Κύριε διευθυντά,
εθελοντική είναι η προσφορά του συνδικαλιστή, που προέρχεται από την επιθυμία να αγωνιστεί προασπίζοντας τα δίκαια αιτήματα του ιδίου, μα και του κλάδου του.
Καθήκον έχει λοιπόν να συσπειρώνει μέσα σε ένα σωματείο συναδέλφους που αγανακτισμένοι διαμαρτύρονται εδώ και εκεί μεμονωμένα ή σε μικρές συναθροίσεις, στα καφέ ή όπου αλλού.
Τέτοιου είδους διαμαρτυρίες δεν ωφελούν.
Τότε χρειάζεται το οργανωμένο μέλος – (συνδικαλιστής) που μέσα από διάλογο θα πείσει να δώσουν μαζί τον αγώνα για τη βελτίωση της ζωής τους. Χωρίς να δίνει το δικαίωμα στην όποια κυβέρνηση ακόμα και αν την έχει εμπιστευτεί να διαχειριστεί τη ζωή του όπως τη βολεύει. Πρέπει να συμμετέχει οργανωμένα σε πανελλαδικές οι περιφερειακές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα που αφορούν τη ζωή. Να συμμετέχει στα όργανα (Δ.Σ.) ακόμα και σαν απλό μέλος. Εξυπακούεται πως τα όργανα που θα κληθούν να διοικήσουν ένα πρωτοβάθμιο η Δευτεροβάθμιο Δ.Σ. χρειάζεται να έχουν αγωνιστική διάθεση, ακόμα και να έρθουν σε αντιπαράθεση με την πολιτική που κυβερνά και που ίσως έχει πιστέψει ή έστω πιστεύει πως θα ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματά μας που αδίκως μας έχουν αφαιρέσει. Προερχόμενος από τον κλάδο των ΕBEΕ σημερινός συνταξιούχος, δεν μπορώ να μη θεωρώ άδικα τόσα και τόσα που στην κυριολεξία μας έχουν κλέψει. Παραθέτω μερικά αν και είναι γνωστά εδώ και 13 χρόνια από τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει μέχρι σήμερα.
Δεν μπορούμε να δεχτούμε τον σφαγιασμό των κύριων και επικουρικών συντάξεων μας που με ανάλογα με τις εισφορές ο ασφαλιστικός μας φορέας μας το προσδιάθετε για τα χρήματα πού θα πάρουμε όταν βγούμε στη σύνταξη. Μάλιστα η πολιτική του ταμείου ήταν πέρα των υποχρεωτικών κατηγοριών είχε και προαιρετικές δύο κλάσεις ακόμα, πού προπαγανδίζοντας μας έλεγαν δώσε για να πάρεις αλλά με διπλασιασμό των εισφορών. Το αποτέλεσμα και οι προαιρετικές και υποχρεωτικές συντάξεις να κατακρεουργηθούν βάναυσα.
Η 13η και 14η σύνταξη ονομαζόμενες δώρα, πού Δώρα δεν ήταν πότε ήταν κρατήσεις που γινόταν ώστε να έχουμε μεγαλύτερη ευχέρεια την περίοδο που δινόταν (Χριστούγεννα-Πάσχα και Αύγουστο).
Τώρα να μιλήσουμε για την υγεία που οι κρατήσεις του 4% έγιναν 6% για βελτίωση των παροχών. Ποιες παροχές; Αντιθέτως η Δημόσια υγεία μαραζώνει καθημερινά εξαναγκάζοντας χιλιάδες συνταξιούχους να προσφεύγουν στην ιδιωτική μέσα από το υστέρημά ή ακόμα αν αυτό χρειάζεται, με τη βοήθεια των παιδιών τους ή και με επαιτεία.
Με αυτά και πολλά άλλα πώς ένας συνδικαλιστής θα μείνει απαθής και να μένει με το στόμα κλειστό κάνοντας απεργοσπαστικές ή διασπαστικές ενέργειες ενάντια στα προσωπικά του και του συνόλου προβλήματα, που δεν δημιούργησε αυτός. Αλλά η οποία κυβέρνηση έχει το ρόλο να διαχειριστεί τη ζωή μας.
Τελικά μόνο αγωνιστικά πρέπει να παίζει τον ρόλο του ένας συνδικαλιστής και όχι να καμαρώνει και να το προβάλλεται με τον οποίο τίτλο του δοθεί σε ένα Δ.Σ. Αν αυτός δεν είναι ο ρόλος του τότε θα πρέπει να μένει στο σπίτι του και να αφήνει άλλους που έχουν τη διάθεση.
Είναι προτιμότερο από το να κάνει ακόμα και ζημιά.
2,5 εκατομμύρια είναι οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα το 1,5 δεν μπορεί να βγει στους δρόμους λόγω υγείας. Μας μένει ένα εκατομμύριο, από αυτό οι 500.000 δεν θέλουν να αγωνιστούν να μη χαλάσουν τη σούπα της όποιας κυβέρνησης γιατί βοήθησαν να γίνει. Μας μένουν άλλες 500.000 και 200.000 να βγουν στο δρόμο της διαμαρτυρίας πιστεύω θα δικαιωθούμε.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Στέλιος Πετράκης
συνδικαλιστής μέλος Δ.Σ.
Σωματείου ΟΑΕΕ Χανίων
