Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο πολιτικά στην Ελλάδα είναι αν κάποιοι αισθάνονται ότι μπορούν να βγουν νικητές σε μια αναμέτρηση με τον κορωνοϊό.
Κάποιοι απλά από τις πολλές διαψεύσεις που κατάπιαν, σάλταραν.
Στη Δημοκρατία, τα πράγματα είναι απλά: χάνεις, φεύγεις· τώρα κρίνονται άλλοι.
Αυτά τα λίγα για το πολιτικό κομμάτι (το πιο θλιβερό) μιας πιο θλιβερής ιστορίας.
Δεν ξέρω πια γιατί φωνάζουμε και τσακωνόμαστε σε αυτόν τον τόπο, όταν μετράμε κάθε μέρα δεκάδες νεκρούς;
Θέλει αυτός ο θανατηφόρος ιός πολλή ψυχραιμία, πολλή περισυλλογή· με λίγα λόγια θέλει κότσια για να τον αντιμετωπίσεις.
Τα γεγονότα είναι πρωτοφανή, είναι ιστορικά, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Τούτες τις ώρες θυμάμαι και τον Σαίξπηρ και τον Όμηρο.
Τους θυμάμαι σαν παρακαταθήκη του ανθρώπινου γένους.
Τι θα έκαναν αυτοί, αν ζούσαν σήμερα;
Ποιος μπορεί να απαντήσει;
Νομίζω ότι είναι ωραία η ζωή όταν συνεχίζεται.
Κάτι απλά έτσι για παρηγοριά: Ο Bertrand Russell είπε: Η τρέλα είναι το αλάτι της ζωής.
Δίκιο έχει, πόσο άνοστη θα ήταν αυτή η σούπα χωρίς τους ψεκασμένους της. Αλλά φυσικά και το αλάτι θέλει το μέτρο του, τα τελευταία χρόνια το βάζουν με το τσουβάλι.