Τηλεκπαίδευση

Κύριε διευθυντά,
με αφορμή την υγειονομική κρίση φάνηκε ξεκάθαρα από τη μεριά της κυβέρνησης η αντιπαιδαγωγική διαχείριση της παιδείας κι η απαξίωση του εκπαιδευτικού έργου στο σύνολό του. Με άλλα λόγια, το Υπουργείο Παιδείας με μια αγοραία αντίληψη αδιαφορεί για την οποιαδήποτε παιδαγωγική προσέγγιση ενορχηστρώνοντας παράλληλα τη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Ως εκπαιδευτικοί του 7ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων οφείλουμε να ορθώσουμε το λόγο μας απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις που με τη βία εδραιώνονται και οι οποίες αντιμετωπίζουν το σχολείο σαν εργοστάσιο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Στο δημοτικό σχολείο η τηλεκπαίδευση όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την εκπαίδευση αλλά είναι και ανθυγιεινή. Η μετατόπιση του προγράμματος στις μεσημεριανές ώρες το μόνο που κατάφερε είναι να διευκολύνει τα φροντιστήρια Αγγλικών, κ.λπ., να βάζουν τα παιδιά στις οθόνες από το πρωί. Συνεπώς, τις ώρες που ξεκινά το πρόγραμμα του σχολείου τα περισσότερα παιδιά είναι ήδη εξαντλημένα.
Επιπλέον, ανέκαθεν ήταν επιστημονικά διαπιστωμένο ότι τα παιδιά δεν πρέπει να κάθονται περισσότερο από δυο ώρες τη μέρα στην οθόνη. Τώρα γιατί αγνοούμε την υγεία των παιδιών; Για να βγει τσαπατσούλικα η ύλη διευκολύνοντας παράλληλα την κυβέρνηση να αποποιηθεί τις ευθύνες της;
Εμείς πιστεύουμε ότι τα σχολεία πρέπει να παραμένουν ανοιχτά με κάθε οικονομικό κόστος διότι:
1. Η κοινωνικοποίηση των παιδιών σε αυτή την ηλικία παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Είναι η ηλικία που κάθε άνθρωπος απογαλακτίζεται από το οικογενειακό περιβάλλον και δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αναβολών.
2. Όπως ειπώθηκε είναι καταστροφική για την υγιή και πολύπλευρη ανάπτυξη η πολύωρη καθήλωση μπροστά σε μια οθόνη ιδιαίτερα στις ηλικίες που θεμελιώνονται οι βασικές συνήθειες της προσωπικότητας.
3. Η μέχρι τώρα εμπειρία μας συνηγορεί στην άποψη ότι η τηλεκπαίδευση προάγει τις κοινωνικές ανισότητες με φορείς τα ίδια τα παιδιά.
4. Μετατρέπει την εκπαιδευτική διαδικασία σε ραδιοφωνική εκπομπή -στην καλύτερη περίπτωση- μιας και οι περισσότερες οικογένειες δε θέλουν ανοιχτές κάμερες μέσα στον ιδιωτικό τους χώρο -και πολύ καλά κάνουν.
Αν όμως δε μιλάμε πλέον για οικονομικό κόστος (περισσότεροι εκπαιδευτικοί για να μικρύνουν τα τμήματα, γιατροί στα σχολεία, περισσότερες καθαρίστριες κ.λ.π), και η τηλεκπαίδευση επιβάλλεται τότε είναι λογικά να μειωθεί σε 2 ώρες το πολύ η όλη διαδικασία. Στην περίπτωση, δηλαδή, που η τηλεκπαίδευση, εδώ που φτάσαμε, είναι αναγκαίο κακό -γιατί προέχει ασφαλώς η υγεία όλων- πρέπει να αποφασίσουμε τι θα θυσιάσουμε: την υγεία των παιδιών μας ή την ύλη των μαθημάτων;

ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Αφού ζήσαμε όλο αυτό το τηλεοπτικό θέατρο που μας οδήγησε ξανά στο “απρόοπτο” σενάριο του lockdown και το οποίο σκηνοθετήθηκε έτσι ώστε να μην αναλάβει κανείς την ευθύνη και κυρίως το κόστος του κλεισίματος των σχολείων, φτάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε τον δήμο και τους ιδιώτες να καλύψουν την ανεπάρκεια του κράτους. Οκτώ μήνες η κυβέρνηση όχι μόνο δε φρόντισε να παρέχει τα απαραίτητα εφόδια για την τηλεκπαίδευση που επέβαλλε ως υποχρεωτική, αλλά ούτε καν ασχολήθηκε με την καταγραφή των αναγκών τις οποίες έχει κάθε σχολείο σε σχέση με τον απαιτούμενο τεχνολογικό εξοπλισμό. Το αποτελέσματα αυτής της διαχείρισης είναι: 1. να αποκλειστούν πολλά παιδιά από την όποια σχολική δραστηριότητα και 2. τα περισσότερα από τα παιδιά που συμμετέχουν να επωμίζονται την προχειρότητα της κυβέρνησης προσπαθώντας να κάνουν μάθημα με κάποιο δανεικό κινητό και να στριμώχνονται σ’ ένα αντίξοο περιβάλλον οικογενειακής τηλεργασίας.

ΓΙΑ ΤΟ “ΜΕΓΑΛΕΙΟ”
ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ
Μέσα σ’ όλη αυτή τη μεθοδευμένη απαξίωση του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού μας έργου, η κυβέρνηση μεταθέτει σ’ εμάς τους εκπαιδευτικούς την ευθύνη διανομής στα παιδιά των ελάχιστων μέσων (τα οποία δεν καλύπτουν ούτε το 50% των πραγματικών αναγκών). Με τι κριτήρια;
Αλήθεια, όταν σε τέτοιες συνθήκες καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιο παιδί δικαιούται περισσότερο ένα tablet υπάρχει κάποιο κριτήριο που να μην είναι ρατσιστικό, ανθρωποφαγικό και τελικά αντιπαιδαγωγικό;
Εμείς που όλη μας τη ζωή δεν ξεχωρίσαμε κανένα παιδί, καλούμαστε τώρα να ανιχνεύσουμε τις ανάγκες της κάθε οικογένειας και να ντροπιάσουμε το ρόλο μας θεσπίζοντας τις διακρίσεις στο σχολείο της ισότητας, στο δημόσιο σχολείο στο οποίο καταθέτουμε όλη μας τη ζωή.
Καλούμε όλες και όλους τους συναδέλφους να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτή την επιβεβλημένη υποτίμηση του δημόσιου σχολείου. Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας.

Σύλλογος Διδασκόντων
7ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων