Κοµίζω γλαύκας ες Αθήνας, εάν ξεκινήσω το σηµερινό σηµείωµα γράφοντας ότι τον τελευταίο καιρό παρατηρείται και στην πατρίδα µας, στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σηµαντική έξαρση της βίας µε αρνητικούς πρωταγωνιστές εφήβους. Κάθε φορά που ακούω τέτοιο περιστατικό, στενοχωριέµαι και αγωνιώ πολύ για το µέλλον µας, ως κοινωνίας και ως κηδεµόνων αυτών των παιδιών…
Kαι ανησυχώ, διότι τα παιδιά, συνηθίζει να λέει ο κόσµος, είναι ο καθρέφτης των γονιών. Άλλα βαδίζουν στο δρόµο που εκείνοι χάραξαν και άλλα τραβούν διαφορετικούς δρόµους. Μα σε όλα τα παιδιά, παρά ταύτα, βλέπουµε το ήθος και την παιδεία των γονέων, τον ψυχικό τους κόσµο.
Σκέφτοµαι, λοιπόν, ότι η βία στην εφηβική ηλικία δεν είναι κάτι ουρανοκατέβατο. Έχει βάσεις στη γονική στέγη και στο σχολείο, αλλά και στις συναναστροφές µε τους συνηλικιώτες του παιδιού εντός ή εκτός σχολείου. Είναι θέµα σωστής ανατροφής και επιµέλειας που δεν έδειξαν οι γονείς και δάσκαλοι στα παιδιά και σε τέτοιο έδαφος ήλθαν έξωθεν οι παρέες και έσπειραν τα ζιζάνια και της αντίστασης στις γονικές και των δασκάλων τις συµβουλές και της βίαιης αντίδρασης προς ό,τι από το γύρω τους περιβάλλον δεν γουστάρουν ή «τους τη σπάει» και δεν τους καταλαβαίνει!
Έχει, όµως, και η πολιτεία µερίδιο για το φαινόµενο της εφηβικής εγκληµατικότητας. Όχι, όµως, όπως πολλοί νοµίζουν, στην καταστολή µε την επιβολή βαρύτατων ποινών στους δράστες, αλλά στην πρόληψη των κρουσµάτων βίας.
Αν πρέπει να ληφθούν παιδαγωγικά µέτρα προληπτικού χαρακτήρα για τα παιδιά που δεν είναι ακόµη ηλικίας για αποµάκρυνση από την οικογένεια και ένταξη στο κοινωνικό σύνολο, ενδείκνυται, θεωρώ, η αρωγή των γονέων για τη χρησιµοποίηση από την εκπαιδευτική κοινότητα µεθόδων διδασκαλίας µε εξειδικευµένο προσωπικό προς συνέτιση παιδιών αυτών. ∆εν αρκεί µόνον η έκδοση και δηµιουργία παιδαγωγικού και εκπαιδευτικού υλικού σε έντυπη ή ηλεκτρονική µορφή, ούτε η διδαχή των µαθητών µε παρωχηµένο υλικό που δίνει στους µαθητές την εντύπωση ότι απέναντί τους έχουν καταπιεστικούς φύλακες και αυταρχικούς επιτηρητές και όχι δασκάλους που τους νοιάζονται .
Μια εκσυγχρονισµένη και πιο συστηµατική χρήση ψυχοπαιδαγωγικών τακτικών και ψυχολογικών µεθόδων από το σχολείο και η συχνότερη επικοινωνία των δασκάλων και των παιδοψυχολόγων µε τους γονείς θα βελτίωνε τη συµπεριφορά ενός εκάστου των µαθητών και, ταυτόχρονα, θα διευκόλυνε σηµαντικά την ενηµέρωση των παιδιών για τα αρνητικά αποτελέσµατα της βίαιης συµπεριφοράς.
Με άλλα λόγια, τα αρµόδια όργανα της πολιτείας οφείλουν, εάν πραγµατικά θέλουν να εκλείψει αυτό το νοσηρό φαινόµενο της εφηβικής βίας, όχι να παριστάνουν κατόπιν εορτής τους δηµόσιους κατηγόρους, αλλά να συνεχίσουν και, εάν χρειάζεται, να εντείνουν τις προσπάθειες για την αρχική και τη συνεχή επιµόρφωση των εκπαιδευτικών στον τοµέα της βίας και των αρνητικών συνεπειών σε όλη την κοινωνία και στο κάθε µέλος της ξεχωριστά ώστε να µπορούν κατόπιν αυτοί να τις µεταδώσουν σε όλους τους γονείς, και τους ενσυνείδητους και αυτούς που «προέκυψαν από λάθος», και να τις εµφυσήσουν στα παιδιά από τη σχολική κιόλας ηλικία.
