Κύριε διευθυντά,
παραμονή των τριών Ιεραρχών, στον Αγιο Κωνσταντίνο της Νέας Χώρας, πραγματοποιήθηκε, μια άκρως τιμητική εκδήλωση – βράβευση -οφειλόμενη άλλωστε χρόνια πρίν- στον εννεντηνταενάχρονο δάσκαλο, τον δάσκαλο των δασκάλων η τον γέρο δάσκαλο, όπως τιμητικά απεκλήθη, τον Βασίλη Ιγγλεζάκη.
Τον τιμήσανε, τα πιο δραστήρια και επιφανή μέλη της κοινωνίας των Χανίων, μέλη που με παραστάσεις – αφηγήσεις και σπάνιας ομορφιάς ντοκουμέντα, φωτίσανε άγνωστες πτυχές της πορείας για τον δάσκαλο, που η χούντα το 67 έπαυσε, από εκλεγμένο εκπρόσωπο του διδασκαλικού συλλόγου Χανίων, αλλά και τον δάσκαλο που πάλι τιμήθηκε το 74 με τη μεταπολίτευση, από τους συναδέλφους του δασκάλους με τον τίτλο του προέδρου.
Γι’ αυτό άλλωστε και ο Διδασκαλικός Σύλλογος Χανίων, έδρασε της ευκαιρίας πριν λίγες ημέρες και απένειμε στον γέρω δάσκαλο, τον τιμητικό τίτλο του επίτιμου προέδρου. Κάτι, που ήτανε συνεπαγόμενα οφειλόμενο, στον Βασίλη Ιγγλεζάκη.
Εγώ, είχα την τιμή και την ευκαιρία, να μάθω τα πρώτα μου γράμματα, από τον γέρο δάσκαλο -αλλά ένα σπουδαιότερο- τον είχα χωριανό.
Για τον γέρο δάσκολο, οι λέξεις – χωριανοί, Ζυμπραγιανοί, το Ζυμπραγιανό χώμα, η πατρίδα, η οικογένεια, η εκκλησιά με την ευρεία έννοια του όρου, η ταπεινότητα, αλλά και η όμορφη παρέα με τους χωριανούς, σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις του χωριού και όχι μόνο, οι επικήδειοι, οι λαξευμένοι αποχαιρετισμοί, ήτανε μοναδικοί!
Ας μου επιτραπεί να το γυρίσω στον Ενικό.
Εξάλλου είμαι σίγουρος πως θα αρέσει στον δάσκαλο…
Δάσκαλε μού έμαθες πολλά! Εμαθες πολλά στα Ζυμπραργιαννάκια και για δες, προοδεύσανε όλα, στον υπέρτατο βαθμό.
Εδειξες αξίες, που δεν έχουνε να κάνουνε -στεγν- με την εγκυκλοπαιδική μόρφωση.
Για μένα ήσουνα -τότε με τα παιδικά μάτια έτσι σε έβλεπα- το πρότυπο που ήθελα να φτάσω. Οχι μόνο μάθημα, κοινωνική μόρφωση, αλλά στάση ζωής – υγιής ανταγωνισμός, για να φθάσεις στην κορυφή!
Οχι η κορυφή δεν ήτανε αυτοσκοπός!
Ητανε, η πραγμάτωση ενός οράματος, για το καλύτερο, που τότε μας έμαθες να γράφουμε με ύψιλον.
Όμως δάσκαλε, αλλάξανε οι καιροί!
Αλλού, μας μάθανε ότι με γιώτα και δύο λάμδα, είναι καλύτερο, το καλύτερο! Δεν είναι όμως έτσι.
Οι λέξεις στο στόμα σου αποκτούσανε άλλο νόημα !
Εμαθα ότι δεν είναι να λες κάτι, αλλά πώς το λες αυτό το κάτι.
Φάνηκε και αυτό στο συγκλονιστικό μισάωρο κλείσιμο σου προχθές, που όλοι θαυμάσαμε.
Χωρίς σημειώσεις -έτσι μας καθήλωσες ξανά- με το χειρισμό ενός υπέροχου λόγου που μια-μια οι λέξεις στο στόμα του γέρο δάσκαλου, αποκτούσανε τελείως άλλο νόημα! Φτάνανε μέχρι τον ουρανό αναζητώντας τη σοφή μάνα, τον πατέρα που είχε γίνει αυτοκόλλητο με τη Ζυμπραγιανή γη, με τα αδέλφια σου, τα παιδια της οικογένειάς σου τους Ζυμπραγιανούς, την εκκλησιά, που στα Ζυμπραγού στο χώμα της θα μας υποδεχθεί!
Τώρα, που συμπληρώνονται οκτώ γενεές και διακόσια περίπου χρόνια, έντονης ζωής και δράσης, του αγαπημένου σου χωριού, φτάνει πια η ώρα να χαιρετίσουμε τους σεπτούς προγόνους μας, που το απογείωσαν σαν χωριό !
Ομως, δάσκαλε, η ανάλγητη πραγματικότητα του πολυπολικού κόσμου, της παγκοσμοιοποίησης, της άκρατης ισοπέδωσης των αξιών -αξιών που μας δίδαξες με τόσο κόπο εσύ δάσκαλε- έχουνε φέρει πια σε απόλυτο βαθμό, τον μαρασμό!
Κι εδώ δάσκαλε το χωριό πρωτοστατεί -έχοντας φαίνεται τη βαριά ευθύνη, να σύρει πρώτο τον χορό του Ζαλόγγου!
Δάσκαλε σε χαιρετώ – σε θαυμάζω – σε ζηλεύω, για πολλά που δεν μπόρεσα να σου πω σήμερα!
Θα ήθελα πολλοί να σου μοιάσουνε!
Όμως -ξέρω καλά- αυτό δεν γίνεται!
Θα αρκεστούμε στο όραμα και στη προσπάθεια, άλλη μια φορά!!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Δημήτρης Καλογεράκης,
τοπογράφος μηχανικός Ε.Μ.Π
Ζυμπραγιανός
