» Συμπολίτες μας που ξεχωρίζουν σήμερα με τη δουλειά τους, μοιράζονται μαζί μας τα παιδικά τους όνειρα
Όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός, ηθοποιός, τραγουδιστής· όταν μεγαλώσω θα σώσω τον κόσμο, θα γίνω αστροναύτης να φτάσω στο φεγγάρι, θα ταξιδέψω παντού! Πόσα και πόσα παιδιά έχουν πει, ονειρευτεί και κάποια έχουν κάνει πραγματικότητα αυτά τα παιδικά όνειρα!
Κάμποσα χρόνια μετά, δέκα Χανιώτες και Χανιώτισσες ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο και τις αναμνήσεις, εκεί που τα μεγαλόπνοα όνειρα για το μέλλον άλλαζαν συχνά, κρατώντας όμως γερά το παιδικό τους πείσμα, και απαντούν στα “Χανιώτικα νέα” το γνωστό σε όλους μας «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;».
Οι συνεντεύξεις δημοσιεύθηκαν στην ειδική έκδοση των “Χ.ν.” αφιερωμένη στο παιδί «Παιδικός Κόσμος»
Μιχάλης Αεράκης, ηθοποιός: «Να παίξω ποδόσφαιρο σε ομάδα…»
«Τα χρόνια εκείνα που μεγάλωσα, όπως και το μέρος που μεγάλωσα, στα ορεινά Ανώγεια, σε πολύ δύσκολες κοινωνικές και κυρίως οικονομικές συνθήκες, η σκέψη και το όνειρο των μικρών παιδιών ήταν πολύ περιορισμένα. Ούτε το χρώμα της θάλασσας δεν γνωρίζαμε ποιο ήταν· προσπαθούσε ο καθένας, μέσα από τον μικρόκοσμό του να φανταστεί τι γίνεται έξω από τα πολύ στενά γεωγραφικά όρια που βρισκόταν. Ζούσαμε την καθημερινότητά μας βοηθώντας τους πατεράδες μας που είχαν τα πρόβατα στο βουνό. Το μόνο που μου άρεσε και παίζαμε ως μικρά παιδιά ήταν το ποδόσφαιρο. Επειδή ήμουνα καλός ποδοσφαιριστής, το όνειρό μου έφτανε μέχρι και το να παίξω σε κάποια ομάδα. Κάτι που κατάφερα όταν μετακομίσαμε στο Ηράκλειο, σε ηλικία 12 ετών, καθώς έπαιξα στον Εθνικό και στον ΟΦΗ. Ενώ η υποκριτική μπήκε πολύ καιρό μετά στη ζωή μου, θυμάμαι από μικρός να φτιάχνω φιγούρες του καραγκιόζη και να δίνω αυτοσχεδιαστικές “παραστάσεις” σε συνομήλικούς μου με εισιτήριο μία πατάτα ή ένα αυγό! Κι από ό,τι φαίνεται ήμουνα καλός, γιατί ενώ υπήρχαν κι άλλοι, είχα τη μεγαλύτερη “πελατεία”. Τότε, μιας και το ανταλλακτικό εμπόριο ήταν στη ζωή μας, δίναμε ένα αυγό για να πάρουμε ένα παγωτό χωνάκι από ένα μικρό ζαχαροπλαστείο που εισήγαγε στα Ανώγεια την πρωτόγνωρη κατασκευή παγωτού. Αυτή ήταν κι η μόνη μας έγνοια! Τα μεγάλα όνειρα και ταξίδια του μυαλού, δυστυχώς στη δική μου περίπτωση, δεν υπήρχαν ακόμη…
Αντώνης Κρασουδάκης, νευροχειρουργός: «Καλώς το γιατρό!»
Ο θείος Παύλος ήταν ο μεγάλος αδελφός της μητέρας μου. Αυτός ήταν ο σπουδαγμένος μιας και είχε τελειώσει την Ανωτάτη Εμπορική. Ζούσε στην Αθήνα και ερχόταν σπάνια σπίτι μας για να δει την αδελφή του και τη μητέρα του. Όποτε με έβλεπε μου έλεγε «καλώς το γιατρό» κι εγώ ψιλοκαμάρωνα στα 5 μου χρόνια. Λέγε-λέγε το έμαθε η γειτονιά και όταν έμπαινα στον φούρνο του Μπάτση, ο κύριος Γιώργος με υποδεχόταν λέγοντας «καλώς το γιατρό» κι εγώ ψιλοκαμάρωνα και στα 7 μου χρόνια. Λέγε- λέγε, έδωσα Πανελλήνιες κι όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ο θείος Παύλος πήρε τηλέφωνο από την Αθήνα ζητώντας “το Υγειονομικό” από τη μάνα μου, η οποία αφού άργησε να καταλάβει ότι πέρασα στην Ιατρική, άρχισε να χορεύει γύρω από το τραπέζι. Κι εγώ ψιλοκαμάρωνα και στα 18 μου χρόνια. Λίγα χρόνια αργότερα διάβασα τον “Νευρομάντη” του Γουίλιαμ Γκίμπσον και μου μπήκε η παράλογη ιδέα να χαρτογραφήσω το Δικτυωτό Σχηματισμό του Εγκεφάλου. Έτσι έγινα Νευροχειρουργός. Ο Δικτυωτός Σχηματισμός παραμένει κατά το πλείστον αχαρτογράφητος…
Εμμανουέλα Κατζουράκη, πρωταθλήτρια σκοποβολής: «Ήθελα να βοηθάω τον κόσμο»
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πως έλεγα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Επηρεασμένη σίγουρα από διάφορες δικηγορικές σειρές και θεωρώντας πως “οι δικηγορίνες ντύνονται πολύ ωραία”, όπως έλεγα συχνά, ήταν από τα πρώτα επαγγέλματα που θυμάμαι ότι με ενδιέφεραν μεγαλώνοντας. Το εγκατέλειψα αρκετά γρήγορα, στο Δημοτικό, καθώς έβλεπα πως με “τραβάνε” οι θετικές επιστήμες. Όσο τις γνώριζα, τόσο καταλάβαινα πως αυτές ήθελα να ακολουθήσω. Από αρκετά νωρίς ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη θεραπεία ασθενειών. Δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβώς ήθελα να κάνω, απλά ήξερα ότι θέλω να βοηθήσω κόσμο με αυτόν τον τρόπο. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι θέλω να μπω σε εργαστήριο, να μην είμαι τόσο κοντά στον ασθενή, αλλά να ασχοληθώ με την έρευνα. Κάποια στιγμή “συνάντησα” τη φαρμακευτική και αποφάσισα να σπουδάσω πάνω σε αυτή. Τώρα, μετά από κάποια χρόνια που διαβάζω το αντικείμενο, ξέρω ότι έκανα τη σωστή επιλογή. Η σκοποβολή ήρθε αργότερα, δεν είχα ακριβώς στα σχέδιά μου “να ρίχνω” επαγγελματικά. Μπορώ να πω πως προέκυψε με τα χρόνια. Είμαι πάντως πολύ χαρούμενη που τη βρήκα και είναι κάτι που με γεμίζει πολύ!
Δανάη Λουκάκη, ηθοποιός: «“Έκπληξη” η απόφασή μου να γίνω ηθοποιός»
Όταν ήμουνα μικρή, επειδή έκανα αθλητισμό και συγκεκριμένα κολύμβηση, ήθελα να γίνω προπονήτρια κολύμβησης ή, μιας κι ήμουνα πολύ καλή μαθήτρια, φιλόλογος. Τελικά έγινα φιλόλογος αλλά της αγγλικής γλώσσας, κάτι που φυσικά δεν ακολούθησα. Κάπου στη Γ΄ Γυμνασίου αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, αν και από μικρή ήμουν πολύ ντροπαλό κορίτσι. Οι γονείς μου σίγουρα εξεπλάγησαν όταν τους ανακοίνωσα ότι θα γίνω ηθοποιός, γιατί η μόνη σχέση κι επαφή με τον χώρο ήταν οι ταινίες που παρακολουθούσαμε στο σινεμά με την οικογένειά μου. Πιστεύω τότε δεν το σπουδαιολόγησαν και σκέφτηκαν θα της περάσει… ενώ εμένα, βέβαια, δεν μου πέρασε!
Μαρία Τζομπανάκη, ηθοποιός: Από γιατρός… ηθοποιός!
Ήθελα να γίνω παιδίατρος… χειρουργός! Και μάλιστα για άπορα παιδιά. Οι γονείς μου θεωρούσαν πως θα περάσω όλα μου τα νιάτα στα θρανία και θα “έχανα” την ευκαιρία να έχω προσωπική ζωή και οικογένεια. Με είχε φοβηθεί το μάτι τους με την επιμονή μου. Ήμουν και πάρα πολύ καλή μαθήτρια, έτσι, έστρεψαν την προσοχή μου στη Νομική, την οποία δεν τελείωσα. Έγινα ηθοποιός. Μη ρωτάτε τη γέφυρα ανάμεσα στο “γιατρός” κι “ηθοποιός”, είναι μεγάλη ιστορία. Θέλω να πιστεύω πως ο τρόπος που εξέλιξα την τέχνη μου έχει την αξία του βαλσάμου στην ανθρώπινη καρδιά… Άλλωστε, έχουμε καθημερινά ευκαιρίες να βοηθάμε παιδιά που το χρειάζονται, μικρά και μεγάλα. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει κανείς γιατρός· απλά να συμπονά τον συνάνθρωπό του!
Αντώνης Ροκάκης, επιχειρηματίας: «Δεν πρόδωσα ποτέ τις μεγάλες μου αγάπες»
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια της Κισσάμου. Ως συνηθισμένο παιδί της επαρχίας των Χανίων, η καθημερινότητα μου ήταν δεμένη με τη φύση και ιδιαίτερα τη θάλασσα και την ελιά. Τέτοια εποχή, στον οικογενειακό ελαιώνα το ανέμελο παιχνίδι -και φυσικά η μπάλα- με τους κολλητούς της γειτονιάς διέκοπτε το απαιτητικό λιομάζωμα. Αλλά ακόμη και τότε, προσωπικά έβρισκα “καταφύγιο” στο οικογενειακό ελαιοτριβείο, στο οποίο τριγύριζα συχνά. Εκεί, βλέποντας τον πατέρα μου με πόση αξιοσύνη οργάνωνε τις πολύπλοκες, στα μάτια μου, διαδικασίες, όπως και πόσο έξυπνα επικοινωνούσε με τόσους πελάτες, ονειρευόμουν να του μοιάσω (παρά τα ταλαιπωρημένα μου δάχτυλα από το άνοιγμα των σακιών και τους ντορβάδες). Όμως δεν το προσπάθησα. Γιατί είναι στη μέση και η θάλασσα, ο μεγάλος “έρωτας” των Ροκάκηδων. Το 1932, ο παππούς μου είχε φέρει την πρώτη ανεμότρατα στα δυτικά του νησιού μας. Τα επόμενα χρόνια, συνεχίζαμε κι εμείς με τη σειρά μας τα “μαγικά” ψαρέματα και με το πιο σύγχρονο οικογενειακό σκάφος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τις μεγάλες συγκινήσεις μάς τις έδινε το ποδόσφαιρο. Κι όπως κάθε αγόρι που… σέβεται τον εαυτό του, ομολογώ ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερό μου πάθος. Κολλάγαμε μανιωδώς και ανταλλάζαμε αυτοκόλλητα σε θεματικά άλμπουμ για το ποδόσφαιρο, με πρωταγωνιστές τους κορυφαίους της εποχής μας. Μέχρι που έφτασε η… μεγάλη ώρα, από το προαύλιο και τις αλάνες να παίξω και σε αληθινή ομάδα, τον Κισσαμικό. Το πέρασα κι εγώ λοιπόν: Ήθελα να γίνω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Όμως, παρ’ όλο που δούλεψα αρκετά, οφείλω αρκετά χρόνια μετά να παραδεχτώ δημόσια ότι δεν ήμουν τόσο ταλαντούχος τελικά. Παρόλα αυτά, δεν “πρόδωσα” ποτέ τη μεγάλη μου αγάπη για το άθλημα, ούτε βέβαια και το πάθος μου για τη θάλασσα. Εξελίξαμε με σκληρή δουλειά την οικογενειακή μας επιχείρηση, για να είναι σήμερα πρωταγωνίστρια της Αγοράς αλιείας και εμπορίας φρέσκων αλιευμάτων στη Μεσόγειο. Έτσι, με τη βοήθεια του Θεού, μπορώ σήμερα να επενδύω -με την ίδια πάντα αγάπη- στον χανιώτικο Αθλητισμό, με αποτέλεσμα το παιδικό μου όνειρο να βρίσκει τα “Χανιά” μας στην ισχυρή θέση για να διεκδικούμε όλοι μαζί την ποδοσφαιρική “κορυφή”.
Ματθαίος Ιγγλεζάκης, Διοικητής της Τροχαίας ΒΟΑΚ Χανίων: Σώζοντας και ζωγραφίζοντας τον κόσμο
Στο σχολείο ως μαθητής ήμουν το παιδάκι που πάντα έμπαινε στη μέση όταν δύο παιδιά τσακώνονταν, για να σταματήσω τον τσακωμό. Μου άρεσε επίσης να βλέπω ταινίες του Τζέιμς Μποντ και ονειρευόμουν (όπως πολλοί συνομήλικοι μου) να γίνω μια μέρα ένας μυστικός πράκτορας που θα αναλάμβανε δύσκολες αποστολές και στο τέλος θα έσωζε τον κόσμο. Στην εφηβεία κατάλαβα ότι θα μπορούσα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, να προστατεύω δηλαδή και να βοηθώ τους συμπολίτες μου που έχουν ανάγκη, με το να γίνω αστυνομικός. Έτσι, λοιπόν, επέλεξα τη Σχολή Αστυφυλάκων και από τότε μέχρι σήμερα προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι χρήσιμος και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στους συμπολίτες μου, μέσα από τη θέση που μου εμπιστεύτηκε η Πολιτεία. Φυσικά, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολη και δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες, όμως η ηθική ικανοποίηση που λαμβάνεις όταν βοηθάς τους συνανθρώπους σου μέσα από τη δουλειά σου είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ως παιδί μου άρεσε επίσης πάρα πολύ να ζωγραφίζω. Έτσι, μεγαλώνοντας, αποφάσισα να κάνω μαθήματα ζωγραφικής και να ασχοληθώ παράλληλα με αυτήν την τέχνη. Η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική αποτελεί ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας και με βοηθά να ξεφεύγω από το άγχος της καθημερινότητας και της δουλειάς μου. Παρότι πολλοί φίλοι και γνωστοί μου αναρωτιούνται πώς συνδυάζεται η ζωγραφική (που προϋποθέτει ευαισθησία) με τη δουλειά μου ως Αστυνομικός (όπου εκ των πραγμάτων απαιτείται να είναι κάποιος πιο «σκληροτράχηλος» για να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος), τους απαντώ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, αρκεί να εκφράζεται με ειλικρίνεια μέσα από αυτό που κάνει, να είναι συνεπής στις αξίες και στις ιδέες του και φυσικά να πιστεύει στις δυνάμεις του.
Ασπασία Λουπάκη, επιχειρηματίας: «Μια μεγάλη φάρμα το όνειρό μου»
Οι αμπελώνες είναι η ζωή και η δημιουργικότητα της οικογένειας, η αγάπη για τη γη και τη φύση και όσα προσφέρει ο ευλογημένος τόπος που ζούμε. Αυτά έδωσαν νόημα και πνοή στα παιδικά μου όνειρα. Μια μεγάλη φάρμα το όνειρό μου. Μια αγροτική επιχείρηση που αναδεικνύει την αξία της γης και της σύνδεσης της ζωής μας με αυτήν. Επιβίωση και δημιουργία μαζί, με βάση και αφετηρία την οικογένεια. Αυτό έδωσε νόημα στο παιδικό όνειρο και την εφηβική φιλοδοξία, ανάμεσα στα άλλα που ονειρεύεται κάθε κορίτσι στην εφηβεία. Από την άλλη, πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως το άνοιγμα στην κοινωνία είναι σημαντικό και εξαρτάται από την επιλογή που κάνουμε στη δουλειά μας. Τόσο η συμμετοχή όσο και η κοινή προσπάθεια για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, είναι εξίσου σημαντικά και με γεμίζουν ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Ως άνθρωπο γιατί μπορώ να συμβάλλω στο μέλλον της τοπικής κοινωνίας και ως γυναίκα γιατί μπορώ να δώσω ζωή εκεί όπου ο τόπος παραμένει άγονος!
Μάνος Μαλαξιανάκης, τραγουδιστής: «Θέλω να γίνω… ξεγνοιαστής!»
Από μικρό παιδάκι ονειρευόμουν. Όταν με ρωτούσαν τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, ερχόμουν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Πάντα σκεφτόμουν ότι μου αρέσει η μουσική, το θέατρο, τα αυτοκίνητα, οι εκδρομές. Τι άραγε μπορείς να κάνεις συνδυάζοντας όλα αυτά μαζί; Να ταξιδεύεις, παίζοντας και τραγουδώντας! Ονειρευόμουν μία ζωή ξέγνοιαστη. Μάλλον αυτό που ήθελα να γίνω όταν ήμουν μικρός, είναι το ίδιο μ’ αυτό που θέλω να γίνω τώρα που είμαι μεγάλος. Απλά η περιγραφή αλλάζει λόγω ηλικίας. Ο τίτλος της δουλειάς που ήθελα να κάνω όταν ήμουν μικρός είναι ο… “ξεγνοιαστής”! Ναι, αυτό ήθελα να κάνω όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω ξεγνοιαστής. Τώρα πώς λέγεται αυτό για έναν ενήλικα δεν ξέρω, μάλλον όμως έγινα! Τραγουδώντας, προσπαθώ να ξεγνοιάζω κι εμένα και τους άλλους. Μιας που όμως ακόμη δεν μεγάλωσα και νιώθω μικρό παιδί, θέλω και τώρα να γίνω το ίδιο πράγμα. Θέλω να κάνω τον κόσμο να έρχεται κοντά μου, να αγκαλιάζει ο ένας τον άλλο και να αφήνει τις έννοιες του. Μακάρι κάποια στιγμή να τα καταφέρω!
Χρήστος Φραντζεσκάκης, Πρωταθλητής σφυροβολίας: «Μέσα στα χωράφια του Σέμπρωνα»
Από μικρός ήμουν μέσα στα χωράφια καθώς ο πατέρας μου μας έπαιρνε μαζί του και βοηθούσαμε, φυτεύαμε, μαζεύαμε ελιές, κάστανα, απ’ όλα. Ήθελα λοιπόν να γίνω γεωπόνος και γι’ αυτό τον λόγο έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη Γεωπονική Σχολή στο Ηράκλειο. Κάπου τότε, όμως, το 2018 που πήγαινε πολύ καλά το άθλημα της σφυροβολίας, σκέφτηκα να μείνω μέχρι το 2020 στα Χανιά και να δω μήπως – δεν το πίστευα ακόμη – καταφέρω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες· όπως κι έγινε! Ξεκίνησα εν τω μεταξύ να βγάζω και χρήματα από το άθλημά μου, οπότε κάπως έτσι παραγκωνίστηκε η Γεωπονική, στην οποία κατά κάποιο τρόπο με “ώθησε” κι ο πατέρας μου. Το πατρικό μου είναι στη Νέα Χώρα, αλλά μέρα παρά μέρα μας έβρισκες στο χωριό μας τον Σέμπρωνα, παρέα με όλα αυτά που καλλιεργούσαμε. Κάθε πρωί θυμάμαι πηγαίναμε στον γεωπόνο να δει τα φύλλα, τα φρούτα μας, τι αρρώστιες έχουν κ.α. κι ήταν κάτι που μου άρεσε αρκετά.
