Κύριε διευθυντά,
Μόνο στις διαφημίσεις μιλάνε για ιδανικά κι αυτό για να μας πλησιάσουν συναισθηματικά και να μας πουλήσουν προϊόντα.
Ετσι, δείχνουν την ιδανική οικογένεια, υμνούν την αγάπη, τη δοτικότητα, για να μας ταιριάσουν το αντικείμενο ή το τρόφιμο που πουλάνε.
Ολες τις άλλες ώρες στην τηλεόραση, υπάρχει βία και χλευασμός. Χλευάζει ο ένας τον άλλον σε εκπομπές. Μειώνει τον απέναντί του για να μην ξεχωρίσει. Του υπογραμμίζει τα αρνητικά του στοιχεία, ώστε να μας δημιουργήσει μία άλλη άποψη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Στις ειδήσεις, ο ένας φόνος μετά τον άλλον, ανταγωνίζονται ποιος θα είναι πιο αποτρόπαιος. Πού θα τρέξει περισσότερο αίμα αθώου ανθρώπου.
Πασχίζουν οι εκπομπές να βγάλουν χρήματα από τα… πτώματα. Ετσι, ξεθάβουν άσχημα γεγονότα, τα αναπαράγουν χωρίς λόγο -γιατί δεν υπάγονται σε έρευνες- μόνο και μόνο για να πλαισιώσουν τις διαφημίσεις τους, που είναι αρκετές, ανάμεσα στον πόνο και τη βία.
Αν μπορούσαν, θα έπαιρναν πλάνο μέσα από τάφο. Εστιάζουν στο ματωμένο μαχαίρι. Επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά τη βιαιότερη εικόνα.
Σκηνοθετούν πιθανό σενάριο και το επενδύουν με ανάλογη μουσική, που παραπέμπει σε θρίλερ.
Λένε τα άσχημα γεγονότα πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα, αλλά και την επόμενη και τη μεθεπόμενη, μέχρι να βρεθεί νέο συμβάν.
Σκαλίζουν πληγές καρδιάς σε πονεμένους ανθρώπους, μόνο και μόνο να πουλήσουν τον πόνο, αν και ότι έγινε – έγινε και δεν αλλάζει τίποτα. Μόλις δείξουν για άλλη μια φορά το εκάστοτε έγκλημα και τα ανάλογα πλάνα, μετά με μια φράση “ας αλλάξουμε θέμα” ή “ας έρθουμε στα δικά μας”, τρέχει το υπόλοιπο πρόγραμμα σε άλλους ρυθμούς. Πού είναι το όφελος;
Πώς να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος δυστυχήματα ενός ολόκληρου κόσμου, μιας και δεν μπορεί να τα διορθώσει; Το μόνο που καταφέρνουν οι κακές πληροφορίες από όλο τον κόσμο, είναι να αφήνουν μέσα σε εκείνους που σκέπτονται και νιώθουν, πληγές, απαισιοδοξία και να οδηγούν σε σκληρή καρδιά και παραίτηση.
Είμαστε χωρισμένοι σε οικογένειες, για να αντέχουμε και να είναι μοιρασμένα τα προβλήματα. Ας είναι λοιπόν όλα τα αρνητικά σε μια ειδική ζώνη, πραγματικά πολύ αργά το βράδυ, για εκείνους που θα τα επιλέξουν.
Για τις ταινίες δε, μάλλον πως κάθε κανάλι παρακολουθεί τι είδους ταινία θα βάλει το άλλο και βάζουν όλοι ίδιου είδους, ίδια μέρα και ώρα. Ετσι, είναι μέρες που σε όποιο σταθμό και αν ψάξεις, θα έχει θρίλερ ή σκληρό αστυνομικό έργο, σαδιστικό, με ναρκωτικά και μαφία.
Οι ταινίες γίνονται όλο και πιο σκληρές για να ικανοποιήσουν τα αιμοβόρα ένστικτα κάποιων, αλλά και να μας εθίσουν στη βία.
Προσπαθούν να σκοτώσουν λοιπόν στην πλοκή του έργου, με τον χειρότερο τρόπο. Ετσι, του καρφώνουν μαχαίρια, σίδερα, σφαίρες, τον κάνουν να ταράζει, να αναβλύζει το αίμα του και όλα αυτά σε πολύ κοντινό πλάνο.
Δείχνουν να χαίρεται ο θύτης, να απολαμβάνει την ενέργειά του. Ακόμα και σε παιδικά έργα επιβραβεύουν τον φόνο και υπάρχει μια δόση ικανοποίησης, με τη δικαιολογία ότι ήταν ο κακός αυτός που σκοτώθηκε.
Συνήθως οι κακοποιοί είναι πλούσιοι, περιτριγυρισμένοι από πρόθυμους βοηθούς και όμορφη παρέα (γυναικών ή ανδρών), ανάλογα. Υπάρχουν ταινίες με διαβολικές σκέψεις και όντα, που προσβλέπουν να μας νουθετήσουν με τον καιρό σε άλλα μονοπάτια.
Για τις ταινίες δεν μπορώ να προτείνω τίποτα, μιας και γνωρίζω τα όρια της υποτιθέμενης ελευθερίας, που όμως φθάνουν ως το σημείο να κάνουν κακό στο γενικό σύνολο.
Ομως για τις ειδήσεις, θα ήθελα να προτείνω, ότι θα ήταν καλό να ξεχωρίσουν σε διαφορετική ώρα τα πολιτιστικά, τα πολιτικά, τα επιστημονικά κλ.π., νέα, από τα εγκλήματα, διότι είμαστε μιμητικά όντα και μας κάνουν να συνηθίζουμε αυτές τις ενέργειες ως σωστές, ακούγοντας ξανά και ξανά φράσεις, όπως φόνος, κλοπή, πυροβολώ, μαχαιρώνω, σκοτώνω κ.ά., ως κάτι το φυσικό. Ως κάτι επόμενο που γίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ως φυσιολογική αντίδραση.
Συχνά οι δημοσιογράφοι ακολουθούν τους κατ’ επανάληψη κακοποιούς, λένε για τη ζωή τους, τους κάνουν γνωστούς και τους δίνουν χώρο και φωνή στα Μ.Μ.Ε., τη στιγμή που άνθρωποι σπουδαίοι που μιλούν και δρουν με ιδανικά και προσφορά, είναι στην αφάνεια.
Και ο πιο αγράμματος άνθρωπος γνωρίζει καλά το όνομα “τάδε” γνωστού εγκληματία (έρχονται αρκετά στο μυαλό μας), αλλά σίγουρα πολλοί από τους ίδιους ανθρώπους, δεν έχουν ακούσει το όνομα π.χ. Παπανούτσος.
Γι’ αυτήν την επιρροή και δύναμη της τηλεόρασης μιλάω, που θα είχε την ευκαιρία η πολιτεία να περάσει μόνο θετικές γνώσεις.
Υπάρχουν σειρές, που στο σενάριο οι πρωταγωνιστές επειδή δε συμπαθούν ο ένας τον άλλον, κάνουν σχέδια εξόντωσης, προτείνοντας ως πρώτη επιλογή, να βγάλουν από τη μέση με οποιονδήποτε τρόπο αυτόν που δεν τους αρέσει, αυτόν που δεν συμπαθούν ή κάποιον ανταγωνιστή τους.
Δίνουν έτοιμη λύση να τον σκοτώσεις με διάφορους τρόπους.
Αν ξεφύγουμε από τις σειρές, έχουν άσσο στο μανίκι τους με πραγματικές ιστορίες.
Είναι γεμάτα τα προγράμματα από αρρωστημένα μυαλά. Εγκληματικές φιγούρες, διεστραμμένες σκέψεις, θανατηφόρες δράσεις.
Ποιός θα μετρήσει τη ζημιά που γίνεται στην ψυχολογία του κάθε ατόμου; Ας ρωτήσουν ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, κοινωνιολόγους, εγκληματολόγους, για την αρνητική επιρροή των κακών θεμάτων της τηλεόρασης.
Ακόμα και για τους ενηλίκους είναι σοβαρό θέμα, έστω και αν έχουν κάποιες άμυνες.
Στα παιδιά όμως και στους νέους, τον καθαρό καμβά καρδιάς, με τι τον γεμίζουμε;
Εχω δικαίωμα, λοιπόν, εφόσον μπορεί κάποιο κανάλι να εκπέμπει και στο σπίτι μου, να ζητώ να είναι αξιόλογο.
Θέλω προγράμματα και επιλογές που να διασκεδάζουν, να με πληροφορούν για θέματα που μπορώ να συμμετάσχω ή να μπορώ εν δυνάμει να συμβάλλω σε αυτά, ή να μου προσφέρουν κάτι καλό.
Η εύκολη, αφελής όμως απάντηση «ας μη βλέπουμε τηλεόραση», δεν είναι επιχείρημα, όπως δεν θα ήταν σωστό να υπάρχει σε μια πλατεία ένα βαθύ πηγάδι που δεν θα διέθετε προστατευτικό και να έχει ο κάθε διερχόμενος μόνο την ευθύνη να μην πέσει μέσα. Οχι! Αυτή είναι διαστρεβλωμένη λογική. Δεν είναι για πολιτισμένα χρόνια.
Χρειαζόμαστε αξιόλογα προγράμματα και εκπομπές. Διαφορετικά, να μην έχουν αυτοί ο άνθρωποι την εμβέλεια και την πρόσβαση για επικοινωνία μαζί μου και μαζί σας, ενδεχομένως.
Ας ακολουθήσουμε μια πορεία υπογραμμίζοντας το όμορφο, το επικοινωνιακό, το διασκεδαστικό, το παιχνίδι, το καινοτόμο, το αληθινό και σε μερικά χρόνια -όχι πολλά- θα μειωθεί ακόμα και η εγκληματικότητα.
Πάρα πολύς κόσμος βλέπει τηλεόραση και θα ήταν μια δυνατή ευκαιρία να την εκμεταλλευτούμε και να ανέβουμε επίπεδο.
Αλλά μια τέτοια αλλαγή, χρειάζεται γενναιότητα και απόφαση.
Σημ.: Θα σταλεί και προς το Ε.Σ.Ρ. συνοδευόμενο με στάλες ελπίδας.
ΜΑΙΡΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ – ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ
ιδιωτ. υπάλληλος, συγγραφέας
Μέλος Δ.Σ. Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
