Τιμή στον Κριαρά αναφορά στο Σειραδάκη

1 από 4

Συγκοινωνούντα Στη τέχνη δοχεία ως ανά-μνηση

Στον εικοστό πρώτο αιώνα άοπλοι σ ένα πόλεμο δίχως μπουρλοτιέρηδες και καπνισμένα καριοφίλια, δίχως χλαίνες σ έναν πόλεμο δίχως Ρήγα Βελεστινλή, Κανάρη, Καραϊσκάκη, Σολωμό, και όλμους, δίχως κλαγγή, Κολοκοτρώνη και στρατηγό Μακρυγιάννη, δίχως Διονύσιο Άγγελο Σικελιανό, Κωστή Παλαμά, Ανδρέα Κάλβο και Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Σε μάχη άυλη. Της Γιώγιας Σιώκου (1) Δίχως Κάρολο Κουν, Γιάννη Τσαρούχη και πρόσφατα Εμμανουήλ Κριαρά θα συμπλήρωνα, ευαίσθητη και άξια ποιήτρια Γιώγια Σιώκου… που πλάθεις στιχουργικά, λιτά, ιστορικά προσδιοριζόμενα ετεροφανή μικρά ποιήματα, ποιοτικά αποκολλημένα από τον υπερ-συναισθηματικό εγωιστικό πυρήνα της ύπαρξης, μετατοπισμένα με την «ανεπαίσθητη πνοή ζεφύρου» στον σκληρό πυρήνα του σήμερα, αφού όμως την γονιμοποιό γύρη σου εμπιστεύεσαι στην «Αρχαία μέλισσα» και τα δημιουργημένα πέταλα σου αξιώθηκε να προβάλει ως άνθη ακόμα ένας μεγάλος μουσικός ποιητής του 20ου αιώνα ο Νίκος Μαμαγκάκης..άνθη που δε μαραίνονται αφού τα ποτίζει ο Έλληνας «άστεγος ανάμεσα σε άδεια μπουκάλια, περιττώματα τρωκτικών και σκουπίδια, τυλιγμένα στην αχλή του χλευασμού, τα παραμύθια ονειρεύεται που τον νανούριζε μικρό η μάνα του..» (2) Και έρχεται για μια φορά ακόμη ο σπουδαίος Χανιώτης (3) επιστήμονας Γιάννης Σειραδάκης να τονίσει μεταξύ άλλων το επίθετο «Μαχανεύς» που αναγνωρίζουμε μετά απο την πολύχρονη ανάλυση των δεδομένων του θρυλικά παγκόσμιου πλέον θησαυρό των Αντικυθήρων μεταξύ των αρχαίων λέξεων ανάμεσα στα γρανάζια του μηχανισμού, ανήκει στο Δια και δίνεται (αυτός που μηχανεύεται) στην πολυσύνθετη διάσταση του πρώτου των Θεών. Παρακολουθώ τον κοσμαγάπητο Τζώνυ να αναλύει στο TELE Κρήτη την Τρίτη2/8 ¨ο πολίτης έχει το λόγο» πράγματα που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας και έχουν κάνει το θησαυρό (4) μοναδικής παγκόσμιας αναγνώρισης ευρήματα συν αυτά των γλυπτών αγγείων κλπ που θαυμάσαμε στην απίστευτου κάλους και αξίας έκθεση τα δυο προηγούμενα χρόνια στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Πραγματικά, ήταν τόσο σημαντική η έκθεση αυτή, μοναδική στον κόσμο που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου μπροστά στα απίστευτα δημιουργήματα του αρχαιοελληνικού πνεύματος. Δάκρυα που δεν έτρεξαν όπως είναι φυσικό μπροστά στο φέρετρο του υπερόβιου Ε. Κριαρά, αλλά μονάχα ανάκληση του παρατεταμένου θαυμασμού για τον ίδιο και το έργο του (τον γνώρισα όπως και αρκετοί συμπολίτες μου πριν από 12 χρόνια στα Χανιά, αλλά τον θαύμασα για την απίστευτη εργατικότητα, απλότητα και αντιβεντετίστικη συμπεριφορά στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Στέλλας Θεοδωράκη (το είδα και το βιντεογράφησα στην ΕΡΤ το 2005, το ξαναείδα στη ΝΕΡΙΤ προχθές 27/8). Ο μεγάλος έλληνας φιλόλογος (5 ) (και όχι φιλόσοφος όπως λαθεμένα αναφέρθησαν κάποια Μ.Μ.Ε.) μιλάει για το μεγαλειώδες συγγραφικό του έργο, αλλά και σκιαγραφείται από τους συνεργάτες του όπως ο Τάσος Καραναστάσης που χορεύει δυο ζεμπέκικα προτάσσοντας και το βιταλιστικό μέρος της ζωής, στα 98 γενέθλια του Κριαρά που γιορτάστηκαν στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα σε φίλους και μαθητές του συνεργάτες. Οι στροφές του Τάσου συνόδευαν τους στίχους «…μια μητρόπολη του νότου, σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς…» και ταξιδεύοντας νοερά στο επιθανάτιο κλίμα μονολόγησα: Ναι, ο Κριαράς με την επιλογή του, έδειξε πως θα έπρεπε όλοι εμείς να κάνουμε για ευνόητους λόγους τα Χανιά μια σημαντική πνευματική μητρόπολη του Νότου…, γι’ αυτό και πρέπει να τιμούνται οι άνθρωποι του πνεύματος τα παγκόσμια μυαλά όπως ο Γιάννης Σειραδάκης εν ζωή στον τόπο τους, να τους δίνεται η δυνατότητα μέσα από τους οργανωμένους φορείς να ξεδιπλώνουν πτυχές της αναγνωρισμένης προσωπικότητας τους εκτός Χανίων, γι αυτό χάρηκα την βράβευση του σπουδαίου θεατράνθρωπου Ανδρέα Μανωλικάκη από το Ίδρυμα Ελευθέριος Βενιζέλος και ελπίζω κάποια στιγμή να βρουν τον τρόπο οι πολιτιστικοί παράγοντες του τόπου να αξιοποιήσουν σεμιναριακά ή αλλιώς την παγκόσμια εμπειρία του. Ανασύρω μια «θραυσματική άποψη του μεγάλου Φραντς Κάφκα (6 ) «ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει :η ζωή είναι εκπληκτικά μικρή. Εμένα, κοιτάζοντας πίσω το χρόνο, η ζωή μου φαίνεται τόσο συρρικνωμένη που έντρομος αντιλαμβάνομαι για παράδειγμα πως…» και σχολιάζει ο Άλαν Πέρσι «ο Κάφκα εδώ μας καλεί στο carpe diem, μια λατινική έκφραση που την πρωτοανάφερε ο Οράτιος και που σημαίνει «εκμεταλλεύσου τον χρόνο, μην τον σπαταλάς». «μην αφήνεις για αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα», και στο πεδίο της ευτυχίας. Δεδομένου ότι η ζωή που μας έχει δοθεί μπορεί ανά πάσα στιγμή να σταματήσει, το σήμερα είναι ένας θησαυρός που δε γίνεται να τον κατασπαταλάμε εν αναμονή μελλοντικών ημερών, οι οποίες ίσως να μην έρθουν ποτέ. Γι αυτό χρειάζεται να τα ποντάρουμε όλα στο Σήμερα.» Ναι έζησε 108 χρόνια ο αείμνηστος σπουδαίος δάσκαλος αλλά πήγαινε πρώτος 60 χρόνια σχεδόν στην καθημερινή σχολαστική δουλειά της επιστημονικής καταγραφής 650.000 δελτίων για το μέγα λεξικό ¨παρακαταθήκη» όπως του άρεσε να αποκαλεί συγκινημένος πρώτα αυτός στις 8.00’ και μετά οι μαθητές του και όλο αυτό το πολυσχιδές έργο χωρίς τη φιλοδοξία να μείνει αυτός στη αιωνιότητα έλεγε «η φιλοδοξία καταντά ματαιοδοξία, φιλοδοξείς να κάνεις καλό στους άλλους αλλά θέλεις να κάνεις καλό και στον εαυτό σου» αναγνωρίζοντας το συλλογικό έργο και κυρίως των δασκάλων του γι αυτό εκτός από τους μεγάλους φίλους του που έζησε το σημαντικό έργο τους (ενδεικτικά Μ. Τριανταφυλλίδης, Ι.Θ. Κακριδής και Στέλιος Καψωμένος) τιμούσε τον δάσκαλο του Ιούλιο Μοσχόπουλο που του έδωσε ρόλο στην Αντιγόνη στα γυμνασιακά του χρόνια στα Χανιά λέγοντας «δεν πρέπει να ξεχνάς την ευγνωμοσύνη που χρωστάς σε ένα δάσκαλο σου» μάλιστα ο Κριαράς μίλησε στο ντοκιμαντέρ για τη συγκίνηση που ένοιωσε όταν διαπίστωσε πως ο Ι. Μοσχόπουλος με σεβασμό ήθελε να φιλήσει το χέρι του μεγάλου δημοτικιστή Ψυχάρη. Τον άνθρωπο που μαζί με τους Γληνό, Τριανταφυλλίδη και Δελμούζο τον σημάδεψαν στη λαμπρή πορεία του. ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΩ ΣΕΙΡΑΔΑΚΗ Μαύρος λυγμός/ Σκόνη Χαλκού Κασσίτερος και ταντάλιο Τριαντάφυλλα Πετρώδη Από το ποίημα «η εξόρυξη» της Γιώγιας Σιώκου, αφιερωμένο στον Πέτρο Ζουμπουλάκη (7 ) Σε ερώτηση προς τον Γιάννη Σειραδάκη εάν είχαν οι Αρχαίοι εργαλειομηχανές ώστε να κάνουν γρανάζια, όπως στο μηχανισμό 7,62 χιλιοστά, απάντησε ναι, είχανε τόρνους «τους δε πόλους στρογγυλούς να τους τορνεύσεις» από τα ορυχεία του χαλκού της Κύπρου έπαιρναν υλικό αλλά και με κράμα σιδήρου και άνθρακα έκαναν κοπτικά εργαλεία από χάλυβα (ατσάλι). Τα ευρήματα μαρτυρούν την τεχνογνωσία της εποχής. Τώρα, ετοιμάζεται και νέα-καλά οργανωμένη- ενάλια ανασκαφή στην περιοχή των Αντικυθήρων. Προφανώς, υπήρχαν και άλλοι μηχανισμοί που ανακυκλώθηκαν τα μέταλλα τους για μα γίνουν κουτάλια και πιρούνια των «ευγενών» της εποχής. Φυσικά, δεν έχουμε βρει όλες τις λειτουργίες του μηχανισμού. Ένας επιστήμονας και ένας καλλιτέχνης δεν παράγει κάτω από πίεση. Ο εξάδελφος μου «Τζώνυ» Σειραδάκης με καταγωγή από το Λειβαδά Σελίνου έζησε στο φιλόξενο σπίτι της Χαλέπας εκεί πάνω στο βράχο που (8 ) έσπαγαν τα κύματα του Κρητικού πελάγους κοντά στην Κουλούρα και τα Ταμπακαριά, γονείς του ο Μιχάλης και η αξιόλογη Αγγλίδα αρχαιολόγος Μέρσεϊ που έστελνε τυπικότατη κάρτες στους συγγενείς της , σε μια τέτοια έγραφε προς τον πατέρα μου που οδηγούσε το φορτηγό μας αρχές της δεκαετίας του ’50 στον κακοτράχαλο δρόμο του Αν. Σελίνου που είχε ανοιχτεί με σκαλίδες «το φορτηγό αυτοκίνητο έχει μεγάλη χάρη μα όλες τις εισπράξεις του τις τρώει το γκαράζι» θα μπορούσα, να γράψω ολόκληρο βιβλίο για το κοινωνικό, παιδαγωγικό σύμπαν του Τζώνυ Σειραδάκη. Για την ώρα, κλείνω την αναφορά μου με ένα τετράστιχο της Γ. Σιώκου. Επί τον κυματοθραύστη Σε βενετσιάνικο κτίσμα Της ψυχής μας ο Φάρος Φωτίζει το σύμπαν. (ο παλιός Φάρος)