Ενα ξεροβόρι κατρακυλούσε παγωμένο απ’ το Κουτρούλι, σάρωνε τη σκαρφαλωμένη στα χαράκια Μελισσιά με τις λιγοστές οικογένειες, τη ρεματιά και τις μεγαλόκορμες καστανιές, καρυδιές και χαρουπιές, χάδευε παγερά τη λιοφυτεμένη πλαγιά, αντρειωνότανε, και πάσκιζε να μας πάρει σβάρνα, να μας ρίξει στην αγριεμένη θάλασσα που καταβρόχθιζε κροκάλες, φύκια, ξύλα, ό,τι λάχαινε μπροστά της.
Oπλιστήκαμε θέληση και ίσα που αχνόφεγγε, φύγαμε για τον γειτονικό μας Κάμπο που στο ταπεινό εκκλησάκι του Άι Γιώργη ο παπά Νικόλας στο Ιερό Βήμα, έπαιρνε χούφτες την ανάσα του και ζέσταινε τα χέρια του για να πιάσει τα Ιερά Σκεύη να ξεκινήσει την προσκομιδή. Και πρόσμενε τη ψάλτισσα να αρχινίσει τη Θεία Λειτουργία. Τούτη την ώρα, μπαίναμε στην ταπεινή ετούτη κιβωτό, στάθηκε μπρος τα ιερά βιβλία η γυναίκα μου, και με το ξεκίνημα του Όρθρου, κατά τον εξάψαλμο, έκοψα την άμεση επικοινωνία μου με τον περιβάλλοντα χώρο και προσευχόμουνα ευλαβικά. Δεν έβλεπα, δεν άκουγα, παρά μόνο τις ψαλμωδίες και την καρδιά μου. Κι άμα τέλεψα κι άνοιξα τα μάτια μου, τον πρωτόδα.
Ευθυτενής, σοβαρός, έστεκε, εκεί, στο ψαλτήρι του Αϊ Γιωργιού, δίπλα στη ψάλτισσα και πρωτάνοιγε το στόμα του να βγούνε νότες Βυζαντινές.
Με εντυπωσίασε η ευγένεια, το καλοσυνάτο ύφος, το χαρούμενο γελαστό προς όλους πρόσωπό και η σεμνότητα, μετριοφροσύνη του. Άγνωστος μου. Για πρώτη φορά τον αντίκριζα. `
—Είναι ο γιατρός! Ο Σήφης ο Χαρτζουλάκης.
—Χωριανός μας.
—Το καύχημά μας, μου είπανε αργότερα οι τριγύρω, όλοι μαζί, αυθόρμητα κι αβίαστα.
Κι ένιωσα αμήχανος για την άγνοιά μου.
Του μίλησα, κρεμάστηκα στα χείλη του. Σεμνό κι επιβλητικό ύφος, ακριβοζυγιασμένο λεξιλόγιό με γνώσεις κι εμπειρίες που αναβλύζανε απ’ τον εγκέφαλο και την ψυχή του. Γιατί πράγματι ο Σήφης βουτάει τη γλώσσα μια στο νου και μια στην ψυχή του και μετά, μα αμέσως μετά, μας καθηλώνει με τα λίγα, μεστά και σοφά του λόγια. Περάσανε μέρες, δεν έχανα κάθε ευκαιρία όταν τον συναντούσα, πεταχτές κουβέντες ν’ ανταλλάξουμε, μα ανταμώσαμε κι άλλες, κάμποσες φορές, για πιο πολύ. Χανιά, Καστέλι ή Κάμπο μπορεί και Σφηνάρι. Έτσι, εδραιώθηκαν οι πρώτες μου εκτιμήσεις για το πρόσωπό του.
Κι απέκτησα το προνόμιο να σιμώσουμε πιότερο, να έχουμε ψυχική επαφή, να είμαστε φίλοι.
Από τότε κι ως τα σήμερα, όλοι, μα όλοι, μόνο παινέματα, σεβασμό και λόγια αγάπης μου λένε. Γιατί, ο Σήφης, εξόν από άριστος γιατρός παθολόγος, σε όλες τις ειδικότητες σχεδόν εκπαιδευμένος, με διδακτορικό κι επαίνους πανταχόθεν, από καθηγητάδες, οργανώσεις και μαθητούδια, με εξειδίκευση σε θέματα νεφρολογίας, αγγειολογίας, χημειοθεραπείας, έχοντας αποκτήσει την ειδικότητα του παθολόγου ογκολόγου και τόσα άλλα, έχει μια αρχοντιά. Σε όλα του. Άυλο αρχοντιά. Τη σπάνια. Από τζάκι που λένε.
Έχει ένα πλούτο γνώσεων σφαιρικό, μα πιότερο στου Ιπποκράτη την επιστήμη που σώζει ανθρώπινες υπάρξεις και παρατείνει τη ζωή μας. Έχει δουλέψει σε καίριες θέσεις πολλών νοσηλευτικών Ιδρυμάτων και διατηρεί μέχρι τα σήμερα, 50 χρόνια τώρα, ιδιωτικό ιατρείο πρώτα Αθήνα, μετά Χανιά. Κι όλα τούτα, με παράλληλη ηγετική δραστηριότητα στη διοίκηση επιστημονικών, πολιτιστικών και κοινωνικών φορέων του τόπου μας, όπως, πρόεδρος ή αντιπρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Χανίων, της Ένωσης Παθολόγων Κρήτης, της Ιστορικής Λαογραφικής Αρχαιολογικής Εταιρείας Κρήτης, και της Αναπτυξιακής Εταιρείας Εννιά Χωριών Α. Ε. Χώρια τις πολλές παρουσιάσεις σε Ιατρικά Συνέδρια και τις τριάντα περίπου δημοσιεύσεις πρωτότυπων Επιστημονικών Εργασιών του σε επιστημονικά περιοδικά Ελληνικά και ξένα, αφού είναι και της Αγγλικής γλώσσας κάτοχος.
Κι όταν ο Θεός πρόσταξε να καρδιοχτυπήσουμε, να πονέσουμε ψυχικά και πνευματικά και δάκρυα ν’ αυλακώσουνε το πρόσωπο πολλών από μας με τη φριχτή είδηση πως ο Σήφης μας είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, δέσαμε ανήμποροι για βοήθεια, τα χέρια, ευχόμασταν και προσευχόμασταν γρήγορα να εύρη την υγειά του, να βρεθεί πάλι ανάμεσά μας. Έδωκε μεγάλον αγώνα. σωστό και μεθοδικό αγώνα, κι ο Μεγαλοδύναμος που δοκιμάζει μα αγαπάει τους καλούς ανθρώπους, άκουσε τις παρακλήσεις μας, τους ύμνους που ο Σήφης έπεμπε από το ψαλτήρι, και χαρήκαμε αφάνταστα στην είδηση την ποθητή.
«Ο Σήφης, έγινε καλαααά!»
Τον ξανάδα πάλι, εκεί, στο εκκλησάκι του Άι Γιώργη με το μπουκαλάκι νερό στο χέρι, τα πρεσβυωπικά γυαλιά στηριγμένα στην άκρη της μύτης, να ψέλνει.
Ενεργό, πολυδύναμο πάλι κύτταρο της κοινωνίας, συνεχίζει την πολιτιστική και κοινωνική του προσφορά. Ίσως πιο έντονα τώρα που στο ιατρείο του πια, οι ασθενείς και φίλοι δέχονται την εξέταση και βοήθειά του χωρίς καμιά δαπάνη.
—Κοινωνικό ιατρείο, Γιώργο, απάντησε σε ερώτησή μου.
Τι μεγαλείο ψυχής, αλήθεια!
Πέρασε ο καιρός, ωρίμασε μια σκέψη των συγχωριανών του και πρόσφατα, ένα Αυγουστιάτικο βραδάκι, την ώρα που χρύσωνε ο ήλιος τα πελάγη και φλεγόντουσαν τα ουρανοθέμελα, με ένα αλαφρό βοριαδάκι να μας δροσίζει, τρέξαμε όλοι, απ’ όλα τα χωριά και τα Χανιά να τον χειροκροτήσουμε, να χαρούμε στη χαρά του και να γλεντήσουμε, στην τιμητική βραδιά που διοργάνωσε ο δραστήριος Σύλλογος Αλληλεγγύης « Ο Κάμπος», εδώ στο χωριό του, τον Κάμπο Κισάμου.
Συγχαρητήρια αρμόζουν στον Πρόεδρο Νεκτάριο Μακράκη κι ολόκληρο το εκλεκτό Διοικητικό Συμβούλιο που ξέρουν να τιμούν τον τόπο τους και τους ανθρώπους του όπως κι ο ίδιος ο τιμώμενος ανέφερε.
Προλογίσανε καμπόσοι και φανερά συγκινημένος, ο Σήφης, στο μικρόφωνο, ξεκίνησε με τούτα τα σοφά ψυχολόγια: ….
Φίλοι παλιοί μα και καινούργιοι φίλοι
χίλια καλωσορίσατε χίλια και δυο χιλιάδες
στο Κάμπο των Εννιά Χωριών απού ‘χει το Κουτρούλι
που ‘ναι φωλιά των αετών λημέρι Καπετάνιων,
πάλι καλώς ορίσατε.
Είμαι πολύ συγκινημένος απόψε για την πρωτοβουλία του Πολιτιστικού μας Συλλόγου. Ευχαριστώ θερμά τον Πρόεδρο και τα μέλη του Συλλόγου μας γιατί απόψε, τιμούν το χωριό μας. Τιμούν τους ανθρώπους του οι οποίοι στα παλιότερα χρόνια, σε δύσκολες συνθήκες, προσπάθησαν, τόλμησαν, χάραξαν το δικό τους δρόμο, προσπαθώντας με πείσμα και αυτοπεποίθηση και πιστεύω, ότι τα καταφέραμε. Ευχαριστώ τον τόπο που μας γέννησε και τους προγόνους μας που μας τον παρέδωσαν ελεύθερο. Ευχαριστώ και όλους εσάς που ήρθατε να τιμήσετε τον Κάμπο και τους ανθρώπους του….
Και αρώματα γιόμισε ο τόπος με τούτη την εκδήλωση στην κακοποιημένη κοινωνία που ζούμε φίλοι μου. Βραδιές σαν κι αυτήν, που κομίζουν πολιτισμό, είναι η ποθητή όαση στην έρημο, είναι το πεφταστέρι που δείχνει το μεγαλείο του σύμπαντος κι ένας αντίλαλος ισχυρός από ανασαμιές που μας τροφοδοτούν οξυγόνο και μπόρεση για ζωή. Γιατί η ζωή, στερημένη από το πνέμα, δεν είναι ζωή, μα βόσκηση στο αθρωπολίβαδο του πλανήτη που βρεθήκαμε.
Πολλά συγχαρητήρια και πάλι σε όλους.
