Τηλεδιάλογος “ντιπ κατά ντιπ”

Σιγά μην μας προξενήσουν εκπλήξεις οι μεγάλοι των κομμάτων με έναν δημοσίως κατ’ αντιπαράθεση πολιτικό διάλογο, μέσω τηλεόρασης το λεγόμενο “ντιμπέιτ”. Είναι ένας τρόπος προβολής για τη διεκδίκηση της πρωτιάς στις εκλογές και του αξιώματος του πρωθυπουργού. Συμβαίνει στην Ευρώπη αυτό το αμερικανικής καθιέρωσης ευφυολόγημα. Η λέξη ανάγεται, κατά Μπαμπινιώτη, στο μεσαιωνικό γαλλικό debattze, “μάχομαι” και τούτο απ’ το λατινικό battuo “κτυπώ, καταφέρνω χτυπήματα”. Είναι δε αδιανόητο στην Ελλάδα, που γεννήθηκε η φιλοσοφική έννοια του διαλέγεσθαι και που σ’ όλη την Ευρώπη υπάρχει θησαυρός λέξεων με βάση αυτό το λήμμα, να χρησιμοποιούμε το “dibate” μαϊμουδίζοντας για να χαρακτηρίσουμε τον διάλογο ως “τηλεμαχία” των αρχηγών των κομμάτων.
Εχει την αξία του οι άνθρωποι που μας κυβερνούν να επικοινωνούν στη γλώσσα τους, μέσα από παραδοσιακές λέξεις με κατανοητές έννοιες και ας το ονομάζουν αυτό έστω τηλεοπτικό διάλογο μια και το πρώτο συνθετικό, το “τηλε” συνδέεται με την έννοια μιας ενέργειας που γίνεται από μακρινή απόσταση, τηλέφωνο, τηλεδιάσκεψη, τηλεόραση κ.λπ.
Το debate στην ελληνική ονοματολογία μπορούμε να το εξηγήσουμε και να του δώσουμε την ερμηνεία ότι “διαπληκτίζομαι”, ότι “επιφέρω κτυπήματα”.
Την ξενομανία, λοιπόν, δεν μπορούμε να την αποβάλλουμε. Για να βρισκόμαστε κι εμείς στον κύκλο των διεθνών προδιαγραφών κάναμε ντιμπέιτ για πρώτη φορά το 2004 με πέντε συζητητές. Το 2007 έγινε μεταξύ Καραμανλή – Παπανδρέου. Το 2009 ήταν πολυμελές χωρίς ουσιαστικό διάλογο. Εγινε μόνο αντιπαράθεση απόψεων. Στις εκλογές του 2012 ναυάγησε η διαδικασία τηλεοπτικής αναμέτρησης, γιατί διεφώνησαν σε θέματα διαδικασίας. Μια, προγραμματισθείσα τον Απρίλιο 2004 τηλεοπτική αναμέτρηση, ανεβλήθη, λόγω αρνήσεως του κ. Σαμαρά, κάτι που χαρακτηρίστηκε “φυγομαχία”.
Τώρα, που οι πολιτικές διαφωνίες έχουν φθάσει στο αποκορύφωμά τους και οι συγκρούσεις μεταξύ αντιπάλων παρουσιάζουν έντονες αντιπαραθέσεις, δεν είναι κανείς διατεθειμένος να κάτσει στο τραπέζι με τους αντιμάχους του και να υποστεί την βάσανον των ερωτήσεων από επώνυμους δημοσιογράφους και των δύο φύλων. Υστερα είναι τόσοι πολλοί οι αρχηγοί. Δεν είμαστε δα “ίσα κι όμοια μεταξύ μας”. Υπάρχει και ένας στη φυλακή.
Εξάλλου, λίγο ως πολύ, μας τάχουν πει. Ο ένας απ’ το “Ζάππειο”, ο άλλος απ’ τη “Θεσ/νίκη”. Τις λεπτομέρειες τις ακούμε κάθε μέρα απ’ τις συγκεντρώσεις σε κλειστούς χώρους, που αναμεταδίδονται μέσω τηλεοράσεων και απ’ τους μονολόγους των αρχηγών σε διακαναλικές εμφανίσεις. Δεν πρόκειται δε ο λαός να γίνει σοφότερος από μια αντιπαράθεση προγραμμάτων και σχεδίων στις θέσεις των δύο μεγάλων, πέραν του ότι μπορεί να παρακολουθήσει τη σκηνή όπου η παρουσία του ενός προκαλεί γέλωτες του άλλου!
Εξάλλου ο κ. Σαμαράς δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάξει τακτική. Η άρνησή του, όπως και στο παρελθόν, να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Τσίπρα ως ισότιμος συζητητής, βλάπτει τον ίδιο ως πρωθυπουργό και ως πολιτικό. Εξυπηρετεί δε ευνοϊκώς τη θέση του αντιπάλου του, επιβεβαιώνοντας το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο αρχηγός της ΝΔ κυριαρχείται από ηττοπάθεια και φόβο.
Επειδή δε υποστηρίζεται απ’ το Μαξίμου ότι «ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αρκετά άξιος να εμφανιστεί στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά», τότε σκέφτηκαν να γίνει τηλεοπτική αντιπαράθεση μεταξύ προβεβλημένων στελεχών. Ισως κατευνασθούν τα αίματα, γιατί απ’ τους υπόλοιπους υποψηφίους αυτά που ακούγονται πολλή ζημιά κάνουν παρά καλό!