ὅπως χιλιάδες φορὲς ἔχουν ἐξαγγείλει στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας) νὰ ζητήσουν συγγνώµη ἀπὸ τοὺς πιστούς. Αὐτὸ θὰ ἦταν ἡ καλύτερη “ποινή”, ποὺ ὅµως θὰ λειτουργοῦσε καὶ ὡς καθαρτήρια δύναµη γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν πραγµάτων, σύµφωνα καὶ µὲ τὴν εὐαγγελικὴ ρήση “ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται”. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ βλέπουµε καὶ µὲ θλίψη (καὶ ἀγανάκτηση) ἀποστρέφουµε τὸ πρόσωπο.
Μὲ τιµὴ
Γεώργιος Ἰ. Λουπάσης
Φιλόλογος
