Παραμονή της μεγάλης επετείου μας της 28ης Οκτωβρίου, με θλίψη αποχαιρέτησε η Ελλάδα μια τίμια, συνεπή κι αγαπητή σ’ όλους τους χώρους πολιτικό της, την κ. Φώφη Γεννηματά.
Στα κανάλια μίλησαν όλοι για την ευγένεια και το ήθος της στην δύσκολη αρένα της πολιτικής, για το πόσο καλή μητέρα ήταν, της έδωσαν εύσημα για τη γενναιότητα με την οποία πάλεψε τον πρόωρο χαμό των γονιών της, για τη δύναμη ψυχής της στη δική της μακροχρόνια πάλη με τον καρκίνο…
Οδηγήθηκε στη τελευταία της κατοικία, συνοδευόμενη από την οικογένεια, τις αρχές του τόπου, γνωστούς, φίλους, και από τον απλό άνθρωπο που τη πίστεψε, που ενθαρρύνθηκε από τη γενική της στάση ζωής, και από την έντιμη στάση της τη περίοδο της αρρώστιας της.
Η πατρίδα τη τίμησε, αποδίδοντάς της τιμές εν ενεργεία υπουργού. Και έτσι έπρεπε να γίνει! Γιατί είναι χρέος μας να τιμάμε -με λόγια και με πράξεις- το ήθος όσων το έκαναν πράξη ζωής, άσχετα με παρατάξεις και πεποιθήσεις. Άσχετα με το ποιος είναι και με τι ασχολείται ο άνθρωπος που άφησε πίσω του έργο «καλό κ’ αγαθό». Να τον τιμούμε, είτε είναι μια έντιμη πολιτικός, ένας απόστρατος που τον κήδεψαν με τιμές εν ενεργεία στρατηγού για τη συνολική του προσφορά στην πατρίδα, ένας καλός δάσκαλος που αφοσιώθηκε στο λειτούργημά του, ένας εθελοντής που έκανε σκοπό της ζωής του τη προσφορά στο συνάνθρωπο…
Εξάλλου η γενική αποδοχή του καλού έργου ενός ανθρώπου που δεν είναι πια κοντά μας, ενδυναμώνει τα ήθη, δημιουργεί πρότυπα προς μίμηση, απαλαίνει τον πόνο των οικείων του, που θα γυρίσουν σπίτι και θα κλάψουν πικρά, υπερήφανοι ωστόσο γι’ αυτόν και για τη παρακαταθήκη που άφησε δώρο πολύτιμο σ’ αυτούς και στη κοινωνία…
